Ίδια ειν' η χαρά
όπως μια φορά...
Ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Βιγιαρεάλ για την πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ, με δύο... σεντερφορίσια τέρματα των Φώτη Ιωαννίδη και Άντραζ Σπόραρ. Το πρώτο τέρμα, στο 39ο λεπτό, θύμισε Μάρκους Μπεργκ. «Γλυκό» σκάψιμο πάνω από τον Ρέινα (στον οποίον είχαμε κάτι ανεξόφλητα γραμμάτια από παλιά, όπως και γενικά στη Βιγιαρεάλ), η μπάλα αναπαύθηκε στα δίχτυα του Ισπανού τερματοφύλακα, το Ολυμπιακό Στάδιο «παίρνει φωτιά». Το δεύτερο τέρμα, στο 79ο λεπτό, θύμισε Κριστόφ Βαζέχα. Παράλληλη κίνηση έξω από τη μεγάλη περιοχή των φιλοξενουμένων, συρτό, γωνιακό σουτ (με το κακό πόδι του Σλοβένου επιθετικού), δοκάρι και μέσα. Ο Τάσος Νικολογιάννης λογικά κάνει γαργάρες σήμερα για να ανακτήσει τη φωνή του...
Σ' έβλεπα απ' το πλάι
κι έλεγα γελάει
και σήμερα...
Και αν οι Ιωαννίδης και Σπόραρ ντύθηκαν Μπεργκ και Βαζέχα χθες (αν ο πρώτος πετύχαινε και το γκολ στη φάση του χαμένου τετ α τετ, τότε μάλλον θα έπρεπε να τον παρομοιάσουμε και με τον Δημήτρη Σαραβάκο-φορούν άλλωστε και τον ίδιο αριθμό στη φανέλα), το Τριφύλλι θύμισε την παλιά καλή ευρωομάδα των 80s, των 90s και των 00s. Με πολύ σωστή ανασταλτική λειτουργία (μόλις μία φορά κινδύνευσε σοβαρά, νωρίς στον αγώνα), με υπομονή στο παιχνίδι, με αρκετές ευκαιρίες (στο δεύτερο ημίχρονο οι «πράσινοι» θα μπορούσαν να σκοράρουν τουλάχιστον σε τρεις-τέσσερις περιπτώσεις ακόμα), με σοβαρότητα και χωρίς να υπάρξει κανένα σημείο πανικού, στα 100 περίπου λεπτά της αναμέτρησης.
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική...
Ίσως να είναι λάθος να θέτουμε σε σύγκριση τις νίκες των ελληνικών ομάδων απέναντι στους αντιπάλους τους. Η ΑΕΚ, αν και ελλιπής χθες, κατέγραψε μια σπουδαία εμφάνιση και πέτυχε μία πολύ δύσκολη εκτός έδρας νίκη απέναντι στην πολύ φορμαρισμένη Μπράιτον, και μάλιστα προηγούμενη τρεις φορές. Αυτό όμως ήταν μόλις το πρώτο παιχνίδι της ιστορίας της σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή διοργάνωση! Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε απλώς -σχετικά εύκολα- μία ισπανική ομάδα της La Liga. Κέρδισε τον πρώτο σύλλογο στο All-time ranking του Γιουρόπα Λιγκ! Η Βιγιαρεάλ, με 118 πόντους στη διοργάνωση (με το σύστημα 2-1-0) και με 49 νίκες, 20 ισοπαλίες και 19 ήττες, βρίσκεται μπροστά ακόμα και από τη Σεβίλη των έξι τροπαίων! Παράλληλα, μιλάμε για την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο της δεύτερης τη τάξει διοργάνωσης της UEFA το 2021, ενώ το 2022 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αποκλείοντας μεταξύ άλλων τη Γιουβέντους και την Μπάγερν Μονάχου! Αρκετοί ποδοσφαιριστές της από τα τότε ρόστερ, μάλιστα, βρίσκονται ακόμα στη σύνθεσή της. Ορισμένοι αγωνίστηκαν και χθες...
Δωσ' μου ένα τσιγάρο
να σταθώ να πάρω εισιτήριο...
Ίσως το πιο σημαντικό γεγονός απ' όλα είναι ότι η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, παρότι πέρυσι απώλεσε το πολυπόθητο πρωτάθλημα Ελλάδας στο νήμα (για αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους), έχει πωρώσει τόσο πολύ τον κόσμο του Παναθηναϊκού, σε σημείο να γεμίσει το Ολυμπιακό Στάδιο δύο φορές σε μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τους: μία απέναντι στην Μπράγκα (με περίπου εξήντα πέντε χιλιάδες οπαδούς) και άλλη μία απέναντι στη Βιγιαρεάλ, όπου στις κερκίδες του γηπέδου βρέθηκαν κοντά στις εξήντα χιλιάδες ψυχές (πουλήθηκαν 57.000 εισιτήρια). Προσέξτε: σε... χαλεπούς καιρούς, με τον απλό πολίτη να δυσκολεύεται να ανταποκριθεί οικονομικά, ακόμα και σε ό,τι αφορά τα βασικά είδη διαβίωσής του, οι φίλοι του Τριφυλλιού κατέκλυσαν το «Σπύρος Λούης», ακόμα και αν οι τιμές ήταν αντικειμενικά ακριβές για τα δεδομένα της εποχής (κυρίως στην πρώτη περίπτωση). «Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμεινε η ροκιά». Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, είχαν να αντιμετωπίσουν και την απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ένας παράγοντας αποτρεπτικός για πολλούς ώστε να ανηφορίσουν στην Καλογρέζα; καθώς η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη και πριν και μετά. Αλλά ποιος να συγκριθεί μαζί σου, Παναθηναϊκέ...
Θέλω να σ' το πω
πόσο σ' αγαπάω
και να με κρατάς
όπως θα κοιτάς...
Κάποτε, με κοντά σορτσάκια και σκισμένα παπούτσια από την πολλή χρήση, ο παππούς της φωτογραφίας ήταν το παιδάκι που έτρεχε για να χωθεί σε μια γωνία της Λεωφόρου και να αντικρίσει τον Πανάκη, τον Παπαντωνίου, τον Πετρόπουλο, τον Λινοξυλάκη, τον Σίμο, τον Νεμπίδη. Τους «Κυριακάτικους Ήρωές» του δηλαδή... Αργότερα, νέος άνδρας πια, με τον πατέρα του ανά χείρας, έπαιρνε θέση για να θαυμάσει τον Δομάζο, τον Αντωνιάδη, τον Πιτυχούτη, τον Λουκανίδη, τον Οικονομόπουλο, τον Καμάρα, τον Παπαεμμανουήλ, τον Φυλακούρη. Ως μεσήλικας γοητεύθηκε από τον Σαραβάκο, τον Βαζέχα, τον Ζάετς, τον Ρότσα, τον Μπορέλι, τον Βάντζικ, τον Λυμπερόπουλο. Δεν μπορούσε φυσικά να λείψει ούτε χθες... Τότε ήταν ο μπαμπάς ή ο παππούς στο πλευρό του, τώρα είναι ο γιος του. Τι και αν τα δύο πόδια έγιναν... τρία και οι σκάλες χρειάζονται έξωθεν βοήθεια (ένα επιπλέον χέρι) για να περπατηθούν; Ένα πράγμα θα μένει πάντα ίδιο και απαράλλαχτο, σε όλες τις εποχές, σε κάθε ηλικία, έως ότου το σώμα να γίνει τέφρα και να απλωθεί στο σύμπαν σαν αστρόσκονη:
Ο Παναθηναϊκός του.
Ο Παναθηναϊκός του Σωτήρη Τζήμα, του Ζωγραφιώτη οπαδού από τη Θύρα 13 που «ταξίδεψε μέχρι τα ουράνια» τόσο πρόωρα.
Ο -ευρωπαίος ξανά- Παναθηναϊκός μας.
"Green and white till i die"
«Αρκεί να ήσουνα εκεί»...
