Κάποια στιγμή θα γινόταν. Ήρθε στην ημερομηνία που πέφτει μία φορά στα τέσσερα χρόνια: στις 29 του Φλεβάρη. Αυτά που έκανε τόσο καιρό η Λίβερπουλ είναι υπεράνθρωπα, δεν γίνεται να είσαι τέλειος, αλάνθαστος, ανίκητος. Δεν μιλάμε για ρομπότ, αλλά για ανθρώπους.
Στην Premier League ακόμα και το ένα μέτριο βράδυ δεν συγχωρείται. Όλοι μπορούν να τους κερδίσουν όλους. Η Γουότφορντ μυρίστηκε την δουλειά και της έδωσε και κατάλαβε.
Η Λίβερπουλ έχασε. Και έχασε ηχηρά. Δεν ηττήθηκε από κάποιο τυχαίο γκολ ή από μία ομάδα που έπαιξε ταμπούρι και φουλ άμυνα. Ηττήθηκε από μία υπέροχη Γουότφορντ που την χτύπησε σε όλες τις αδυναμίες της, την κέρδισε καθαρά με 3-0 και θα μπορούσε βάσει της εικόνας του ματς να πετύχει κι άλλα τέρματα. Ένα σκηνικό που δυσκολευόσουν να το πιστέψεις.
Τίποτα δεν έγινε παράταιρα με την εικόνα του ματς. Στο πρώτο μέρος η Λίβερπουλ είχε μόλις μία τελική, δείγμα μπουκώματος -ούτε με την Γουέστ Χαμ ήταν η γνωστή Λίβερπουλ.
Αντιθέτως η Γουότφορντ είχε μία σπουδαία τριπλή ευκαιρία με τον Τρόι Ντίνι και παρά το γεγονός ότι έχασε με τραυματισμό τον Ζεράρδ Ντεουλοφέου έδειχνε ότι πατάει πιο καλά στο γήπεδο.
Το πόσο κακή ήταν η ομάδα του Κλοπ φάνηκε στα τρία γκολ, όπου οι κόκκινοι έχασαν όλες τις προσωπικές μάχες. Το 1-0 ξεκινάει από πλάγιο που δεν κόβει κανείς και σέντρα στον Ντουκουρέ για τον Σαρ που έρχεται από πίσω (54’, 1-0). Στο 2-0, ο ίδιος παίκτης φεύγει στην πλάτη της άμυνας, τους καταπίνει όλους στο σπριντ και διπλασιάζει τα τέρματα της ομάδας του (60’).
Στο τρίτο γκολ, ο εκτελεστής γίνεται δημιουργός, κλέβει την μπάλα από ένα γύρισμα προς τα πίσω και σερβίρει στον Ντίνι που σκοράρει σε κενή εστία (72’, 3-0).
Όλα αυτά απέναντι σε μία πελαγωμένη ομάδα που με εξαίρεση ένα δοκάρι του Λαλάνα (66’) δεν είχε να επιδείξει απολύτως τίποτα και γλίτωσε κι από τέταρτο γκολ (82’) σε τετ-α-τετ του Σαρ.
Η Λίβερπουλ είδε το φετινό της αήττητο να γίνεται σμπαράλια, κάτι που φώναζε ότι έρχεται με την εικόνα της τον τελευταίο καιρό. Μία ήττα που απλώς θα καθυστερήσει την μαθηματική της στέψη και τίποτα άλλο…
