Μια Απάντηση γεμάτη ερωτηματικά

Θα επέτρεπαν τα οικονομικά της οικογένειας να μείνουν σ’ ένα καλύτερο σπίτι απ’ αυτό στο οποίο έμειναν, εν τέλει, ο νεογέννητος Allen και η μητέρα του, στο Χάμπτον της Βιρτζίνια; Θα «εξαλείφονταν» τα βράδια που το σαλόνι μετατρεπόταν σε άβολη πισίνα, μιας και όταν έβρεχε το ταβάνι έσταζε ασταμάτητα, με αποτέλεσμα η μικρή αδερφή του να έχει ως καλύτερη φίλη της τη βρογχοπνευμονία; 

Θα ήταν μικρότερη η εξοικείωσή του με τα σίδερα της φυλακής, καθώς δε θα υπήρχε η επιτακτική, σχεδόν, ανάγκη να επισκέπτεται τον πατριό του, ο οποίος δήλωνε ως μόνιμη κατοικία του την «στενή»; 

Θα μπορούσε, ίσως, η μητέρα του να μην αναγκάζεται να κάνεις 3 δουλειές, προκειμένου ν’ αγοράσει στο λατρεμένο της γιο τ’ αγαπημένα του Air Jordan και μετά, όταν του τα χάριζε κάθε φορά, να του λέει «Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να καταφέρεις»; 

Θα μπορούσε να είχε κάνει μια μνημειώδη καριέρα στο NFL αντί για το NBA; Θα χανόταν κι αυτός στον ωκεανό των μεγάλων αστεριών του αμερικάνικου ποδοσφαίρου που δε λένε τίποτα σ’ εμάς τους Ευρωπαίους, που κάθε φορά που ακούμε “Quarterback”, “Kick returner”, “Running back” (οι θέσεις που έπαιζε ο A.I.) οι κόρες των ματιών μας καταγράφουν νέο ρεκόρ διαστολής από την απορία; 

Θα ήταν εφικτό, βάσει του ταλέντου του- χάρη στο οποίο είχε αναδειχθεί στα γυμνασιακά του χρόνια «παίκτης της χρονιάς» στην πολιτεία της Βιρτζίνια τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο μπάσκετ- να γυρίσει την πλάτη του στην ίδια του την πορτοκαλί μοίρα, να της υψώσει το μεσαίο δάχτυλο και των δυο του χεριών και μ’ ένα ελαφρύ ανασήκωμα των ώμων να της ζητήσει να πάει να επιδοθεί- επαναλαμβανόμενες φορές, μάλιστα- στη σεξουαλική πράξη (εντάξει, ίσως όχι μ’ ακριβώς αυτά τα λόγια); 

Όμως, αλήθεια… 

Πως θα εξελισσόταν η ζωή του- και πόσο θ’ απασχολούσε όλους εμάς, τους αμετανόητους μπασκετικούς- αν εκείνος ο καυγάς μετά από μια παρτίδα μπόουλινγκ, που είχε καταλήξει να έχει φυλετικές προεκτάσεις με τους μαύρους να «σκοτώνονται» με τους λευκούς, του στοίχιζε πράγματι 15 χρόνια από τη ζωή του;

Τι θα συνέβαινε αν αντί να του δοθεί χάρη από τον κυβερνήτη της πολιτείας (απόφαση μάλλον σωστή, καθώς ο 17χρονος “Bubba- Chuck” είχε δικαστεί ως ενήλικας, ενώ τα στοιχεία εναντίον του ήταν ελλιπέστατα), η συμβουλή ενός συγκρατούμενού του- «Σταμάτα να σκέφτεσαι πως αύριο θ’ αποφυλακιστείς. Θα μείνεις μέσα 15 χρόνια»- γινόταν πραγματικότητα;

Τι θα γινόταν αν το θεόσταλτο ταλέντο του ξεδιπλωνόταν μόνο 11:00-13:00 κάθε μέρα, όταν είχαν ελεύθερο χρόνο οι φυλακισμένοι, στο ανοιχτό, τσιμεντένιο γήπεδο του “Newport News City Farm”, όπου κρατείτο;

Σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι…

Τι θα γινόταν αν ο coach Thompson δεν τον εμπιστευόταν και δεν τον έπαιρνε στο Georgetown; 

Ποιο άλλο πανεπιστήμιο θα τον δεχόταν, δεδομένου του βεβαρημένου παρελθόντος του; Ποιος προπονητής του NCAA θα έβαζε το χέρι του στην ταλαντούχα φωτιά που ονομαζόταν “Iverson”; Πώς θα κατέγραφε ρεκόρ στην ιστορία των Hoyas με 22.9 πόντους (νούμερο σχεδόν ασύλληπτο για κολεγιακό μπάσκετ) μέσο όρο; Πώς θα τους οδηγούσε το 1996 στο πρωτάθλημα της Big East και στις 8 καλύτερες ομάδες ολόκληρου του NCAA;

Πώς θα πάθαιναν παρατεταμένο παροξυσμό μαζί του οι σκάουτερ του NBA και πως, αλήθεια, θα είχαν δεύτερες σκέψεις γι’ αυτόν, μιας και μπορεί να ήταν ο κορυφαίος 20χρονος της Αμερικής, αλλά κουβαλούσε ένα παρελθόν στο γκέτο που το χρώμα που το συνόδευε ήταν μαύρο σαν το έρεβος;

Αν ο Matt Geiger δεν έκανε χρήση του όρου που είχε στο συμβόλαιό του και δεν αρνείτο να πάει «πακέτο» με τον Iverson στους Pistons; Αν εκείνη η «Χρονιά της Σταχτοπούτας», με τον Allen να πραγματοποιεί μια κινούμενη στα όρια του μύθου σεζόν, που τον βρήκε MVP της κανονικής διάρκειας, MVP του All Star Game και να συμμετέχει στους τελικούς του NBA, ήταν απλά ένα τρελό όνειρο και όχι ονειρώδης πραγματικότητα;

Αν δεν τα είχε βρει ποτέ με τον αιώνιο «εχθρό» του, τον προπονητή του Larry Brown, και αν δεν κατέρριπταν παρέα τη λογική που έλεγε πως μια ομάδα αποτελούμενη από διάφορα ιερά τέρατα όπως ο Eric Snow, o Aaron McKie, o Τodd MacCulloch, ο Jumaine Jones, ο Rodney Buford και με τον Mutombo να βαδίζει στην… 6η δεκαετία της ζωής του (ασχέτως που η βελόνα είχε κολλήσει πεισματικά στα 37) είναι αδύνατον να δει το λογότυπο “NBA Finals” να καρφιτσώνεται στη φανέλα της;

Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό…

Πόσο πιο άδοξο, από το ήδη υπάρχον, θα ήταν το φινάλε του αν το καταστροφικό του πέρασμα από το Memphis (όπου και του είχαν υποσχεθεί πως θα κρατάει τα κλειδιά της ομάδας στην starting 5) και τα 3, μόλις, παιχνίδια του εκεί αποτελούσαν το κύκνειο άσμα του στο NBA;

Αν η γεμάτη συναίσθημα, όπως πάντα, ανακοίνωσή του για πρόωρη αποχώρηση από την ενεργό δράση το 2009 έμενε σαν τελική ανάμνηση του άλλοτε λαμπερού A.I. που εσχάτως, όμως, φορούσε το ένδυμα του ξεπεσμένου μπασκετικού βασιλιά;

Αν δε γυρνούσε, έστω και για λίγο, στο αγαπημένο του παρκέ, δεν κόντευε να γκρεμίσει το γήπεδο από τις ιαχές των ανθρώπων που ποτέ δεν έπαψαν να τον λατρεύουν, δεν έσκυβε και δε φιλούσε το λογότυπο της ομάδας του, χαρίζοντας στις καρδιές μας ένα σφίξιμο που είχε ως μόνο αντίδοτο τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά μας;

Όμως, το σημαντικότερο ερώτημα είναι…

Αν αντί για να γίνει ο παίκτης που άλλαξε το προφίλ ενός αδιαπραγμάτευτα συντηρητικού οικοδομήματος όπως το NBA των «καθαρών» προσώπων, συμβιβαζόταν- όπως έκανε, για παράδειγμα, ο, «επαναστάτης» στα πρώτα του χρόνια στη λίγκα, Jordan;

 Αν δεν εισήγαγε τη Hip-Hop κουλτούρα, αν δεν άνοιγε το δρόμο για τα μυριάδες, πλέον, τατουάζ που κοσμούν τα σώματα των παικτών (με το ίδιο το NBA να το αποδέχεται), αν δεν έκανε τα μαλλιά του cornrows, αν δε φορούσε μεγάλους φανταχτερούς σταυρούς και διαμάντια, φαρδιά παντελόνια και το περίφημο “shooting sleeve”, αν απαρνιόταν, εν ολίγοις, τον ίδιο του τον εαυτό;

Ο Allen Iverson, ναι ο σημερινός 40αρης Iverson, είχε ταλέντο για να μπει στο σχεδόν ιερό Top10 των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών. Κανείς ποτέ, σε κανένα σπορ δε διέθετε τη δική του ακατάβλητη καρδιά, κανείς στην ιστορία του μπάσκετ που ζύγιζε με το ζόρι 75 κιλά και είχε ύψος που μόλις και μετά βίας έφτανε το 1.80 δεν φορούσε κάθε βράδυ τον μανδύα του Δαυίδ αναγκάζοντας του απανταχού Γολιάθ να σκύψουν ξανά και ξανά και ξανά το κεφάλι, κανείς δεν είχε το δικό του χειρισμό της μπάλας, τέτοιο ταλέντο στο σκοράρισμα, τέτοια έκρηξη και ταχύτητα.

Όμως, το μυαλό του ήταν για bottom 10. Μισούσε τις προπονήσεις, (“We ain’t talkin’ about the game- what are we talking about? Practice? We talkin’ ’bout practice?), λάτρευε τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις, και παρόλο που «πέθαινε» κάθε βράδυ στο παρκέ η μόνη άλλη ενασχόλησή του με το μπάσκετ ήταν να κάθεται στο πίσω μέρος του πούλμαν- όπως αναφέρει ο Larry Platt στο βιβλίο του “Only the strong survive”- στο δρόμο για το γήπεδο και να σκέφτεται πώς θα παίξει στο εκάστοτε παιχνίδι.

Ο A.I. θα μπορούσε ν’ αγγίξει τον ουρανό, ακόμα και να τον τρυπήσει, όμως προτίμησε να κρατήσει τα πόδια του στη γη και να μείνει πιστός στις γκέτο καταβολές του.

Αν εκείνη η γυάλινη σφαίρα της αρχής είχε μιλιά, κάπως έτσι θ’ αποκρινόταν στα ερωτήματα. Αυτή θα ήταν η θέση της απέναντι στα μυριάδες “What If…”

Αυτή θα ήταν η Απάντηση: ένας σοβαρός και διαλλακτικός Allen θα ήταν το πρόσωπο ολόκληρου του NBA για πάνω από μια 10ετία.

Όμως, διάολε, τότε ο Iverson δε θα ήταν ποτέ “The Answer”.