Παραλίγο να τα... καταφέρει πάλι ο Ολυμπιακός! Έκανε ό,τι μπορούσε είναι η αλήθεια. Ο Μεριά έδινε ασίστ στους επιθετικούς του Αστέρα, ο Ποντένσε και ο Ελ Αραμπί κοπανούσαν με μανία τη μπάλα στον Σέρβο γκολκίπερ και κάπως έτσι φαινόταν να χάνεται άδοξα μια πρόκριση από μια ομάδα που θα πάλευε για να μπει στην πεντάδα της Super League. Σε ένα ακόμη ματς με απελπιστική διαφορά ανάμεσα στον αριθμό των «καθαρών» ευκαιριών και τα γκολ. Σε ένα ακόμη ματς που δεν θα του έφταιγε κανείς άλλος αν αποτύγχανε.
Βεβαίως, όπως έχω βαρεθεί να γράφω την τελευταία διετία -είτε για τα καλά της είτε για τα κακά της συγκεκριμένης ομάδας- στο ποδόσφαιρο σπανίως δεν παίρνεις ό,τι ακριβώς αξίζεις στο φινάλε. Αν το σεβαστείς και ακολουθήσεις τους κανόνες που το διέπουν, αργά η γρήγορα θα σε επιβραβεύσει. Με τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς, αρχικά, αλλά και με τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη γενικότερα -σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου- το στατιστικό δείγμα είναι πια αρκετά μεγάλο και τα κατά καιρούς «λάθη» του δείγματος κάνουν «μπαμ». Ο κανόνας έχει δημιουργηθεί και οι εξαιρέσεις είναι ευδιάκριτες.
Στο φυσικό του περιβάλλον
Και ο κανόνας για αυτό τον Ολυμπιακό λέει ότι θα βρεθεί σε οικείο, σε φυσικό περιβάλλον στα τέλη του Φεβρουαρίου. Θα αγωνιστεί και φέτος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά τη διακοπή του χειμώνα για 9η φορά στις τελευταίες 11 σεζόν, αρχής γενομένης από την Άνοιξη του 2010. Την εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο ξύνει τον πάτο του βαρελιού και οι εγχώριοι αντίπαλοί του παλεύουν να επιβιώσουν από τα ματς του... Αυγούστου, ο Ολυμπιακός μπαίνει σταθερά σε ομίλους Europa ή Champions League και κατά κανόνα συνεχίζει και μετά από αυτούς στις δύο ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Παίρνει τον έβδομο «τελικό» του σε μια δεκάδα αγώνων φάσης ομίλων που χρειάστηκε να παίξει την πρόκριση σε ένα μόνο ματς, κατά την σύγχρονη εποχή του.
Μάλιστα δεν μπορεί να μην είναι... σημαδιακό το ότι βγήκε μόλις πριν από λίγες ώρες η είδηση της απόφασης του Αρείου Πάγου για τα χρέη του Κοσκωτά που καλείται να καλύψει η ΠΑΕ. Είναι νομίζω μια σημειολογία που θυμίζει σε όλους το παλιό και το νέο. Πού ήταν σαν σύλλογος και πού έχει φτάσει. Από τη μία, υπάρχει ο Ολυμπιακός που ο κόσμος του θέλει να ξεχάσει και από την άλλη αυτός που ονειρεύεται να βλέπει για πολλά χρόνια. Από τη μία υπάρχει ο Ολυμπιακός των Πρωτοδικείων, των Κοσκοτάδων και των Σαλιαρέληδων που τερμάτιζε 8ος στο πρωτάθλημα, που παρίστανε τον σάκο του μποξ για κάθε τυχάρπαστο επί μια δεκαετία, που γλίτωσε την ολική διάλυση μονάχα λόγω συγκυριών, ο Ολυμπιακός που ακόμη και σήμερα ονειρεύονται να ξαναδούν οι αντίπαλοί του.
Ανάμεσα στους μεγάλους
Από την άλλη, υπάρχει ο Ολυμπιακός που ο σοβαρός ευρωπαϊκός ποδοσφαιρικός κόσμος, τον αντιμετωπίζει πια -αν όχι ως ίσο ανάμεσα σε ίσους- τουλάχιστον ως έναν απολύτως σημαντικό «παίκτη» στις δύο διοργανώσεις, εδώ και πολλά χρόνια. Με στιβαρή, σταθερή «παρουσία» τόσο εντός γηπέδων, όσο και εκτός αυτών, στην αγορά αλλά και τα κέντρα αποφάσεων. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Ο Ολυμπιακός που πλέον παίζει Ευρώπη σταθερά όταν λιώνουν οι... κανονικοί πάγοι -όχι οι Άρειοι- και αυτό δεν αποτελεί καν είδηση.
Ειδικά την τελευταία διετία δε, υπάρχει και ένας εντός των τεσσάρων γηπέδων Ολυμπιακός -με τα καλά και τα κακά του- τον οποίο ο κόσμος του απολαμβάνει να βλέπει. Με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, με ρόλους για όλους, με αρχή, μέση, τέλος στο τακτικό κομμάτι. Το γεγονός ότι μπορεί να παρουσιάζει κατά κανόνα την ίδια εικόνα και να παράγει το ίδιο ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως αντιπάλων, έδρας ή διοργανώσεων δεν μπορεί παρά να μην είναι και αυτό ένας ακόμη «κανόνας» και όχι περιστασιακό φαινόμενο. Όπως το περιστασιακό φαινόμενο του προβληματικού σκοραρίσματος ή αυτό των ατομικών λαθών στο κέντρο της άμυνας.
Ένας... όχι και τόσο άσχημος απολογισμός
Επιστρέφοντας όμως στα της... Άνοιξης (έστω κι αν για τους τυπολάτρες δεν θα έχει μπει ακόμη), αξίζει μια ματιά στο τι έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός τις τελευταίες 11 σεζόν, κατά τη χειρότερη οικονομική συγκυρία στην Ευρώπη.
Φέτος, φτάνει μίνιμουμ ως τους 32 του Europa League, μετά από 3 προκριματικούς ομίλους και 3η θέση σε όμιλο Champions League. Πέρσι, ξανά παρουσία στους 32 του Europa με 2 καλοκαιρινές προκρίσεις και μια 2η θέση σε όμιλο Europa. Πρόπερσι, στη σεζόν 2017/18, βρίσκουμε τον έναν από τους δύο χειμωνιάτικους αποκλεισμούς, ως 4ος στον πιο δύσκολο όμιλο Champions League της ιστορίας του (Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Σπόρτινγκ).
Η σεζόν 2016/17, τον βρίσκει στους 16 του Europa, με 1 προκριματικό Champions League, 1 προκριματικό Europa και 2η θέση σε όμιλο Europa. Η σεζόν 2015-16 σταματά στους 32 του Europa, μετά από 3η θέση σε όμιλο Champions League με 9 βαθμούς και ισοβαθμία με την Άρσεναλ. Ένα χρόνο νωρίτερα, περίοδος 2014-15, παίζει πάλι στους 32 του Europa, ξανά μετά από 3η θέση σε Ch και τρεις νίκες απέναντι σε Ατλέτικο Μαδρίτης, Γιουβέντους και Μάλμε.
Τη σεζόν 2013-14 πανηγυρίζει την παρουσία του στους «16» του Champions League ως δεύτερος σε όμιλο με Παρί, Μπενφίκα και Άντερλεχτ. Το 2012-13 βρίσκεται ξανά στους 32 του Europa μετά από 9 βαθμούς σε όμιλο Champions League. Ακόμη μια χρονιά πίσω, 2011-12, φτάνει τους 16 του Europa, με 9 βαθμούς και 3η θέση σε όμιλο Champions League, με τη Ντόρτμουντ να χαρίζει την πρόκριση στη Μαρσέιγ στο αλήστου μνήμης 2-3, όταν προηγήθηκε 2-0 στο 30' και έφαγε δύο αστεία γκολ στο 85' και το 87' -το δεύτερο από τον Ματιέ Βαλμπουενά. Ο μοναδικός καλοκαιρινός αποκλεισμός είναι αντίθετα αυτός της σεζόν 2010-11. Ο μοναδικός στη σύγχρονη εποχή του τα τελευταία 20+ χρόνια, δηλαδή από την πρώτη του συμμετοχή στο Champions League. Ένα χρόνο νωρίτερα, τη σεζόν 2009-10, είχε φτάσει στους 16 του Champions League και πάλι, όταν είχε αποκλειστεί από τη Μπορντό..
Από την Άνοιξη του 2010 λοιπόν, λίγο πριν ξεκινήσει και τυπικά η εποχή του Βαγγέλη Μαρινάκη, μέχρι και την Άνοιξη του 2020 πια, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να βρίσκεται σταθερά ανάμεσα στους κορυφαίους. Κάποιες φορές να τους νικά, κάποιες φορές να τους κοντράρει και κάποιες φορές να υποκλίνεται.
Ο Ολυμπιακός παραμένει σταθερά ανάμεσα στα... μεγάλα παιδιά της Ευρώπης και αυτό δεν οφείλεται σε κανέναν... διορισμό, σε καμία «εξασφαλισμένη» παρουσία, σε καμία... #uefa_mafia. Βρίσκεται εκεί, γιατί απλούστατα εκεί αξίζει να βρίσκεται, βάσει ποδοσφαίρου.
ΥΓ. Γιασίν Μεριά. Ένα όνομα, ένας μύθος, πολλά... μπινελίκια. Και εδώ ισχύει το «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση». Το παιδί δείχνει ότι δεν μπορεί. Ότι δεν κάνει για αυτό το επίπεδο. Και αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να πληρώνει τις γκάφες του Τυνήσιου, το λάθος θα είναι του Μαρτίνς και όχι δικό του. Κόντρα στον Αστέρα, μόνο στο μισό πρώτο ημίχρονο είχε χαρίσει τρεις φορές τη μπάλα στον αντίπαλο, μία με τραγική μπαλιά 10 μέτρων χωρίς πίεση, μία με διώξιμο ερασιτεχνικού επιπέδου, συρτά και κεντρικά, ώστε ο αντίπαλος να μπορεί να βγάλει κόντρα σαν κύριος, άλλη μία με πάσα σε αντίπαλο στα τρία μέτρα, με τη μπάλα στη μεσαία γραμμή σε σημείο που ξεκίνησε και πάλι αντεπίθεση. Ίδια και χειρότερη ιστορία και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν με δύο δικά του λάθη, στο 56' και το 65' ο Αστέρας φτιάχνει φάση. Γενικότερα, αυτή τη στιγμή -σύμφωνοι, μαζί με όλο το άγχος που έχει- δεν παρουσιάζει καν εικόνα επαγγελματία ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται σαν αμυντικός. Με βιαστικά διωξίματα, αργές αντιδράσεις, κακές τοποθετήσεις, επικίνδυνες πάσες-ασίστ για τους αντιπάλους. Και ποιος να παίξει; Δεν ξέρω, δεν κάθομαι εγώ στην άκρη του πάγκου.
Υ.Γ.1 Ντάνιελ Ποντένσε. Λίγη ψυχραιμία σε αυτή την περίπτωση. Αν ο Πορτογάλος έκανε όσα κάνει και ταυτόχρονα έβαζε και αυτά που χάνει, με καλύτερα τελειώματα, θα ήταν ο ένας από τους τρεις κοντούς στην επίθεση της Μπαρτσελόνα και όχι του Ολυμπιακού. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, έτσι;
