Η Εθνική Ανδρών έχασε τα δύο ντέρμπι του Α’ Ομίλου από την Γαλλία και την Σλοβενία, συνεπώς το ρεπό της Δευτέρας (4/9) παρέχει τη δυνατότητα στην ελληνική αποστολή για ξεκούραση και ανασυγκρότηση. Η ξεκούραση, σωματική και πνευματική, είναι απαραίτητη, διότι ακολουθούν οι κρίσιμοι δύο τελευταίοι αγώνες με την οικοδέσποινα Φινλανδία και την Πολωνία, ωστόσο η ανασυγκρότηση περικλείει περισσότερες από μια έννοια.
Είναι η ανασύνταξη, η αποκατάσταση μικροτραυματισμών, η αξιολόγηση της αγωνιστικής εικόνας, αλλά και μια διαδικασία, που ως τώρα εμφανίζεται αμυδρά στο στρατόπεδο της Εθνικής: Η αυτοκριτική. Την αρχή έκανε ο -όπως πάντα- πολύ σοβαρός Κώστας Σλούκας, ο οποίος αμέσως μετά την ήττα από την Σλοβενία παραδέχτηκε ότι «στα τελευταία πέντε λεπτά χαλαρώσαμε. Δεν επιτρέπεται να δεχόμαστε τόσο εύκολα καλάθια. Φταίμε όλοι. Και εγώ και όλοι μας. Η ομάδα συνεχίζει και πιστεύω ότι δείξαμε καλά σημάδια, τόσο νοοτροπίας, όσο και αντιμετώπισης του παιχνιδιού».
Στη λογική του Σλούκα οφείλουν να μπουν κάποια στιγμή και οι προπονητές, οι οποίοι ως τώρα στις δημόσιες τοποθετήσεις τους απαριθμούν τα λάθη, που γίνονται στο παρκέ, αλλά αποφεύγουν να τονίζουν εκείνα, που γίνονται στον πάγκο, στη σκακιέρα της στρατηγικής. Διότι το ματς με την Σλοβενία χάθηκε ξεκάθαρα στο κομμάτι της τακτικής, κάτι με το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσει και ο Κώστας Μίσσας, γιατί είναι έξυπνος άνθρωπος. Δεν φταίνε δηλαδή ο Νίκος Παππάς, που δεν έκανε ένα block out ή ο Γιάννης Μπουρούσης, που δέχτηκε το layp up από τον Γκόραν Ντράγκιτς, αλλά οι προπονητές, που επέλεξαν το συγκεκριμένο σχήμα για να διεκδικήσουν (και τελικά να χάσουν μέσα από τα χέρια τους) τη νίκη.
Υπάρχει και το post game. Ο Μίσσας και ο Θανάσης Σκουρτόπουλος υπέπεσαν σε δύο σημαντικές αστοχίες στις δηλώσεις τους. Ο χεντ κόουτς «απείλησε» ότι «όταν τελειώσει το τουρνουά και κάνουμε μία αναδρομή, θα πω πάρα πολλά πράγματα που τώρα δεν έχει λογική να πω», ενώ ο συνεργάτης του επανέλαβε για ακόμη μα φορά ότι «η Εθνική Ομάδα δεν έχει έναν παίκτη σαν τον Ντράγκιτς», λες και δεν το ξέραμε και έπρεπε να το υπενθυμίσει σε μας, αλλά (κυρίως) στους διεθνείς, που επίσης διαβάζουν τις δηλώσεις. Άστοχη η δήλωση του Μίσσα, που δεν είχε κανέναν λόγο να ανοίξει ξανά τον συγκεκριμένο «φάκελο», αχρείαστη και η επανάληψη του Σκουρτόπουλου. Και για να εξηγούμαστε.
Το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν υπάρχει στο φετινό ρόστερ. Πάει και τελείωσε. Πρέπει να ολοκληρωθεί το Ευρωμπάσκετ για να το χωνέψουμε; Κάποια στιγμή πρέπει να αντικρίσουμε την αλήθεια και να αναλύσουμε ξεχωριστά συγκεκριμένους άξονες. Πότε η Ομοσπονδία ανακοίνωσε προπονητή; Πώς, ποιοι και γιατί στελέχωσαν και πώς, ποιοι και γιατί δεν βρίσκονται στο ρόστερ; Πώς και ποιοι αντίπαλοι επελέγησαν για φιλικούς αγώνες; Πόσες ποιοτικές προπονήσεις έγιναν; Και πώς διαχειρίστηκαν από κοινού η ΕΟΚ, οι Μπακς και ο Γιάννης την αποχώρησή του για φέτος; Αυτά ως τροφή για σκέψη.
Το μπάσκετ, όμως, είναι άθλημα επίδοσης. Και τώρα προέχει ο στόχος. Η Εθνική δίνει καθημερινά ή μέρα παρά μέρα ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι η βελτίωση και η πρόοδος, που παρουσιάζει. Πρέπει, λοιπόν, να συμφωνήσουμε ότι απέναντι στην Σλοβενία είδαμε μια ομάδα πολύ πιο ενωμένη από πριν. Μια ομάδα, που πολέμησε, οι παίκτες της έκαναν βουτιές στο παρκέ, ο πάγκος της πεταγόταν στα καλάθια μας. Και οι προπονητές προσπάθησαν να σχεδιάσουν το πλάνο της νίκης.
Δεν πήγαν άσχημα, αλλά απέτυχαν να βρουν το ιδανικό σχήμα στο τελευταίο δίλεπτο. Διεύρυναν το rotation, εμπιστεύθηκαν περισσότερους παίκτες, που κινδύνευαν να «χάσουν». Είχαν στόχευση στις αμυντικές αδυναμίες των Βίντμαρ και Ράντολφ, αλλά δεν αξιολόγησαν επαρκώς τις επιθετικές ικανότητες των Ντράγκιτς και Ντόντσιτς. Πέτυχαν πράγματα στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ρίσκαραν στο αμυντικό και δυστυχώς για την Εθνική δεν δικαιώθηκαν. Προσπάθησαν, όμως, όπως και οι παίκτες, οι οποίοι μπορεί να έχασαν και στο δεύτερο ντέρμπι του Ομίλου, αλλά είμαι σίγουρος ότι έφυγαν πιο «γεμάτοι» για το ξενοδοχείο. Τα έδωσαν όλα και έχασαν στις λεπτομέρειες. Οχι, σε κάποιες ομάδες, που κτίζονται, δεν μετρά μόνο το αποτέλεσμα. Για τις πρωταθλήτριες ομάδες, σαφώς και είναι το πρώτιστο.
Τώρα οφείλουν να βάλουν ένα ακόμη λιθαράκι για να παρουσιαστούν ακόμη καλύτεροι, έστω και πληγωμένοι, στο επόμενο ματς. Δεν είναι εύκολο, αλλά έχουν τις ικανότητες για να παρουσιάζονται βελτιωμένοι και πιο ανταγωνιστικοί. Όταν έγραψα -πριν από το τζάμπολ του 40ού Ευρωμπάσκετ- ότι η Εθνική είναι μια συμπαθητική ομάδα Ευρωλίγκας χωρίς ξένους, δεν το έκανα για να τους μειώσω, αλλά γιατί είμαι ρεαλιστής και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, γιατί σέβομαι, αλλά δεν υπερεκτιμώ τους συγκεκριμένους παίκτες. Οι οποίοι έχουν πετύχει σημαντικές διακρίσεις με τους συλλόγους τους, αλλά με την υπογραφή του Σπανούλη, του Χάινς, του Διαμαντίδη, του Γκιστ, του Ούντο, του Βέσελι, του Γιουλ ή του Σέρχιο.
Στο Ευρωμπάσκετ είναι μόνοι τους. Αυτοί και οι προπονητές τους. Δουλειά, λοιπόν, κάτω τα κεφάλια, έξω οι εγωισμοί, μακριά οι παιδιάστικες εκρήξεις, όχι ανόητοι καβγάδες και στήριξη από όλους. Για να το ευχαριστηθούν και να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί σε αυτή τη διοργάνωση. Από την πρόκριση στην επόμενη φάση (16), που είναι απολύτως εφικτή, ως το επόμενο βήμα (8), που για πολλούς θα θεωρηθεί επιτυχία, αλλά για τους ίδιους η ευκαιρία για μια ακόμη υπέρβαση.
