Τα εύκολα που μπορεί να διαβάσει κάποιος μετά τη μεγαλειώδη ανατροπή της ΑΕΚ επί του Αρη μέσα στη Θεσσαλονίκη, αφορούν αυτή καθ’ αυτή τη νίκη της. Εχοντας μπει πια στην τελική ευθεία για την ανάδειξη του πρωταθλητή, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σημείο που τα ματς δεν τα παίζεις, αλλά τα νικάς. Η ΑΕΚ το έκανε ζόρικο, αλλά το σημαντικό είναι πως πάνω που οι αντίπαλοι της πίστεψαν πως ερχόταν η γκέλα, έδωσε το τελικό χτύπημα.
Ωστόσο, αν και πάντα το κρίσιμο είναι οι νίκες, στην προκειμένη περίπτωση η δική μου σκέψη είναι διαφορετική. Είναι ακόμα πιο σημαντικό, πως σε αυτό το σημείο της σεζόν, δίχως έξι ιδιαίτερα κομβικούς παίκτες (ειδικά Γκαρσία, Γκατσίνοβιτς, Μάνταλος, Μουκουντί), η ΑΕΚ δείχνει ξανά πως έρχεται σε υψηλά στάνταρ απόδοσης. Δεν έχει νόημα να το συγκρίνω με την περυσινή περίοδο, πάντως βρίσκεται σίγουρα στα καλύτερα φετινά της.
Ο… οδοστρωτήρας της ΑΕΚ
Τρανή απόδειξη, όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη. Μόνο στο δεύτερο ημίχρονο, η ΑΕΚ είχε 49 επιθέσεις, με 17 τελικές. Εφτασε σχεδόν τις 30 τελικές στο παιχνίδι, όσες είχε κάνει σε εκείνο το ματς της 2ης αγωνιστικής με τον Πανσερραϊκό, όταν «πάτησε» τον αντίπαλο της, αλλά έμεινε στο 1-1. Τώρα πάλι θα μπορούσαν να είχε συνωμοτήσει το σύμπαν εναντίον της, ο Χουτεσιώτης έκανε αναμφίβολα το παιχνίδι της ζωής του, αλλά ο μέγας Αμραμπατ έδωσε τη λύση.
Τα νέα είναι ακόμα καλύτερα, όταν συνειδητοποιεί κάποιος παρατηρητής, ότι όλο αυτό έρχεται ως συνέχεια των εμφανίσεων με Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, Αρη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παιχνίδι με παιχνίδι, σε κάθε ένα από αυτά, η ΑΕΚ έδειχνε και πιο βελτιωμένη. Με καλύτερο ρυθμό, με τρόπο να δημιουργεί, με μεγάλη δυνατότητα στην παραγωγή φάσεων, που της έλειψαν σε σημαντικό κομμάτι της περιόδου και ήταν στοιχείο που προβλημάτιζε.
Είναι και ωραίο που έγινε όλο αυτό, γιατί ο οδοστρωτήρας που εμφάνισε η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο, διέλυσε και τη μονταζιέρα που ετοίμαζε τα δικά της. Όχι πως έχω αμφιβολία πως θα δω πολλά και ενδιαφέροντα στην πορεία, αλλά όσοι δεν είναι μπούφοι αντιλαμβάνονται ποια είναι η πραγματικότητα. Είναι η ίδια, που δεν τρέχει μία αν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός περνούν με πεντάρες από τη Λαμία, αλλά κάτι τρέχει όταν περνά η ΑΕΚ βάζοντας τέσσερα γκολ.
Η κλάση Αμραμπατ
Σε αγωνιστικό επίπεδο, υπάρχει ένα σχήμα οξύμωρο για το παιχνίδι της ΑΕΚ. Πως με την παρουσία των δύο αμυντικών χαφ, που συνήθως χάνει σε παραγωγή η ΑΕΚ έκανε φάσεις με το τσουβάλι, αλλά παράλληλα είχε και μεγάλα αμυντικά κενά, δίνοντας στον Αρη δυνατότητα για τις δικές του στιγμές. Βέβαια, η απάντηση στο γιατί η ΑΕΚ πήγε καλά ενώ οι δύο πάλι δεν συμμετείχαν δημιουργικά, αφορά το τεράστιο παιχνίδι των Αμραμπατ και Ελίασον.
Για τον Αμραμπατ ένα κρέντιτ παραπάνω, γιατί συνήθως είναι και ο πρώτος που ακούει την καραμούζα και τη δυσαρέσκεια. Αλλά επίσης είναι αλήθεια, πως πρόκειται για τεράστια προσωπικότητα και σπάνια ποδοσφαιρική κλάση. Γι’ αυτό και βλέπω πως το καλοκαίρι θα αποχαιρετήσει πάλι και πριν πούμε τι θα γίνει, θα είναι ξανά εδώ. Αλλά μέχρι εκεί έχουμε δρόμο. Να αναφερθώ επίσης στο σπουδαίο ματς του Χατζισαφί και στον εξαιρετικά ώριμο Πόνσε.
Η ΑΕΚ πρώτη και το… θαύμα του Βεργέτη
Ο Αλμέιδα είπε πως ο Αρης παραδοσιακά δυσκολεύει την ΑΕΚ, αλλά αυτήν τη φορά νομίζω πως το έκανε λιγότερο από κάθε άλλη. Και αυτό το πέτυχε πρώτιστα η ΑΕΚ. Οσες αμφιβολίες και ερωτηματικά και εάν έχει κάποιος για κάποιες επιλογές του Αργεντινού, είναι εκείνος που έχει την ΑΕΚ πρώτη. Και όσο το κάνει αυτό, όλα τα υπόλοιπα έχουν ελάχιστη σημασία, απλά για να γίνεται κουβέντα. Τα υπόλοιπα μέσα στο γήπεδο την Τετάρτη.
Σε άλλα νέα, επειδή σε λίγο θα βγουν και τα… φίδια επειδή η ΑΕΚ παίζει με τον Παναθηναϊκό, ο Βεργέτης ήταν ό,τι δεν χρειαζόταν η ΑΕΚ. Εδινε εύκολα φάουλ και έκοβε το ρυθμό, ήταν φοβικός σε όλα του. Σημείο σταθμός το γκολ φάντασμα. Γιατί είναι τρομερό, πως όσες φορές και εάν δεις τη φάση, σε καμία δεν βλέπεις με σιγουριά πως πέρασε ολόκληρη η μπάλα τη γραμμή. Ο γάτος στο VAR το είδε. Θα πείτε ο ίδιος γάτος, ανακάλυψε και φάουλ του Αραούχο πριν το πέναλτι που εξαφάνισε. Καλά πήγε όλο αυτό.
