Όταν σε έναν τελικό ο γηπεδούχος του δεύτερου αγώνα θέλει πάση θυσία νίκη αλλά βρίσκεται πίσω με 6, 7 ακόμα και 8 πόντος στο ξεκίνημα των σετ τότε δεν μπορεί να περιμένει κάτι καλό. Το ότι ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε συνεπής στο δεύτερο σετ και επιχείρησε μια μεγάλη ανατροπή στο τρίτο μοιάζει με παρένθεση την ώρα που ο Ολυμπιακός θα έχανε αυτό το ματς μόνο με δική του αυτοκτονία.
Όταν μια ομάδα έχει πάνω από 60% στην υποδοχή και στις δύο ακραίες αλλά και στη λίμπερο αμέσως τα πράγματα γίνονται πιο απλά. Αυτό ήταν απλά το πρώτο βήμα, όμως, για τον Ολυμπιακό. Πολλές φορές το να παίζει η πασαδόρος ξανά και ξανά με τις ίδιες παίκτριες στην επίθεση γίνεται προβλέψιμο και αντιμετωπίσιμο. Στην περίπτωση αυτή ωστόσο όχι μόνο δεν ήταν αντιμετωπίσιμο το παιχνίδι της Καράρο με Κούμπουρα και Μλεΐνκοβα αλλά ήταν μια σίγουρα επιλογή. Οι δύο αυτές παίκτριες πήραν πολλαπλάσιες επιθέσεις από κάθε συμπαίκτριά τους και αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός έμοιαζε απόλυτα αδρανής σε μπλοκ και άμυνα. Η Κούμπουρα και η Μλεΐνκοβα είχαν παρόμοια ποσοστά αλλά και 27 και 26 πόντους αντίστοιχα αλλά κυρίως είχαν πληθωρική εικόνα.
Ένα στοιχείο από αυτά που δε γράφονται στα στατιστικά αλλά έχουν μεγάλη σημασία είναι οι άμυνες που οδηγούν σε κόντρα μπάλες. Είναι χαρακτηριστικό πως η Κούμπουρα έδινε ξανά και ξανά τη λύση στην άμυνα κάτι που έφερε πολλές επιτυχημένες κόντρα επιθέσεις για την ομάδα της. Από την άλλη, η Άτκινσον πέραν του ότι ήταν νωθρή στο τελείωμα των φάσεων, πόσω μάλλον σε κρίσιμες φάσεις, ήταν ένας αδύναμος κρίκος στην άμυνα. Φυσικά και το βασικό ζητούμενο για μια διαγώνια δεν είναι να παίζει καλή άμυνα αλλά σε φάσεις που μπορούσε να μείνει ψηλά η μπάλα και να αξιοποιηθεί μια δεύτερη ευκαιρία η Άτκινσον ήταν ασυνεπής και χωρίς ενέργεια. Συγκριτικά ο Ολυμπιακός πήρε πολλά περισσότερα από τη δική του διαγώνια όχι μόνο σε πόντους αλλά συνολικά σε προσφορά στον αγωνιστικό χώρο.
Είναι εντυπωσιακό πως ο Ολυμπιακός πήρε μια νίκη με σχετική άνεση έχοντας σε μέτρια μέρα την Φαριόλ, κακή επιθετικά τη Νίζετιχ και χωρίς εντυπωσιακά πράγματα από την Εμμανουηλίδου στη μπροστά ζώνη. Παρόλα αυτά όλες τους μπόρεσαν να καμουφλάρουν τις αδυναμίες τους. Η Νίζετιχ κάλυψε την κακή της επίθεση με το σερβίς, πέρα από την υποδοχή της, η Εμμανουηλίδου έκανε μεγάλη ζημιά στην απέναντι υποδοχή για μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού κάτι που δε φαίνεται στα στατιστικά ενώ η Φαριόλ που δεν τελείωνε φάσεις έκανε τη διαφορά στο μπλοκ.
Το αντίθετο συνέβη στον Παναθηναϊκό όπου πέρα από την Καρκάσες και σε κάποιες στιγμές τη Σάμανταν δεν ακολούθησε κάποια άλλη στο… step up. Η Κουβανή που έμοιαζε για μεγάλο κομμάτι της σεζόν ο αδύναμος κρίκος ήταν αυτή που με ψηλές μπάλες πήγε να βάλει δύσκολα στον Ολυμπιακό αλλά μόνη της δεν μπορούσε να κερδίσει. Με ασταθή υποδοχή, αδύναμο μπλοκ και ασυνέπεια στο σερβίς ήταν δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό του παιχνιδιού.
Είναι σαφές πως ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος αγωνιστικά, έχει ψυχολογία, έχει το σκορ υπέρ του και κυρίως παίζει σαν ομάδα. Αυτό λείπει από τον Παναθηναϊκό που από παιχνίδι σε παιχνίδι προσπαθεί να συμμαζέψει λάθη και αδυναμίες. Το ζητούμενο για τις πράσινες είναι αρχικά να δείξουν πνευματικά δυνατές και να εμφανιστούν ανταγωνιστικές στο τρίτο ματς. Το σενάριο ανατροπής είναι μακρινό και σίγουρα ο Ολυμπιακός είναι που ελέγχει πλήρως την κατάσταση των τελικών πλέον.
