Υπάρχουν πέντε ανοιχτές δίκες για την ΕΠΟ, με πιο πρόσφατη αυτή με τις κρυφές κάμερες. Την προηγούμενη εβδομάδα έφτασε στο ακροατήριο, όμως και πάλι αναβλήθηκε.
Οι αργοί ρυθμοί της ελληνικής δικαιοσύνης δίνουν τη δυνατότητα στους πραγματικούς ενόχους να κερδίζουν χρόνο και στους αθώους να βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία. Σε κάθε περίπτωση δεν εξυπηρετούν τον αρχικό στόχο.
Ειδικά σε μεγάλες δικαστικές υποθέσεις όπου χάθηκαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, η ζημία της ΕΠΟ εξακολουθεί να είναι απροσδιόριστη. Ηδη κάποιες υποθέσεις κινδυνεύουν με παραγραφή.
Είναι το νομικό σύστημα της χώρας τέτοιο που μπορεί μια δικογραφία να πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο επί είκοσι περίπου χρόνια. Όπως το διαβόητο ματς Πανιωνίου – Δυναμό Τιφλίδας που έγινε το 2004 και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για στοιχηματική απάτη.
Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να κάνει κάτι για ν’ αλλάξει τα δεδομένα της ποινικής δικαιοσύνης. Όμως μπορεί να θωρακίσει τα πειθαρχικά του όργανα, τα οποία ουσιαστικά δεν λειτουργούν για περιπτώσεις απιστίας ή παράνομου στοιχηματισμού.
Να σας δώσουμε ένα παράδειγμα: Η Ελλάδα υπέγραψε τη σύμβαση Μacolin το 2014 και την εφάρμοσε μόλις πέρσι. Παρόλα αυτά, τα χειραγωγημένα παιχνίδια ελέγχονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ελέγχονταν εδώ και μια δεκαετία. Υποτίθεται ότι η πλατφόρμα ανίχνευσης στοιχηματικής απάτης θα φρόντιζε για συνεργασίες με την Interpol και την Eurojust. Δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.
Ούτε οι ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς κατάφεραν να ερευνήσουν με πιο διεξοδικό τρόπο τους φακέλους της Sportradar. Μάρτυρες δεν υπάρχουν, τα στοιχεία είναι φτωχά και οι υποθέσεις κατά κανόνα αρχειοθετούνται.
Όταν το πειθαρχικό δίκαιο ακολουθεί με αυτόν τον τρόπο το ποινικό μέρος, δεν πρόκειται να υπάρξει οποιαδήποτε εξέλιξη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η ατιμωρησία.
