Ο φίλος-αναγνώστης, ο DSSXe όμως μου έδωσε στο τελευταίο του σχόλιο την απάντηση που ξεκλείδωσε τις χειροπέδες μου:
"Το να μην τιμάς το παρελθόν είναι ιεροσυλία και το να μένεις στο παρελθόν είναι καταδίκη για το σήμερα και το αύριο."
Ε, έχει δίκιο… πώς να το κάνουμε τώρα;
Το 1970 ήμουν 14 ετών.
Ηταν η χρονια που πήραμε τηλεόραση σπίτι μας.
Ηταν η πρώτη φορά που εβλεπα ζωντανή μεταδοση ποδοσφαίρου.
Τα τελικά του Μουντιάλ του 1970.
Αυτο που κέρδισε η Βραζιλία του Πελέ.
Λένε οτι ήταν η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ στον πλανήτη.
1 Φέλιξ
2 Μπρίτο
3 Πιάτσα
4 Κάρλος Αλμπέρτο (Αρχηγός)
6 Εβεράλντο
5 Κλοντοάλντο
8 Ζέρσον
7 Ζαιρζίνιο
9 Τόσταο
10 Πελέ
11 Ριβελίνο
Δεν εχει σημασία αν όμως είναι η καλύτερη… κατα τη γνωμη μου η καλύτερη είναι ο Αγιαξ του Κρόϊφ… σημασία έχει ο,τι βιδώθηκε στο μυαλό μου.
Και να φαντασθείτε οτι δεν την υποστηριζα. Η ομάδα μου ήταν η (Δυτική)Γερμανία.
Ομως ολα αυτα βιδώνουν στο μυαλό ενός παιδιού.
Ετσι βιδώθηκαν και στο δικό μου.
Κατ αρχην μου'χε κανει τρομερή εντύπωση που αρχηγός αυτης της ομαδάρας δεν ηταν ο Πελέ (που τότε κανείς δεν αμφισβητούσε οτι είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου) , αλλά το δεξί μπακ… κάποιος Κάρλος Αλμπέρτο.
Ξερετε εκείνοι την εποχή μετρούσαν οι ΜΥΘΟΙ… καθε είδους μύθοι… ποιες τελικές προσπάθειες και αηδίες… ή πόσα χλμ έτρεξε το αμυντικο χάφ…οι άνθρωποι παίζανε μπάλα… αλλα και μπάλα να μην παίζανε (που παίζανε) … εγώ (και ο υπόλοιπος) πλανήτης είμασταν εκστασιασμένοι.
Οι μυθοι λέγανε πολλά.
π.χ. ο καμπούρης Ζερσον το μηχανάκι της ομάδας κάπνιζε 4 πακέτα τσιγάρα και οτι πριν τον τελικο έκανε υπέρβαση και κάπνισε μολις δυο (πακέτα)
ο Τοστάο ο μαγος πασέρ είχε ενα…. μάτι.
το σουτ του Ριβελίνο κάποτε ειχε σπάσει ενα δοκάρι
Ο ΖαΙρζίνιο ντριμπλάριζε και χωρις μπάλα.
Μυθοι σας λεω…που ερχόντουσαν με έναν τρόπο … πώς να σας το πω; μμμμμμμ... όπως ερχονται οι πλήροφορίες σήμερα για ζωή στον πλανήτη ΄Αρη.
Και ξαφνικά αυτοί οι τύποι έκαναν μαγικά μπροστα στα μάτια ενός έκπληκτου 14χρονου… που να φαντασθώ ότι τόσα χρόνια μετα θα μου δινόταν η ευκαιρία να το περιγράψω σε ενα τοοοοοοοοοσο πολυπληθές κοινό…. όπως εσείς.
Κι όμως!
Ξαπλωμένος και μόνος στην μπερζέρα του σαλονιού στο πατρικό μου στην Καλλιθέα… στην ίδια μπερζέρα που κάθεται σήμερα η 93χρονη μάνα μου… μόνος επαναλαμβάνω (καθώς σπίτι μου κανεις άλλος δεν ήταν ποδοσφαιρόφιλος) έβλεπα…εβλεπα…εβλεπα…
Γκολ…γκολ… γκολ… γκολ… ματσάρες που δεν επαναληφθηκαν αντιστοιχως ποτέ (Γερμανία-Αγγλια 3-2… Ιταλία-Γερμανία 4-3) η ανατροπή της ανατροπής…
Δεν θυμάμαι καλα αλλα νομίζω ότι καθ ολη τη διαρκεια εκείνου του Μουντιάλ δεν σηκώθηκα ποτέ απ' αυτην την μπερζέρα.
Και φτάνει ο τελικός.
21 Ιουνίου 1970.
Είμαι για πρώτη φορά με τους Βραζιλιάνους… κι όχι με τους μισητους Ιταλούς που είχαν αποκλείσει στο "ματς του αιώνα" τους αγαπημένους μου Γερμανούς.
Το σκορ ανοίγει ο Πελέ…αλλα οι Ιταλοί ισφοαρίζουν με τον Μπονισένια….
Ημίχρονο 1-1
Και τότε η βραζιλιάνικη μηχανή θυμώνει.
γκολ ο Ζέρσον (αυτος με τα τσιγάρα)
γκολ ο Ζαϊρζίνιο
γκολ ο (ποιός;) ο Αρχηγός. ο Κάρλος Αλμπέρτο.
Το τελευταίο γκολ της διοργάνωσης….
Ομολογώ οτι δεν θυμαμαι πώς μπήκαν τα προηγούμενα.
Αυτό όμως δεν χρειάζεται να το ψάξω στο Youtube.
Κλέβει την μπάλα ο Τοστάο…τη δίνει στο σεντερ μπακ τον Πιάτσα αυτος τη δίνει στον Κλοντοάλντο (αμυντικό χαφ) που ντριπλάρει 4(!!!) Ιταλούς… τη παράρει δίπλα στον Ριβελίνο αυτος αμέσως στο Ζαϊρζίνιο που ντριπλάρει εναν Ιταλό και την δίνει στον Πελέ εξω από την περιοχή… εκείνος τη σταματα…περιμένει λίγο (αντί να σουτάρει) …μα τί περίμένει; Τον Κάρλος Αλμπέρτο που ανεβαίνει… από πίσω… και την καταλληλη στιγμή του τη σερβίρει ακριβως στο δεξί του πόδι…φλαπ…στην άλλη γωνία του Αλμπερτόζι.
Δήλωσε αργότερα ο Πελέ:
-Δεν τον είδα…τον άκουσα ναρχεται όμως!
Χθες έφυγε από τη ζωή ο Κάρλος Αλμπέρτο σε ηλικία 72 ετών… αυτος που δεν ειδε ο Πελε, αλλα τον άκουσε… αυτός που ήταν ο Αρχηγός κι οχι ο Πελέ όπως πολλοί νομίζουν… αυτος που δεν τον ήξερα…. αλλά δεν τον ξεχασα ποτέ.
