Όπως και να είναι το παιχνίδι, όταν το βλέπεις μέσα από το γήπεδο ομορφαίνει, ρε παιδί μου. Μπορεί τα διήμερα ταξίδια να τα κάνουμε συνήθως εσωτερικά και πολύ σπάνια για φιλικό, αλλά άξιζε τον κόπο.
Πάντα αξίζει τον κόπο να βλέπεις την ΑΕΚ. Και ποτέ δεν ξεχνάω εκείνο το πρωί που ξύπνησα, αν κοιμήθηκα, μετά το ΑΕΚ - Ιωνικός 0-1 και είδα στο κινητό το μήνυμα του αδερφού Νέλου από την Θεσσαλονίκη. Το είχα κρατήσει χρόνια, αλλά δυστυχώς χάθηκε μαζί με αυτά τα κινητά της παλιάς τεχνολογίας. Η μεγαλύτερη απώλεια μαζί με εκείνη στο καταγώγι στο Αιγάλεω το βράδυ που πήραμε τον Οκκά, από την μετάβαση στα smartphones.
Έγραφε λοιπόν στο περίπου ο Νέλος: “Κώστα αδερφέ μου μόλις φτάσαμε. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο στην επιστροφή, ήταν κουραστικό γιατί δεν κάτσαμε πουθενά, αλλά ήταν τέλεια. Αρκεί που ήμασταν κοντά της…”
Μιλάμε για ένα από τα χειρότερα μας βράδια, έτσι; Κι ο Νέλος το είδε τέλειο. Επειδή ήταν κοντά της. Αυτό είναι ΑΕΚ. Μαζί με χιλιάδες άλλα πραγματάκια που ούτε εμείς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Απλά δεν φανταζόμαστε τον εαυτό μας χωρίς αυτά…
Αρα εμείς μια χαρά άνετοι είμαστε. Και παρότι δεν είδαμε δα και την πρόβα του τελικού… Μουντιάλ, αλλά τέλεια ήταν. Όλα. Το παιδί στο πάρκινγκ που του έταξα μεταγραφή μέχρι αύριο που γυρίζω και βλέπω να με αφήνει στο… αεροδρόμιο, το αεροπλάνο που έφτασε Βαρσοβία σε 20 λεπτά, όπως συμβαίνει σε όλα τα ταξίδια αν σε πάρει ο ύπνος, το τρένο για το Κιέλτσε που έχασα για 4 ακριβώς λεπτά και έτσι πήγα κατευθείαν στο Ράντομ με το επόμενο που πέρασε μετά από 2 ώρες και 33 λεπτά, το κλειστό του Ράντομ όπου ο Πάντερ πρόβαρε το τρίποντο “ooohh my baby” της Τσεχίας και βέβαια το πράσινο χορτάρι όταν έχει πάνω του κίτρινες φανέλες που είναι το πιο αγαπημένο θέαμα από όλα. Την τελειότητα άγγιξαν και τα 4 αδέρφια απέναντι που έκαναν εξέδρα για 400. Να είστε καλά παιδιά. Ήσασταν υπέροχοι.
Εντάξει η ομάδα δεν ήταν τέλεια. Στο γήπεδο βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα. Είδα αρκετά. Για αρχή να ομολογήσω ότι αυτό που αχνοφαίνεται να θέλει να παίξει η ομάδα μου αρέσει. Βλέπω μια προσπάθεια οργάνωσης παιχνιδιού σε άμυνα και επίθεση που αν δουλέψει μπορεί να φέρει πολύ καλά αποτελέσματα.
Πρέπει όμως από την θεωρία τα πράγματα να περάσουν γρήγορα στην πράξη. Επειδή όμως όλα ξεκινάνε από την θεωρία αυτό που είδα μέσα στο γήπεδο να προσπαθεί να κάνει η ομάδα θεωρώ πως είναι καλό. Όμως όπως και ο ίδιος ο προπονητής είπε δεν υπάρχει πολύς χρόνος και όσο κι αν αρέσει η θεωρία, τις ομάδες και κατ’ επέκταση τους προπονητές, τους παίκτες και όλους μας του κρατούν “ζωντανούς” τα αποτελέσματα. Από το μηδέν του πρώτου φιλικού η ομάδα πιστεύω πως πήγε στο δύο. Στις 7 Αυγούστου που σημαίνει για κάποιους πάντα “Ρόδος” πρέπει να είναι τουλάχιστον στο 7. Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι απίθανο.
Ποιό ήταν το πιο ωραίο αυτής της ιδέας που έχει ο προπονητής; Ο Σιμόες να πρεσάρει ψηλά, πολύ κοντά στο αντίπαλο τέρμα. Ο καλύτερος κλέφτης του πρωταθλήματος αν πετύχει θα δει τα κλεψίματα του να γίνονται ευκαιρίες με την μία. Επίσης οι χώροι ευθύνης που μοιράζει τους παίκτες σε φάση οργανωμένης άμυνας. Και βέβαια έτσι εξηγείται γιατί ο προπονητής επιμένει για έναν ακόμη κεντρικό χαφ αμυντικογενή πρώτα, ώστε να μπορεί να είναι η πλάτη του Σιμόες όταν θα πιέζει ψηλά αλλά και με καλή πάσα για να μπορεί να κάνει το τρίτο στόπερ στη μέση της τριάδας και να ανεβάζει το παιχνίδι όταν η ομάδα ξεκινάει επίθεση.
Μπροστά θέλει έναν κινητικό επιθετικό να ταιριάξει με τον Λιβάγια για να αναδείξει ο ένας τα προσόντα του άλλου. Κι έναν τουλάχιστον ακραίο να κάνει την δουλειά που δεν μπορεί να κάνει ο Χουλτ. Ο Λόπες πιστεύω μπορεί καλύτερα αλλά ένας ακραίος επιθετικός μπορεί καλύτερα κι από τους δύο. Σίγουρα. Αυτοί οι τρεις χρειάζονται σίγουρα. Το ξέραμε αλλά καλό είναι να βλέπεις και τους λόγους. Τους είδα μπροστά μου σήμερα. Μαζί με έναν Μάνταλο που είναι άλλο πράγμα η ομάδα μαζί του. Πήραμε πρωτάθλημα πέρυσι και στον δρόμο προς το Κιέλσε σκεφτόμουν τι χάσαμε τις μέρες που έλειπε.
Το άλλο που σκεφτόμουν ήταν αν έχω κάνει στη ζωή μου τα χιλιόμετρα που κάνει σε ένα αγώνα ο Μπακάκης. Ναι τα… έχω κάνει. Μικρός δεν είχα μηχανάκι και πήγαινα Κόκκινο Λιμανάκι - Μάτι με τα πόδια. Κάθε μέρα, όλο το καλοκαίρι επί 3 χρόνια. Ηταν 2-3 χιλιόμετρα. Αλλά παρότι δεν μου βγήκε αυτή η υπερβολή, ο Μπακάκης χωρίς… υπερβολή δεν υπάρχει. Φέτος θα είναι ακόμη καλύτερος. Μεγάλη κουβέντα για μέσα Ιουλίου. Βάζω και στοίχημα…
