Ας πιάσουμε το κουβάρι από την αρχή. Ποιο ήταν το παντοτινό διακύβευμα στην Ομοσπονδία; Η διαιτησία και η δικαιοσύνη.
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής μπορούν να ελέγξουν τους διαιτητές; Αυτή τη δουλειά την κάνουν μόνο τα παράκεντρα της εξουσίας. Αλλωστε εδώ και έξι χρόνια η διαιτησία βρίσκεται σε διεθνή επιτροπεία.
Υπάρχει επίσης κανείς που να πιστεύει ότι αξιωματούχοι της ΕΠΟ μπορούν να ελέγξουν τις πειθαρχικές επιτροπές, οι οποίες πλέον αποτελούνται από τακτικούς δικαστές; Φυσικά και όχι. Η οποιαδήποτε επιρροή έχει να κάνει με την κοινωνική πραγματικότητα και σε καμία περίπτωση με το ποδόσφαιρο.
Αρα το διακύβευμα της ΕΠΟ εξαντλείται σε μικροσυμφέροντα, μικροεξυπηρετήσεις και κυρίως στο μοίρασμα της οικονομικής πίτας που προέρχεται από τους υπερεθνικούς και από τα ίδια έσοδα.
Είναι ίσως η μόνη συζήτηση που πρέπει να γίνει και ενδεχομένως γι’ αυτόν το λόγο να αποτελεί βασικό αντικείμενο αντιπαράθεσης, η οποία -όμως- δεν είναι γόνιμη και παράγει εκφυλιστικά συμπτώματα.
Η Ομοσπονδία όφειλε να ασχολείται με δύο πράγματα: Την εθνική ομάδα και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Ειδικά η Εθνική έχει μείνει πολύ πίσω μετά την επιτυχία του 2004, καθώς ούτε προπονητήριο δεν διαθέτει. Αφήστε που η κουβέντα για μόνιμη έδρα γίνεται διαρκώς και αδιαλείπτως χωρίς να επιτυγχάνεται αποτέλεσμα.
Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα της διοίκησης Μπαλτάκου, ο οποίος την είχε διακηρύξει, αλλά δεν φαίνεται να την ολοκληρώνει. Οσο για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, οι επιχορηγήσεις έχουν αυξηθεί και οι Ενώσεις παίρνουν βαθιές ανάσες. Το ζήτημα είναι να τις κατευθύνουν σωστά.
