Ο Λούης Τζιμούλης, 91 ετών, πέθανε το Σάββατο 9 Αυγούστου 2008 περιτριγυρισμένος από την αγαπημένη του οικογένεια στο νοσοκομείο της Βοστώνης. Αφήνει πίσω του την αγαπημένη του σύζυγο επί 63 χρόνια Μπέσι Μαργαρίτη Τζιμούλη, τον γιο του Αριστοτέλη και τη σύζυγό του, Λία. Τα εγγόνια του, Λία Τζιμούλη, Ελίσα με τον σύζυγό της Κένεθ και την Κατίνα Ποστίτζι με τον σύζυγό της, Στιβ. Αφήνει πίσω του τέσσερα δισέγγονα, ανιψιές, ανιψιούς και τον κουνιάδο του Τσάρλι Μαργαρίτη με τη σύζυγό του Πένυ.
Γεννημένος στην Αγία Σωτήρα της Κοζάνης, ο γιος του Αντώνη και της Μαρίας ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1949 και έζησε στο Μάλμπορο στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Ήταν υπολοχαγός και στρατιωτικός γιατρός στο ελληνικό μέτωπο από το 1940 ως το 1941. Ο κύριος Τζιμούλης ήταν αφοσιωμένο μέλος της Ορθόδοξης εκκλησίας Άγιοι Ανάργυροι και το 2000 έλαβε υψηλή αναγνώριση για το έργο του στο ναό».
Θα συμφωνήσουμε ότι είναι λίγο μακάβριος τρόπος να ξεκινήσουμε το κείμενο, αν συμφωνήσετε ότι η αναγγελία θανάτου του Λούη Τζιμούλη λέει πολύ καλά την ιστορία... Την προϊστορία, για να ακριβολογούμε και το γενεαλογικό δέντρο για να φτάσουμε στο θέμα μας. Στην ίδια πόλη με τον προπάππου του, αν τα υπολογίζουμε σωστά, γεννήθηκε ο Ζαχαρίας! Στις 8 Ιουλίου του 1993 ήρθε στη ζωή ο γιος και μέχρι πρόσφατα μοναχοπαίδι του Ζαν Μπαζίλε και της Λίας. Μισός Έλληνας, από την Κοζάνη και μισός από την Αϊτή. Περίεργο κράμα, με το οποίο λίγες σχέσεις έχει κατορθώσει να κρατήσει. Μιλάει ελληνικά, έχει βαφτιστεί Ορθόδοξος, όμως στη ζωή του έχει επισκεφτεί μόνο την Αϊτή.
«Πήγα δύο φορές. Την πρώτη ήμουν τριών και τη δεύτερη πέντε ετών. Θυμάμαι ένα μεγάλο πυροσβεστικό όχημα. Και τους σεισμούς», διηγείται ο Ζακ, που έχει πάρει τα αθλητικά προσόντα του πατέρα του, όμως έχει έντονη καλλιτεχνική φλέβα. Του αρέσει να τραγουδάει, να ζωγραφίζει, ενώ τρελαίνεται να μαγειρεύει! Έχει να το λέει, δε, για τα σοκολατένια μπισκότα που φτιάχνει, προκειμένου να τα… καταναλώνει ο ίδιος! «Μ’ αρέσει να γελάω και να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να γελάνε. Και να χορεύω. Χορεύω συνέχεια! Για μένα, η ζωή είναι διασκέδαση όλες τις ώρες, εκτός απ’ όταν βρίσκομαι στην τάξη ή στην προπόνηση. Εκεί, είναι δουλειά και αφοσίωση».
Στις συστάσεις για τον εαυτό του, έχει προσθέσει τον τελευταίο 1,5 χρόνο και τον όρο «μεγάλος αδελφός». «Πάντα ονειρευόμουν να έχω αδέλφια, αλλά μεγαλώνοντας το ξεπέρασα. Είχα ξαδέλφια και τους φίλους μου. Όταν γεννήθηκε η μικρή μου αδελφή δεν το πίστευα το συναίσθημα», εξομολογείται, όμως πρέπει να περιμένει λίγο πριν αρχίσει να παίζει μαζί της μονά. «Έχει τεράστιες παλάμες. Έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με μένα όταν γεννήθηκα. Ποιος ξέρει, ίσως έχουμε και δεύτερο παίκτη στην οικογένεια!».
Αγάπη μου, μεγέθυνα το παιδί!
Προς το παρόν ας επικεντρωθούμε στον πρώτο παίκτη που έβγαλε ο Ζαν Μπαζίλε με την Λία. Μόνο που μέχρι ο Ζακ να καταλάβει ότι πρέπει να παίξει μπάσκετ, δοκίμασε στο μπέιζμπολ, στο American football και στο soccer, όπως το λένε εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Soccer, έπαιζε και ο πατέρας του, ο οποίος είχε φτάσει ένα βήμα από το επαγγελματικό χώρο, όμως όταν έφτασε η στιγμή της επιλογής, διάλεξε τη δουλειά και την οικογένειά του.
Τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για τον Ζακ. «Όλοι μου οι φίλοι έπαιζαν μπάσκετ. Μ’ άρεσε από παιδί ο ανταγωνισμός, έτσι ήταν κίνητρο για μένα να μπορώ να παίζω μαζί τους στο πάρκο», θυμάται για την περίοδο που ο πατέρας του τον ώθησε να κάνει μια επιλογή ανάμεσα στα σπορ. Προφανώς και ήταν η σωστή για τον Όγκαστ, που ως πιτσιρίκι λάτρευε τον Μάικλ Τζόρνταν και ως γυμνασιόπαιδο προσπαθούσε να κοπιάρει τον Ντιρκ Νοβίτσι. Έπρεπε να το κάνει, αφού άλλαζε το σώμα του, άλλαζε η θέση του, άλλαζε το στυλ παιχνιδιού του.
Όταν μπήκε στο Marlborough high ήταν 6’04. Όταν αποφάσισε να πάρει μεταγραφή στο προπαρασκευαστικό Nιου Χάμπτον προκειμένου να είναι έτοιμος για το κολέγιο ήταν 6’10!! Στα τρία του χρόνια ψήλωνε τρία εκατοστά το έτος και με τις εμφανίσεις του προσέλκυσε τα σπουδαιότερα κολέγια. «Με βοήθησε αφάνταστα. Είχα επιπλέον χρόνο να αναπτυχθώ τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Θεωρώ πως ήταν από τους πιο σημαντικές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου και η οποία βοήθησε αφάνταστα την καριέρα μου».
Η επόμενη απόφαση ήταν το κολέγιο. Το ταξίδι στην Ιντιάνα για να γίνει… Ιρλανδός ήταν η επιλογή του. «Είναι μια σπουδαία ευκαιρία να πας σε ένα σχολείο που σε προκαλεί τόσο ακαδημαϊκά, όσο και αθλητικά. Νιώθω περήφανος, γιατί δεν μπορούν όλοι να φοιτήσουν στο Νοτρ Νταμ». Η πρόκληση έμοιαζε αρχικά μεγαλύτερη από τις δυνατότητές του. Ξεκίνησε με δύο διαστρέμματα στην πρώτη του προετοιμασία και δεν κατάφερε να πάρει αρκετό χρόνο συμμετοχής. Πείσμωσε στη δεύτερη χρονιά, τόσο ώστε σε μια προπόνηση να σπάσει το χέρι του, χτυπώντας το προστατευτικό της μπασκέτας. «Το θέλει πολύ. Υπερβολικά πολύ και αυτό του κάνει κακό», έγραφαν οι αναλυτές!
Στην τρίτη χρονιά το κατάφερε. Οι πόντοι πήγαν 12,9 μέσο όρο, τα ριμπάουντ 6,5, ο χρόνος συμμετοχής 24 λεπτά και έβγαλε τη χρονιά μόνο με… δύο τιμωρίες! Η πρώτη ήταν για ακαδημαϊκούς λόγους, χωρίς ποτέ να γίνει γνωστό κάτι παραπάνω και τον άφησε εκτός αγώνων για τρεις μέρες. Η δεύτερη ήταν πιο προσωπική και επιβλήθηκε από τον προπονητή του, Μάικ Μπρέι. «Απαγορεύεται να ντριμπλάρεις ξανά», του είπε μετά από έναν αγώνα που λίγο έλειψε να χαθεί επειδή ο Όγκαστ έκανε διπλή ντρίμπλα. Δεν ήταν της στιγμής. Ήταν κάτι που το εννοούσε. «Δε νομίζω ότι θα του κάνει κακό. Οι περισσότεροι πόντοι του προέρχονται από καρφώματα και βολές, οπότε μια χαρά θα είναι και χωρίς ντρίμπλα».
Στην τρέλα του προηγούμενου Μαρτίου, όμως, ακόμα και ο αυστηρός Μάικ θα μαλάκωσε λίγο! Ο Ζακ Όγκαστ έκανε απίστευτα πράγματα, με αποκορύφωμα τους 20 πόντους και τα εννέα ριμπάουντ απέναντι στο Κεντάκι. Εκείνο το βράδυ, ένα βήμα πριν το φάιναλ φορ, το όνομα του Ζαχαρία, γιου της Λίας Τζιμούλη την οποία υπεραγαπά και θεωρεί ως τον άνθρωπο που τον βοήθησε περισσότερο στη ζωή του, ακούστηκε πιο δυνατά από ποτέ στην Ελλάδα. Κι ο Ζακ ήταν σα να το περίμενε…
«Νομίζω πως κάπως έτσι θα είναι όλη μου η ζωή. Ο κόσμος να μην ξέρει το όνομά μου κι εγώ να πρέπει να προσπαθώ για να τους το μάθω».
