Ήθελα, αλλά και δεν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο. Κυρίως διότι όσες φορές σκέφτηκα να το κάνω δεν έβρισκα τα λόγια για να εκφραστώ... Διότι, όπως εσύ παρακολουθείς από τον Μάιο του 2020 τον γολγοθά αυτής της κοπέλας, έτσι κι κι εγώ την βλέπω να «βυθίζεται» και να «θεριεύει», ένα θηρίο που παλεύει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που δεν επέλεξε.
Η Ιωάννα που είδες σήμερα στην τηλεόραση να στέκεται με περίσσια γενναιότητα, με την ψυχή της να παραμένει δυνατή, δεν θέλησε να κρυφτεί. Ίσως δεν είχε λόγο να το κάνει. Πόσοι, όμως, θα τολμούσαν το ίδιο στην θέση της; Την έκθεση στα αδιάκριτα βλέμματα όλων αυτών που επί μήνες τώρα παρακολουθούν την ιστορία της; Σαν μια ταινία, αλλά να που είναι η πραγματικότητα, είναι η ζωή της.
Η Ιωάννα ήταν εκεί. Δυνατή. Με το κεφάλι ψηλά. Όπως το είχε πει. Το εδώλιο της κατηγορουμένης έμεινε άδειο.
Καμία δικαιοσύνη και κανένας νόμος δεν μπορεί να απαλύνει τον ψυχικό και τον σωματικό κόσμο. Είναι ένα έγκλημα φρικτό και καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδοθεί.
Μα δεν καταστράφηκε καμία ζωή, η Ιωάννα δεν θέλει οίκτο ούτε λύπηση. Είναι εδώ και ο δρόμος είναι μπροστά της να τον διαβεί. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι μέχρι τη στιγμή που δεν έχεις άλλη επιλογή από το να είσαι δυνατός.
Και η Ιωάννα συνεχίζει να παλεύει με θάρρος και δύναμη που είναι παράδειγμα για όλους. Θύμα αδυσώπητου φθόνου, μίσους, κακοποίησης. Δεν είναι η τραγική Ιωάννα. Ούτε η καημένη.
Είναι η νικήτρια. Αυτή που δεν φοβήθηκε. Άλλη είναι η ηττημένη. Αυτή που κιότεψε σήμερα...
Είναι η δυνατή Ιωάννα. Είναι η Ιωάννα η δική μου, της οικογένειάς μου. Είναι πια μια κοπέλα που την έχει αγκαλιάσει όλη η Ελλάδα. Γι' αυτήν θα μιλάω, γι' αυτήν να μιλάς κι εσύ. Και για την δύναμή της. Θα συνεχίσεις κι εσύ να παρακολουθείς με αγωνία την δίκη, θα θέλεις να... τρυπώσεις για να μάθεις λεπτομέρειες, ακόμα και κουτσομπολιά, για το τι μπορεί να συνέβη. Έχουν σημασία; Για σκέψου.
Σημασία έχει πως η Ιωάννα ήταν και είναι όμορφη. Ήταν και είναι γενναία. Ήταν και είναι το παράδειγμά μου. Η δύναμή μου όταν λυγίζω για σαχλαμάρες, για τα απλά, τα καθημερινά, τα ανούσια. Με το κεφάλι ψηλά. Όπως μπήκε σήμερα στο δικαστήριο... Όπως θα στέκει πάντα. Όπως θα βλέπω τα καθαρά μάτια της, υγρά πολλές φορές, είτε φορά την μάσκα είτε όχι. Η ομορφιά θα διαγράφεται πάντα και από το περίγραμμα της μάσκας.
Δεν θα καταλάβουμε ποτέ τον πόνο και την αδικία που έχει βιώσει, είμαστε όμως όλοι δίπλα της, στον αγώνα για δικαίωση. Δίπλα σε κάθε γυναίκα. σε κάθε θύμα επίθεσης. Με ανθρωπιά και σεβασμό. Σε αυτό που έζησαν και σε αυτό που θα ζήσουν.
Και τελικά έγραψα αυτές τις γραμμές. Ένα κείμενο προσωπικό. Για την Ιωάννα. Για την θεία μου και τον θείο μου, για τον Νίκο, που στάθηκαν και στέκονται με τόση ευπρέπεια και αξιοπρέπεια σε όλα αυτά. Δεν είμαι αντικειμενική, το ξέρω. Και δεν μπορώ να κρίνω σωστά. Το ξέρω κι αυτό. Δεν πειράζει. Δεν με νοιάζει καθόλου για τούτο το κείμενο εδώ...
