Θα συμβεί στο ποδόσφαιρο, να κερδίσεις ντέρμπι με MVP τον δεξιό μπακ. Κατ' εξαίρεσιν! Μπορώ να θυμηθώ στην πραγματικότητα, μπορώ να το θυμηθώ ακριβώς επειδή ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ένα ντέρμπι που αυτό έχει όντως συμβεί. Οταν ο Τεν Κάτε στον Παναθηναϊκό έριξε όλο το τακτικό βάρος του κόσμου στα ανεβάσματα του αριστερού μπακ (Ραούλ Μπράβο) και ο Ολυμπιακός νίκησε με MVP...τον δεξιό μπακ που εκείνο το βράδι ήταν ο Γκαλίτσιος! Αυτή την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, όχι. Ο Πέντρο Μαρτίνς, τρεις μέρες μετά την Πόλη, δεν πήγε στο ντέρμπι για να γοητεύσει (με ένα free-flowing επιθετικό παιγνίδι) και να αποκομίσει κοπλιμέντα.
Η σύνοψη της λογικής του, πρακτική, κυνική, όπως θέλουμε το λέμε, ήταν η εξής. Γεμίζω την περιοχή με δύο φορ που δεν ξοδεύουν μεγάλο αριθμό ευκαιριών για να κάνουν γκολ, οι ακραίοι οπισθοφύλακες κάποια στιγμή θα τους βρουν, μισή φάση χρειάζομαι, αυτοί έχουν Σάντσες/Σάρλια/Πούγγουρα πίσω, και με καινούργιο τερματοφύλακα, μπροστά δεν μου κάνουν γκολ ποτέ, εδώ δεν έκαναν στα Γιάννενα και στον Αρη, τι διάολο, ένα-μηδέν, το παίρνω και γυρίζω σπίτι, να ησυχάσει το κεφάλι μου στις επόμενες δύο εβδομάδες, κι έχει ο θεός για μετά.
Ο Πέντρο Μαρτίνς πήγε στο ντέρμπι για να παίξει, καταλαβαίνουμε, περισσότερο Στοίχημα παρά Ποδόσφαιρο. Συν τω χρόνω, δίχως rotation από την Φενέρμπαχτσε και δίχως αλλαγές στη ροή του ντέρμπι, πάλι τον Παναθηναϊκό τον στρίμωξαν στα καρέ του. Και όσο έξυνες το κεφάλι προσπαθώντας να σκεφτείς ποιος μπορεί να σπάσει το διαιωνιζόμενο μηδέν-μηδέν, η βασική ιδέα ήταν ο Βαλμπουένα. Αλλά και με τον Βαλμπουένα που πράγματι ήλθε στη σκηνή αλλά δεν επέδρασε, η καλύτερη πιθανότητα εξακολουθούσαν να είναι ο Λαλά κι ο Ραμπτσούκ. Δεν έκατσε, το Στοίχημα.
Δεν αδικώ τον προπονητή, που το σκέφτηκε έτσι. Πέρυσι και πρόπερσι, στις χρονιές των δύο τροπαίων Σούπερ Λιγκ, στη regular season με αυτό το σκεπτικό υπερνίκησε τον Παναθηναϊκό. Προφανώς το θυμόταν, καλύτερα απ' τον καθένα μας. Ενα-μηδέν με μισή φάση του Ελ Αραμπί πρόπερσι, ένα-μηδέν πέρυσι με μία ενέργεια-γκολ του Φορτούνη, τέλος, γεια σας. Τώρα δεν έκατσε και έφταιγε ξανά, το ίδιο όπως και στο 0-0 της πρεμιέρας με τον (κακό, στο ποδόσφαιρό του) Ατρόμητο, ο χρονομέτρης!
Ολα αυτά, θα είναι διηγήσεις γραφικών ιστοριών από το παρελθόν όταν (...ελπίζω να το προλάβω εν ζωή) το ποδόσφαιρο αποκτήσει αυτό που σήμερα του λείπει, και το χρειάζεται, περισσότερο από καθετί άλλο. Τον καθαρό χρόνο, τύπου μπάσκετμπολ. Δύο ημίχρονα, των τριάντα λεπτών έκαστο. Οσο και με το VAR, τότε θα συγκρίνουμε τα πράγματα πριν και μετά. Και συγκρίνοντας, θα γελάμε.
Ο Παναθηναϊκός άλλη μία φορά εκτός Λεωφόρου, τρία στα τρία ήδη, ήταν μηδέν στο να γίνει αληθινά επικίνδυνος. Ολοι, ή σχεδόν όλοι, οι δημιουργικοί μέσα. Αλλά, λίγη δημιουργία. Η ένταση με την οποία θα πίεζε τους σέντερ-μπακ ο Ιωαννίδης, έλειψε ολοφάνερα...και με όλους τους δημιουργικούς μέσα. Είναι αυτό που έχει να διαχειριστεί και ο Αρης, με τα "τρία στα πέντε" επιθετικά μηδενικά για την ώρα (ΟΦΗ, Ιωνικός, Απόλλωνας). Το δίκιο του Μάνου που έπαιζε όλη τη σεζόν πέρυσι ακούγοντας στην πλάτη του ότι "ο Αρης δεν έχει σέντερ-φορ" παίρνει εκδίκηση.
Δεν αρκεί, να απλώνεις όλους τους δημιουργικούς. Πρέπει, και να ενώσεις τα κομμάτια. Το κομμάτι-άμυνα και το κομμάτι-επίθεση. Στον Παναθηναϊκό, λόγω ανασφαλειών είναι η εκτίμησή μου, η απόσταση των δύο κομματιών παραμένει αγεφύρωτη. Το ντέρμπι δεν είναι ασφαλές κριτήριο. Κλειστά πίσω, και με τρέξιμο του θανάτου, όλοι...καλοί φαίνονται. Οι αδυναμίες εκτίθενται, στο ανοιχτό γήπεδο. Το "καλό νέο" με όλη τη σημασία, είναι ο μπεργκαμάσκος τερματοφύλακας. Μονομιάς έδειξε άνεση, προσωπικότητα, χάρισμα επικοινωνίας, θάρρος, καλά χέρια, καλό αριστερό πόδι. Κλάση.
