Με φωναξαν λοιπόν να το στελεχώσουμε.
Ωωωωωωωωω τί τιμη!
Τους είπα τις ιδέες μου.
Διαλεξα μερικούς/ες απο τις καλύτερους δημοσιογράφους της εποχής. Εβδομήντα.
Εγκριθηκαν οι οικονομικές τους απαιτήσεις και ξεκινησαμε.
Στην κυριολεξία σκίσαμε.
Καμαρωναμε ολοι πολύ.
Πέρασε ο πρώτος μηνας και πήγα για την υπογραφη των μισθών.
-Α οχι.
-Συγγνωμη…τι όχι…
-Δεν ηρθαν εσοδα….
-Ε, και; Δεν ειναι δικιά μας δουλεια αυτό.
-Οταν ερθουν θα πληρωθείτε.
-Καλέ, τί λέτε;
-Αυτό που άκουσες.
Βγήκα εξω και είπα τα νέα.
ΦΥΣΙΚΑ δεν άρεσε σε κανέναν.
ΦΥΣΙΚΑ επεσε ο ενθουσιασμός.
Το ραδιοφωνο που εσκιζε… προσγειώθηκε απότομα.
Μεσα στον επόμενο μηνα σταματησαν να ερχονται…
Διεκδίκησαν όμως τα χρήματά τους.
Τους συναντούσαν εναν-έναν…μία-μία… και τότε συνέβη το απίστευτο.
-Θέλω τα χρηματα που δούλεψα… ελεγαν οι συναδελφοι μου.
-ΟΚ. Μόνο αμα φέρεις τον υπολογιστη που έκλεψες.
-Αυτο που σου λέω…
Δεν το'χαμε υπολογίσει αυτο.
Αντί αυτοί ναναι συνεπείς, επρεπε εμείς να αποδείξουμε οτι δεν είμασταν ελέφαντες.
ΦΥΣΙΚΑ το ραδιοφωνο έκλεισε.
ΦΥΣΙΚΑ δεν πήραμε τα χρήματα μας. Κι εγω βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση.
Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με την κρίση που περνάμε.
Ειναι η άχαστη λογική του Γκέμπελς.
Η αντιστροφή της λογικής.
Για θυμηθείτε σας παρακαλώ.
Οταν μας φόρεσαν το πρώτο μνημόνιο… βγήκαν οι απανταχού τεχνοκράτες να μας πουν ότι φταίγαμε…εμείς.
Ή μήπως το ξεχάσατε;
Φταίγαμε εμείς που οι τράπεζες μας χάριζαν δάνεια σαν καραμέλες, επειδή τα παίρναμε.
Καλέ ξεχάσατε τις διαφημίσεις σε ΟΛΑ τα κανάλια που μας έστελναν να πάρουμε δάνεια.
Και όχι μόνο οι ιδιωτικές τραπεζες…
Ξεχάσατε τον Σημίτη και τους φιλους του που μας έστελναν στο Χρηματιστήριο;
Μόνοι μας πηγαίναμε;
Αυτοί μας έστελναν…
Και ξαφνικά φταίγαμε εμείς που πήγαμε.
Θυμάμαι λοιπόν τότε που έγραφα πύρινα (στο γκαζέτα) αρθρα τύπου: 'Ε, όχι και φταίμε…."
Και τόΤε απο κάτω δεκάδες οικονομολόγοι υποστηριζοντας τη γνωση/επιστήμη τους μου έκαναν σκληρή κριτική και αναλύσεις… "πώς θα έπρεπε να είχαμε συμπεριφερθει…" "ότι το ισοζυγιο"… κ.λ.π. κ.λ.π.
Και ετσι δημιουργηθηκε εκείνη την πολύ κρίσιμη εποχή η πεποίθηση ότι ΦΤΑΙΓΑΜΕ ΕΜΕΙΣ…
Και αντι να βγουμε στους δρόμους και να τους σπάσουμε το κεφάλι… παγωσαμε στους καναπέδες κανοντας την…. αυτοκριτική μας.
Και να και το δευτερο μνημόνιο…
Μόνο που δεν κρεμαστηκαμε απο τύψεις….
Αν και μερικοί κρεμάστηκαν απο απογνωση.
Και να και το τρίτο μνημόνιο.
Ουψ…ρε παιδιά…τελικα δεν φταιγαμε εμεις… Αδικία… ναι…αλλα είμασταν ήδη νοκ ντάουν…
Οι τεχνοκράτες μουγκα στη στρουγκα…
Ηταν η ωρα της δικιάς τους αυτοκριτικής…
Αλλα ποιός τη γαμεί αυτη την αυτοκριιτική.
Πανε κατα διαολου συνταξεις, μισθοί, κεκτημένα, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια, όνειρα….
Ακούτε κανεναν να διαμαρτυρεται;
Να διεκδικεί;
Να θυμώνει;
Είναι όπως ο βιασμός.
-Με βίασεεεεεεε!!!!!!
-Ναι, αλλα εσύ γιατι φορούσες κοντή φούστα;
Και αντί να κρεμάσουν τον βιαστή… δικαιολογείται η βιασθείσα γιατι δεν φορούσε ράσο.
Ακριβως όπως σε εκεινο το ραδιοφωνο που σας έλεγα.
-Μα τι λέτε; Δεν εκλεψα κανεναν υπολογιστη.
-Εμένα μου είπανε οτι σε ειδανε να τον βαζεις στο αυτοκινητο σου!
-Εμένανε ετσι μου είπανε… Λοιπόν να το φέρεις πίσω…
-Ειμαι αθώος…
-Μμμμμ δεν το βλέπω…
Ανθρωποι με προβοσκίδα δεν υπάρχουν.
Τότε τί ειναι αυτο που σας κρεμεται;
