Ήταν το 2016 όταν ο Γιώργος Μποτσκαριώβ, είχε πλέον κατεργαστεί το πολύτιμο διαμάντι που είχε τα χέρια του και το έβλεπε να κινδυνεύει να μετατραπεί σε άνθρακα, μη έχοντας το δικαίωμα να λάβει μέρος σε αγώνες. Η ιστορία της Ελίνας Τζένγκο δεν διαφέρει και πολύ από αυτή της οικογένειας των Αντετοκούνμπο...
Το μικρότερο από τα τρία παιδιά Αλβανών μεταναστών, που γεννήθηκε (στις 2 Σεπτεμβρίου του 2002) και μεγάλωσε στην Ελλάδα, γρήγορα έδειξε ποιες είναι οι δυνατότητες του. Ωστόσο, στη μεταβατική και ευαίσθητη ηλικία των 16 ετών φλέρταρε έντονα με την ιδέα να παρατήσει τα πάντα.
Είχε στα χέρια της επιδόσεις πανελληνίου ρεκόρ, αλλά για τη χώρα μας ήταν ανύπαρκτη. Δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες εγχώριου πρωταθλήματος, άρα κατά συνέπεια δεν είχε και καμία προοπτική να γίνει μέλος της εθνικής ομάδας και να λάβει μέρος σε αγώνες στο εξωτερικό.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά μίλησα με τον Μποτσκαριώβ, ο οποίος κινούσε γη και ουρανό για να καταφέρει να επισπεύσει τις διαδικασίες απόκτησης ελληνικής υπηκοότητας και θυμάμαι την αγωνία του στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, όταν έλεγε για το ταλέντο χάνεται...
Τελικά ευτυχώς το ταλέντο δεν χάθηκε και κατάφερε να αναγνωριστεί ως Ελληνίδα πολίτις δύο χρόνια αργότερα, στις 22 Ιουνίου του 2018. Εκείνη τη μέρα η Ελίνα αναχώρησε για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα έχοντας πια ελληνική ταυτότητα και από τη χαρά της έκανε πανελλήνιο ρεκόρ.Την ίδια χρονιά πέτυχε κορυφαία επίδοση στον κόσμο στην ηλικία κάτω των 18 ετών, ενώ δύο χρόνια μετά πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ και στην ηλικία κάτω των 20. Από τότε δεν έκρυψε ότι θέλει να κάνει δικό της και το παγκόσμιο ρεκόρ γυναικών.
Χθες, αυτή η χαρισματική αθλήτρια κατάφερε στη δεύτερη βολή της να στείλει το ακόντιο στα 65,81 μ. να βελτιώσει το ατομικό της ρεκόρ και να εξαναγκάσει έναν θρύλο του αθλήματος, όπως την Mπάρμπορα Σποτάκοβα, των δυο χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων και τριών σε παγκόσμιο πρωτάθλημα να ρίξει με την ψυχή στο στόμα στην τελευταία βολή 60.68 μ. για να καταφέρει να βρεθεί στο τρίτο σκαλί του βάθρου.
Η ιστορία του θηλυκού Γιάννη Αντεντοκούνμπο, ταυτίζεται και σε άλλα σημεία με αυτά του θρυλικού μπασκετμπολίστα, αφού και η 19χρονη ακοντίστρια ονειρεύεται κάποια μέρα να αποκτήσει τόσα λεφτά, ώστε να μην χρειάζεται η μητέρα της, η οποία στην Αλβανία ήταν δασκάλα, να συνεχίσει να καθαρίζει σπίτια, για να εξασφαλίζονται τα προς το ζην στην οικογένεια.
Η Ελίνα, λοιπόν, άντεξε το ψυχολογικό φορτίο του να μην μπορεί να αγωνιστεί και συνέχισε, όμως δεν συνέβη το ίδιο και με τη μεγάλη αδελφή της, η οποία ήταν επίσης διακεκριμένη αθλήτρια στη σφαιροβολία και τα παράτησε.
Πιθανώς η Ελλάδα να έχασε ένα ακόμη μετάλλιο, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ και ίσως να μην έχει και απολύτως καμία σημασία πια. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι χιλιάδες παιδιά που έχουν γεννηθεί και έχουν μεγαλώσει στη χώρα μας είναι «αόρατα». Είναι παιδιά που μπορεί να μην έχουν ταλέντο στον αθλητισμό, αλλά σε άλλους τομείς όπως τα γράμματα και μένουν «φυλακισμένα» εντός συνόρων, χωρίς δικαίωμα να ταξιδέψουν στον εξωτερικό για να συνεχίσουν τις σπουδές τους φερ' ειπείν. Παιδιά που οδηγούνται στην παραίτηση, βυθίζονται στην κατάθλιψη, βιώνοντας την απόλυτη ματαίωση με κρατική «πρωτοβουλία»...
Αλήθεια ως πότε θα κάνουμε τα στραβά μάτια και θα επιτρέπουμε να τιμωρούνται αυτά τα παιδιά, τα οποία είναι οι συμμαθητές, συναθλητές και οι φίλοι των δικών μας παιδιών;
Μήπως αντί να τιμωρούνται αυτά τα παιδιά έχει έρθει η ώρα να τιμωρηθούν όλοι αυτοί που δεν αναπροσαρμόζουν το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να έχουν ίσες ευκαιρίες με όλους εμάς που επίσης γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, απλώς έτυχε να έχουμε Έλληνες γονείς;
ΥΓ Στο ελληνικό dna και την ελληνική ψυχή δεν θα μπω καν στον κόπο να αναφερθώ. Θα κλείσω μόνο σημειώνοντας ότι Έλληνας είναι όποιος νιώθει Έλληνας.
