Είναι από τις περιπτώσεις που δεν έχεις να πεις ή να γράψεις πολλά. Παγώνεις, σαστίζεις. Σκέφτεσαι κατευθείαν:
«Δεν μπορεί. Πώς το έκανε αυτό; Είναι δυνατόν; Καλά, τόσα χρόνια δεν ήξεραν; Ακόμα στα δικαστήρια; Και πώς έγινε όλο αυτό; Απίστευτο».
Αυτόματα, ο μανδύας του καθωσπρεπισμού και της κοινωνικής - πολιτικής ορθότητας «κουμπώνει» πάνω σου. Κράζεις, βρίζεις, λες αυτά που πρέπει. Νιώθεις οργή, ένταση, μίσος. Καταλαβαίνεις, ως ένα άτομο που βρίσκεται μακριά από την υπόθεση, ότι αυτό που συνέβη είναι απαράδεκτο, καταδικαστέο.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν υπάρχει και κάτι άλλο να πεις: Η στάση του Αντώνη Κανάκη, του Γιάννη Σερβετά, του Χρήστου Κιούση και γενικά της εκπομπής «Ράδιο Αρβύλα» καλύπτει κάθε σκέψη για το ζήτημα. Δεν μιλάμε για κάτι απλό, έτσι; Έχουμε επίσημη καταγγελία, δικαστήρια...
Αλλά ας μην μείνουμε εδώ. Για την ακρίβεια, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μείνουμε εδώ. Δεν γίνεται να ξεσπά κάτι, να το συζητάμε, να έχουμε την σωστή (μία είναι η σωστή, δεν υπάρχει το υποκειμενικό στοιχείο εδώ) γνώμη και μετά από λίγο να το ξεχνάμε. Όταν ξεχνάς, γίνεσαι - άθελά σου - μέρος μίας κοινωνίας που δεν βγάζει ποτέ από πάνω της τα άθλια μέρη της.
Άκου φίλε. Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνανδρο από το να εκθέτεις έναν άνθρωπο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να δίνεις «θήραμα» σε ένα κοινό που διψά για να βλέπει από την κλειδαρότρυπα. Τελεία, παύλα, end of story.
Άκου φίλε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Αρκεί να έχεις ΠΑΝΤΑ συγκατάθεση. Ποιος είσαι για να λειτουργείς όπως θέλεις; Πώς δημοσιεύεις το οτιδήποτε χωρίς καμία έγκριση και ξέροντας ότι αυτό δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε έναν άνθρωπο, που - ίσως - κάποτε ήταν ο σύντροφός σου;
Άκου φίλε. Η κοπέλα που έκανε την καταγγελία θα μπορούσε να είναι η αδερφή σου. Η κόρη σου. Συγγενής σου. Μία καλή σου φίλη. Πώς θα ένιωθες αν ήξερες ότι ένας άνθρωπος της συμπεριφέρθηκε έτσι; Πώς θα το αντιμετώπιζες;
Άκου φίλε. Αν ξέρεις ότι κάποιος στον κύκλο σου συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο, ήρθε η ώρα να τον βγάλεις στη σέντρα. Δεν έχει «μα», δεν έχει «μου», δεν έχει «ναι μεν, αλλά». Δεν έχει νόημα να έχεις έναν τέτοιον τύπο στον κύκλο σου. Δεν μιλάμε για μία ιδιωτική συζήτηση, αλλά για revenge porn. Καταλαβαίνεις;
Άκου φίλε. Μπορεί να μην ξέρεις τι κάνει ο διπλανός σου. Πιθανότατα δεν έχεις ιδέα. Η αλλαγή, όποιο μέγεθος και αν έχει αυτή, ξεκινά από εμάς. Ο εαυτός σου. Η σκέψη σου. Η συμπεριφορά σου. Ο σεβασμός για τα όρια, τα δικαιώματα, την εικόνα, την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που είναι δίπλα σου.
Άκου φίλε. Το «όχι» είναι «όχι». Το «δεν θέλω» είναι «δεν θέλω». Βγάλε από πάνω σου την λογική του άντρα - κυνηγού, που το πηγαίνει μέχρι το τέρμα και δεν σταματά και δεν ακούει και, και, και. Μάθε να είσαι άντρας. Όχι για να το λες, όχι για να περηφανεύεσαι, όχι για να το παίξεις ιστορία. Μάθε να σέβεσαι. Μάθε να φεύγεις ως κύριος όταν ακούς το «όχι». Η κοπέλα απέναντί σου δεν είναι κτήμα σου. Δεν είναι το παιχνίδι σου.
Άκου φίλε. Κανένας δεν σου είπε να μην φλερτάρεις. Κανένας δεν σου είπε να μην στείλεις ένα μήνυμα στο Instagram και να δείξεις την διάθεσή σου. Κανένας δεν σου είπε να μην ξενερώσεις αν ακούσεις το «όχι». Μάθε, όμως, να βάζεις όρια. Εγώ, εσύ, όλοι μας. Όρια.
Άκου και κάτι τελευταίο, φίλε. Πρέπει να αντιδράσεις στο «τσουβάλιασμα». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν φταίει η πατριαρχία για όλα σε αυτό τον κόσμο. Δεν θα ταυτιστείς με τον τύπο που νευρίασε με την πρώην του και δημοσίευσε βίντεο και 300 φωτογραφίες για να την «πικάρει». Δεν είσαι ίδιος με το ανθρωπάκι που σκότωσε την γυναίκα του. Όχι. Μην μπεις σε αυτό το τριπάκι.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν ήμασταν, ποτέ δεν θα γίνουμε. Αλλά, αν έχουμε 1% ευθύνης απέναντι στην κοπέλα που έκανε την καταγγελία και σε οποιαδήποτε αντίστοιχη περίπτωση, καλό είναι να το δούμε, να το «σβήσουμε» και να παλέψουμε για κάτι καλύτερο.
Άκου το καλά, φίλε και άκου το τώρα. Φύγε από τις ευθύνες που έχουν άλλοι (και ΠΡΕΠΕΙ να τιμωρηθούν γι'αυτές) και δώσε λίγο βάση στις δικές σου, όσο μικρές και αν είναι αυτές.
Τώρα, άμεσα.
