Κοιτάζω το πληκτρολόγιο με το οποίο έχω γράψει ήδη κάμποσα κείμενα για τον φετινό ΠΑΟΚ και αναρωτιέμαι αν πρέπει να το φάω τώρα ή λίγο αργότερα!
Η κεντρική ιδέα στα περισσότερα άρθρα μου μέχρι σήμερα ήταν ότι ο Λουτσέσκου μάλλον κάνει λάθος δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη στους παίκτες με τους οποίους ο ΠΑΟΚ πήρε το νταμπλ. Ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν επιβαρυνθεί από τον χρόνο και τους τραυματισμούς και δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν. Ότι , για παράδειγμα, ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ δεν μπορεί σε αυτή την ηλικία και με την εικόνα που μας έδειξε τα προηγούμενα χρόνια να αποτελέσει σταθερά για έναν φιλόδοξο ΠΑΟΚ.
Ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει ένταση και ταχύτητα και χωρίς αυτά δεν μπορεί να πάει πουθενά.
Τέτοια περισπούδαστα έγραφα. Τα οποία στα θεωρία μπορεί και να είναι σωστά. Στην πράξη όμως ήδη έχουν αποδειχτεί σε μεγάλο βαθμό εκτός τόπου και χρόνου.
Προφανώς ακόμα είναι πολύ νωρίς και κανένα ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί, πέραν τούτου: Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι μια ομάδα που πρώτα παίζει και κερδίζει τα παιχνίδια μέσα στο κεφάλι των ποδοσφαιριστών του και μετά τα κερδίζει και στο γήπεδο.
Η καθαρή, εμφατική επικράτηση επί της φιλόδοξης φετινής ΑΕΚ έχει αγωνιστική εξήγηση. Η τριάδα στα χαφ του ΠΑΟΚ λειτούργησε σχεδόν ιδανικά καθώς η μικρή μα ουσιαστική αλλαγή στον αγαπημένο σχηματισμό του Λουτσέσκου (αντί για δυο οχτάρια στην ευθεία και ένα δεκάρι μπροστά τους, όπως προτιμά συνήθως να παίζει ο Ρουμάνος, κόντρα στην ΑΕΚ παρέταξε ένα εξάρι, τον Κούρτιτς και δυο οχτάρια, τον Σβάαμπ και τον Αουγκούστο) έδωσε την ευκαιρία στους γηπεδούχους να πιέσουν πολύ πιο αποτελεσματικά από όσο στα προηγούμενα παιχνίδια τους.
Αυτά εξηγούν εν μέρει γιατί ο ΠΑΟΚ κατάπιε την ΑΕΚ στα χαφ.
Δεν εξηγούν πώς ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ σε αυτήν την ηλικία και λίγους μήνες αφότου όλοι τον είχαν (είχαμε) για τελειωμένο, έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του με τον «Δικέφαλο». Γκολ, κερδισμένο πέναλτι, δυο σπριντ από το κέντρο για τετ α τετ (οριακά οφσάιντ αμφότερα), πάρα πολλές θετικές ενέργειες στο επιθετικό κομμάτι του γηπέδου, εξαιρετική κίνηση χωρίς την μπάλα (από τις θεωρητικές αδυναμίες του φετινού ΠΑΟΚ) σωστή αλληλοκάλυψη αμυντικά.
Δεν εξηγούν πώς μια ομάδα που πράγματι δεν έχει ταχύτητα και ένταση στα χαρακτηριστικά των παικτών της, πίεσε ψηλά χωρίς να δεχτεί φάση στις μεταβάσεις της (παρά μονάχα από ατομικά λάθη των παικτών) και κέρδισε όλες τις κρίσιμες προσωπικές μονομαχίες.
Ο Λουτσέσκου δεν έχει βρει κάποιο μαγικό ελιξίριο της νιότης. Ξέρει όμως όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα πώς να πείθει τους παίκτες του ότι είναι σημαντικοί, ότι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, ότι είτε παίξουν καλά, είτε άσχημα, αν δώσουν το 100% του εαυτού τους και είναι ενωμένοι, δεν πρόκειται να χάσουν ποτέ!
Η πνευματική προετοιμασία του ΠΑΟΚ για το παιχνίδι με την ΑΕΚ, καθώς και η συνολική πνευματική ετοιμότητα του «Δικεφάλου» για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία του προκύψει στη σεζόν (την Κυριακή για παράδειγμα έχασε τον Βαρέλα λίγο πριν τη σέντρα και ξεκίνησε με δίδυμο Μιχαϊλίδη – Μιχάι, σε συνέχεια των απουσιών Βιεϊρίνια, Καντουρί, Ίνγκασον και φυσικά του Ολιβέιρα) είναι σε τοπ επίπεδο! Και αναπληρώνουν τις δεδομένες αδυναμίες του ρόστερ.
Καθώς θα αρχίσουν οι επιστροφές και ο ΠΑΟΚ θα βρίσκει και αγωνιστικό ρυθμό, όσοι είχαμε βιαστεί ουσιαστικά να τον ξεγράψουμε από διεκδικητή, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούμε.
Και αυτό το πληκτρολόγιο, με λίγη σάλτσα, ίσως και να τρώγεται.
Υ.Γ. Η ΑΕΚ ήταν κατώτερη της περίστασης, ηττήθηκε δίκαια και έδειξε ότι χρειάζεται χρόνο για να δέσει και να γίνει ξανά ομάδα που διεκδικεί πρωτάθλημα. Το βασικό της πρόβλημα δεν είναι όμως αυτό. Ούτε τα όποια λάθη του Μιλόγεβιτς, ούτε καν η φανερή ανισορροπία ανάμεσα στην ποιοτική μεσοεπιθετική της γραμμή και στην προβληματική μεσοαμυντική.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο οργανισμός της αντιμετωπίζει τις γκέλες και τα σκαμπανεβάσματα με εκνευρισμό ο οποίος περνάει και στους παίκτες. Στο Ηράκλειο έγιναν πολλά και διάφορα, στην Τούμπα ο Σιμόες (και διάφοροι άλλοι) θυμήθηκαν το γκολ του Βαρέλα (που δεν είχε βέβαια την παραμικρή σχέση με το γκολ του Ανσαριφάρντ, αλλά εντάξει καλή καρδιά). Η μετάβαση από την μετριότητα των προηγουμένων ετών σε κάτι καλύτερο, απαιτεί ωριμότητα και υπομονή από όλους. Μέσα και έξω από το γήπεδο.
