MENU

Δεν είναι μικρή η ΑΕΚ, μην γελιέστε. Είναι μια μεγάλη ομάδα μιας μικρής χώρας. Μιας ακόμα πιο μικρής, ποδοσφαιρικά, χώρας.

Θα πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε άλλον, που έζησε για τα καλά την Ελλάδα, σε δύο θητείες μάλιστα, και μας έδειξε τόσο ξεκάθαρα το αληθινό μας μέγεθος σαν ποδόσφαιρο: Ένας προπονητής πρωταθλητής, με σοβαρές πιθανότητες να βγει στο Champions League, με καλύτερο συμβόλαιο από το προηγούμενο, με στρωμένη ομάδα, κόσμο που τον αγαπά και όλα στα πόδια του, να παίρνει την απόφαση να μην αποδεχθεί την πρόταση για να πάει στη Segunda Division.

Στην πλάκα, στον δικό μας μικρόκοσμο, ίσως έχει σπουδαιότερο ενδιαφέρον, ότι η ΑΕΚ έχει πάρει και τα… κομοδίνα από τον Παναθηναϊκό εκμεταλλευόμενη την άνευ προηγουμένου αλητεία που διαπράττει ο Αλαφούζος σε βάρος του συλλόγου. Στην αληθινή αγορά, εκεί έξω δηλαδή από τα σύνορα, αν βγούμε, θα δούμε τον ρεαλισμό: Ο Χιμένεθ θα πάρει το, ενδεχομένως καλύτερο, συμβόλαιο που του δίνει η Λας Πάλμας, ας πούμε η Κέρκυρα της Ισπανίας, έχοντας μόλις υποβιβαστεί στη Football League.

Ως εκ τούτου, το πρόβλημα δεν είναι της ΑΕΚ. Είναι το συνολικό πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Χιμένεθ ίσως να μην το παραδεχθεί ποτέ. Ούτε ο Λουτσέσκου θα το πει. Αλλά νομίζετε ότι υπάρχει προπονητής που έχει διάθεση να εμπλέκεται σε εξωγηπεδικές μάχες σαν αυτές που βρέθηκαν να κονταροχτυπιούνται επί μήνες;

Η παταγώδης συνολική αποτυχία της νέας κατάστασης στην πρώτη χρονιά της εξαύλωσης του «συστήματος», είχε «θύματα». Ο Χιμένεθ ίσως συνειδητοποίησε γιατί δεν είχε θέση πια εδώ. Μπορεί να είχε κακή αντίδραση στη Λεωφόρο, μπορεί πχ να χρεώνεται την κακή 11άδα του τελικού, μπορεί να βρούμε χίλια δύο, αλλά η κουλτούρα του, ο πολιτισμός του, ο τρόπος που χειρίστηκε ακόμα και την υπόθεση με τον μικρό Ανδρέα, δείχνουν ότι τα σύνορά μας δεν τον χωρούν. Ακόμα κι αν είναι υποχρεωμένος να παλέψει στα αλώνια της Ισπανίας για να επιστρέψει στα σαλόνια…

Η επιλογή του Ουζουνίδη αναμφισβήτητα είναι η καλύτερη που μπορούσε να προχωρήσει η ΑΕΚ. Πιθανότατα καλύτερη από την παραμονή του Μανόλο ή πιο σωστά πληρέστερη, σε κριτήρια. Γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, προσαρμοστικός, σύγχρονος, σχεδόν πάντα άχαστος στα ντέρμπι, όσο ήταν στον Παναθηναϊκό. Χωρίς ξεκάθαρα μειονεκτήματα, αλλά με πολλά πλεονεκτήματα. Βρίσκει μια ομάδα στρωμένη, που με προσεκτικές επιλογές θα την πάει ένα επίπεδο παραπάνω. Είναι η ευκαιρία του να δουλέψει σε ένα περιβάλλον που δεν το είχε ποτέ διαθέσιμο και να ασχοληθεί για πρώτη φορά μόνο με τη δουλειά του. Και προπονητή που έχει τόσες επιρροές από το μπάσκετ, που είναι το κατ΄εξοχήν άθλημα των προπονητών, δεν είναι να τον φοβάσαι.

Στην ΑΕΚ ο Ουζουνίδης θα συναντήσει γνώριμα πρόσωπα, από τον Μπακασέτα του Πανιωνίου και τον Μάνταλο που ανέδειξε στην Ξάνθη, μέχρι τους 8 που συνεργάστηκε άμεσα ή έμμεσα στον Παναθηναϊκό (Λυμπερόπουλο, Χουλτ, Κόλα, Κλωναρίδη, Καρβουνίδη, Γιάγκου, Αρματά, Λαγωνικάκη). Σχεδόν όλοι έμειναν ελεύθεροι από τον Παναθηναϊκό ή τέλος πάντων, δεν δεσμεύονταν με συμβόλαιο. Αν έπαιρνε και τον Αλαφούζο αντί του Ασλανίδη για πρόεδρο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι θα ήταν fair…

ΥΓ. Ο Βλαχοδήμος στη Μπενφίκα, ο Χουλτ με τον Κλωναρίδη και τον Ουζουνίδη στην ΑΕΚ, ο Κουρμπέλης περιζήτητος από όλους, ο Μολέδο διακαής πόθος, ο Μπεργκ 38 γκολ, ο Εμποκού με τον Κουτρουμπή στη Λιέγη, ο Ζέκα στην Κοπεγχάγη, ο Βιγιαφάνες στην Τουρκία, ο Λουντ μαγνητίζει τα βλέμματα, ο Λέτο… Ήταν τόσο κακή ομάδα ο Παναθηναϊκός που δεν κέρδισε τίποτα… Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο!

Ο Μανόλο μας απέδειξε πόσο μικροί είμαστε…