Υπάρχουν στιγμές που τέμνουν τον χρόνο. Στιγμές που ξεχωρίζουν το πριν από το μετά. Το αντιλαμβάνεσαι μόνο στην πορεία της ζωής, πως υπάρχουν κάποιες ρωγμές στην ιστορία που διαφοροποιούν τα πάντα.
Από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στα μέρη μας και φόρεσε τα ασπρόμαυρα κατάφερε να αλλάξει την νοοτροπία όλων όσοι βρίσκονταν γύρω του. Κανείς πια από τους γύρω του δεν τολμούσε να είναι soft. Κανείς δεν διανοήθηκε να μην βάλει τα πόδια του στην φωτιά.
Κανείς δεν διανοήθηκε να είναι φυγόπονος ή δειλός στο γήπεδο. Κανείς δεν διανοήθηκε να δώσει καν το 99,9% από αυτό που είχε μέσα του.
Διότι δεν ήθελες σε καμία περίπτωση να σε κοιτάξει με αυτό το εκφοβιστικό του βλέμμα και να νιώσεις ότι θέλει να σου ορμήξει!
Το σώμα του ήταν σαν τοίχος. Έπεφτες πάνω του και μελάνιαζες. Ήταν σαν αυτά τα κυνηγετικά σκυλιά με το λείο τρίχωμα και το ψαρωτικό βλέμμα. ]
Είχε γύρω του, πάνω του, ολούθε μία φωτεινή επιγραφή που έλεγε: ΔΕΝ ΜΠΛΕΚΕΙΣ.
Τώρα που αποσύρθηκε μπορώ να το βγάλω από μέσα μου. Ήταν η δική του ιεροτελεστία σε κάθε δύσκολο ματς, σε κάθε αναμέτρηση που είχε απέναντι του έναν ζόρικο αντίπαλο.
Τον... ζύγιζε από το ζέσταμα, τον έκανε να νιώσει το βλέμμα του. Στην πρώτη διεκδίκηση που θα τον πετύχαινε στο δρόμο του, θα τον έκανε να τον νιώσει για τα καλά στο κορμί του, με ένα σκληρό -όχι αντιαθλητικό- μαρκάρισμα.
Ήταν ο δικός του τρόπος να δείχνει ποιος είναι το αφεντικό της μάχης. Ύστερα φρόντιζε να του χαράζει νοητά με το χέρι μία γραμμή και να του υπενθυμίζει πως κάπου εκεί τελειώνουν όλα για αυτόν εκείνο το βράδυ.
Έπρεπε να επιλέξει αν θέλει να περνάει αυτός ή η μπάλα. Ένας δεινός trash talker που φρόντιζε από το πρώτο λεπτό να αποκτά το ψυχολογικό πλεονέκτημα και να δείχνει ποιος είναι ο σκληρός στη όλη φάση.
Είχε έναν δικό του τρόπο να περνάει τον δικό του νόμο παντού, ακόμα και εντός των τειχών της ομάδας. Η πρώτη προπόνηση μετά από κάθε παιχνίδι ήταν η Leo Day. Όλοι το ήξεραν αυτό. Ό,τι κι αν έλεγε το πρόγραμμα για τους άλλους, ο Λέο θα έκανε ειδικό πρόγραμμα στο γυμναστήριο ή πισίνα.
Ήξερε να διαχειριστεί το κορμί του καλύτερα από κάθε άλλο παίκτη. Ήξερε τα μυστικά της προσωπικής του αποκατάστασης καλύτερα από όλους.
Δεν λούφαρε, δεν κορόιδεψε ποτέ, δεν τεμπέλιαζε. Είχε τον δικό του τρόπο και είχε φροντίσει, αυτός να γίνει αποδεκτός από όλους.
Μακάρι όλοι οι επαγγελματίες αθλητές να φρόντιζαν το σώμα τους με θρησκευτική ευλάβεια, όπως εκείνος και να είχαν τις δικές του επιδόσεις στα εργομετρικά. Το γήπεδο δεν λέει ποτέ ψέματα και ο Λέο Μάτος ουδέποτε έδειξε να υστερεί ταχυδυναμικά απέναντι στον οποιοδήποτε.
Μεγάλωσε σε ένα σκληρό περιβάλλον, ωρίμασε από πολύ νωρίς. Έβλεπε το ποδόσφαιρο με τεράστιο κυνισμό, αλλά και με την λύσσα κάποιου που το βλέπει ως μέσο βιοπορισμού. Κάθε φορά που τον έβλεπες στο γήπεδο ένιωθες πως έπαιζε για το επόμενο γεύμα του, λες και η ζωή του βρισκόταν σε απόλυτη εξάρτηση από το αποτέλεσμα αυτού του ματς.
Ένα αγρίμι που δεν τα παρατούσε ποτέ, που δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές συνθήκες. Αν δεν υπήρχε, η δική του άρνηση υποταγής, πιθανώς ο ΠΑΟΚ θα παρέμενε ακόμα και σήμερα με δύο πρωταθλήματα, βυθισμένος σε μία δίνη εσωστρέφειας.
Ένα δικό του γκολ, στα χασομέρια ενός -χαμένου- ματς στην Νέα Σμύρνη, άλλαξε τον ρουν της ιστορίας ενός ολόκληρου συλλόγου. Ο ΠΑΟΚ είχε ήδη αποκλειστεί από την Έστερσουντ, είχε διαδοχικές εκτός έδρας γκέλες με άθλιες εμφανίσεις απέναντι σε Λιβαδειά, Απόλλωνα, Λάρισα και ήττες στην Αθήνα από Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Η άμμος στην κλεψύδρα του Ραζβάν Λουτσέσκου τελείωνε και στις εξέδρες η υπομονή είχε τελειώσει.
Στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων, θαρρείς και είχε υπερφυσικές δυνάμεις ο Λέο Μάτος πήδηξε πάνω από όλους και κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα για το τελικό 2-2, που «αγόρασε» τον απαιτούμενο χρόνο για να γυρίσει ο τροχός και να δημιουργηθεί μία ομάδα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της.
Αν ο Δικέφαλος έχανε εκείνο το βράδυ, από τον Πανιώνιο, ίσως τίποτα από όσα επακολούθησαν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Ο Λέο ήταν, είναι και θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους winners που πέρασε ποτέ από τον ΠΑΟΚ. Ένας τύπος που νοηματοδότησε την ποδοσφαιρική του υπόσταση στην Τούμπα, βρήκε το άλλο του μισό σε μία ομάδα που εξελίχθηκε και έφτασε στην κορύφωση μαζί του, σε απόλυτο συγχρονισμό με εκείνον.
Θα μνημονεύεται για πάντα ως ένας παίκτης που αποτέλεσε προέκταση του κόσμου του μέσα στο γήπεδο. Ένας «τρελός» στον οποίο κανείς δεν κατάφερε ποτέ να του πουλήσει τρέλα…
