Η αγάπη για ένα σύλλογο αποτελεί για κάθε υγιή φίλαθλο ή οπαδό (σ.σ. όταν υπάρχει υγεία, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το διαχωρισμό των δύο εννοιών) κομμάτι της ίδιας του της υπόστασης, της περηφάνιας του, του χαρακτήρα του!
Έτσι κι εγώ έμαθα από μικρό παιδί να είμαι περήφανος που είμαι Ολυμπιακός! Όπως και δεκάδες φίλοι και κολλητοί μου έμαθαν να είναι Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανοί, Πανιώνιοι, Απολλωνιστές και να νιώθουν εξίσου περήφανοι για την επιλογή τους!
Το γεγονός ότι επαγγελματικά ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μου αφαιρέσει την αγνή περηφάνια που αισθάνομαι για την ομάδα που υποστηρίζω από μικρό παιδί. Κι αυτή ακριβώς η περηφάνια που αισθάνομαι για τις αληθινές αξίες που πρεσβεύουν τεράστιοι σύλλογοι όπως ο Ολυμπιακός είναι που μου ορίζει και τις αρχές που ακολουθώ πιστά από τα πρώτα βήματα της καριέρας μου στο χώρο του Τύπου. Αρχές που έχουν ως βασικό πυλώνα τους το σεβασμό σε κάθε σύλλογο, το σεβασμό στον ίδιο τον αθλητισμό και πάνω απ’ όλα το σεβασμό στην ίδια τη ζωή!
Η εικόνα, λοιπόν, των εμετικών πανό που αναρτήθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο ΣΕΦ δεν προσέβαλλε τη μνήμη του Μιχάλη Φιλόπουλου. Προσέβαλλε με τον πιο χυδαίο τρόπο την περηφάνια κάθε υγιούς φίλου του Ολυμπιακού. Προσέβαλλε τις αξίες και την περηφάνια ενός τεράστιου συλλόγου που έχει βιώσει με τον πλέον σκληρό και επώδυνο τρόπο τι θα πει απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Δεν είχα την απαίτηση από «ανθρώπινα σκουπίδια» της εξέδρας να κατανοούν την ειδική βαρύτητα που έχει η λέξη «θάνατος» στις σελίδες της ιστορίας του Ολυμπιακού. Δεν έχω καν την απαίτηση να γνωρίζουν τι συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου 1981. Γιατί και να γνώριζαν, το μίσος που τους κυριεύει θα τους εμπόδιζε να κατανοήσουν γιατί η συγκεκριμένη ημερομηνία είναι η πιο σημαντική στην ιστορία του συλλόγου που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν…
Είχα, όμως, την απαίτηση από τον ίδιο τον Ολυμπιακό να αντιδράσει! Είχα την απαίτηση από τη διοίκηση και τους Έλληνες αθλητές της ομάδας να είναι οι πρώτοι που θα υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σ’ αυτή την ντροπιαστική εικόνα!
Πριν από λίγες εβδομάδες με εντολή των αδελφών Αγγελόπουλων, ο Ολυμπιακός αποχώρησε από το γήπεδο επειδή θεώρησε ότι αδικείτο από τη διαιτησία. Με συγχωρείτε, αλλά στον Ολυμπιακό με τον οποίο μεγάλωσα, αν μη τι άλλο η προσβολή της ανθρώπινης ζωής συνιστά πολύ μεγαλύτερο ατόπημα από οποιοδήποτε διαιτητικό λάθος σε βάρος της ομάδας μου.
Αν, λοιπόν, το τελευταίο δίμηνο υπήρχε ένας σοβαρός λόγος για να σταματήσουν οι παίκτες του Ολυμπιακού να παίζουν μπάσκετ και να αντιδράσουν με τη στάση τους σε ένα φαινόμενο, αυτό συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Δυστυχώς, όμως, για πολλοστή φορά αποδείχτηκε ότι οι υποτιθέμενοι γίγαντες των ελληνικών γηπέδων (είτε αναφερόμαστε σε παράγοντες, είτε σε αθλητές) μετατρέπονται σε… νάνους κάθε φορά που ελλοχεύει ο κίνδυνος να συγκρουστούν με τον «υπέροχο λαό» της ομάδας τους.
Όλοι μας ανθρωπάκια στο έλεος «σκουπιδιών» που δεν σέβονται καν την αξία της ανθρώπινης ζωής! Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό, γιατί και οι δημοσιογράφοι ζούμε σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην υποκρισία στον οποίο είναι εξαιρετικά εύκολο να καυτηριάζουμε φαινόμενα σήψης όταν αφορούν… αντιπάλους, αλλά τα κάνουμε… γαργάρα όταν αφορούν την ομάδα της οποίας καλύπτουμε το ρεπορτάζ ή υποστηρίζουμε!
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική μάχη που οφείλει να δώσει καθένας μας, όσοι τουλάχιστον θεωρούμε ότι ανήκουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που παλεύουμε για να ζήσουμε επιτέλους σ’ αυτή τη χώρα έναν υγιή αθλητισμό: Η μάχη απέναντι στα «σκουπίδια» της δικής μας εξέδρας. Η μάχη απέναντι στη δική τους δικτατορία! Η μάχη απέναντι στο δικό μας φόβο που μας επιτάσσει να αποδεχόμαστε σιωπηρά τις μεθόδους με τις οποίες προσβάλλουν την ιστορία του συλλόγου μας, αλλά και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας.
Και σ’ αυτή τη μάχη, δυστυχώς, αποδεικνυόμαστε όλοι… νάνοι!
