MENU

Κάθε μέρα που περνάει φαίνεται πως έχει και πιο κάτω και όσοι αγαπούν τον Παναθηναϊκό υποβάλλονται σε ένα βασανιστήριο χωρίς τέλος. Σε έναν αργό θάνατο, σε κάτι που παραπέμπει σε μαρτύριο της σταγόνας και σε άλλες τέτοιες ιστορίες που μόνο θλίψη, πόνο και οργή προκαλούν.

Όταν καταντάς να χάνεις με 3-0 από τον Λεβαδειακό στο 50’ αυτό τα λέει ΟΛΑ. Μια ήττα ντροπή για τους πράσινους, μια ακόμη ξεφτίλα που δυστυχώς δεν είναι η πρώτη και δεν ξέρουμε αν θα είναι και η τελευταία σε μια εφιαλτική από κάθε άποψη σεζόν. Ενας Παναθηναϊκός που δεν έχει απλά μικρύνει αλλά θυμίζει πλέον «νάνο», μια ομάδα στην οποία μετά συγχωρήσεως αλλά το κάθε «χωριό» κατεβαίνει και της κάνει πλάκα.

Και το χειρότερο δεν είναι το εκάστοτε αποτέλεσμα, το οποίος είναι μέρος του παιχνιδιού και μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Το χειρότερο είναι ότι ΚΑΘΕ αντίπαλος κατεβαίνει στο γήπεδο ΞΕΡΟΝΤΑΣ ότι μπορεί να σε χτυπήσει. Τελειώνει το μεσημέρι η Κέρκυρα με τον ΠΑΟΚ, έχουν φάει σβηστά τρία γκολ και σου λένε «πάμε στη Λεωφόρο για αποτέλεσμα». Το ζήσαμε κι αυτό...

Οι δικαιολογίες είναι πολλές, δεδομένες και πολύ σοβαρές. Για τη διοικητική σαπίλα που υπάρχει στο σύλλογο δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια. Η ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο, ανήκει στον Γιάννη Αλαφούζο και όσους παντελώς άσχετους, Παναθηναϊκά και ποδοσφαιρικά, τον περιστοιχίζουν. Και επίσης για να μην παρανοούν ορισμένοι θα το λέμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ στο τριφύλλι κι αν σκάσει κάτι στα δικά του χέρια θα σκάσει όσο κι αν σφυράει αδιάφορα, ύποπτα μα όχι όπως θα έπρεπε ΕΝΟΧΑ.

Επειδή λοιπόν τα προβλήματα είναι δεδομένα και σοβαρότατα για το λόγο αυτό και η οποιαδήποτε κριτική υπάρχει στην ομάδα γίνεται πάντα με βάση τις συγκεκριμένες, ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Δεν ζήτησε κανείς πορεία πρωταθλητισμού με όλη αυτή την ανωμαλία που έχει επιβάλει ο Αλαφούζος στην ομάδα, θα έπρεπε ωστόσο να υπάρχει ένας στοιχειώδης εγωισμός. Εδώ μιλάμε για λευκή πετσέτα και για ήττες με τα χέρια κάτω.

Αυτό, θαρρώ, πως είναι και εκείνο που τρέλανε τον Ουζουνίδη και αντέδρασε όπως αντέδρασε. Ενας άνθρωπος που θα είχε ένα σωρό λόγους να την κάνει εδώ και καιρό με ελαφριά πηδηματάκια, κάθεται, παλεύει με όλο του το είναι, σε μια μάχη που τα ίδια του τα «παιδιά» του δείχνουν να μοιάζει χαμένη. Θέλω να πω ότι τέτοιες εμφανίσεις όπως αυτές στη Λιβαδειά σαν να φανερώνουν ότι η σαπίλα και η ανυπαρξία έχουν περάσει και στο αγωνιστικό κομμάτι. Σαν να έχουν κάνει (μακριά από εμάς και απ’ ΟΛΟΥΣ), μετάσταση...

Επειδή βέβαια ο Ουζουνίδης είναι «ξεροκέφαλος» δεν πρόκειται να τα παρατήσει όσο κι αν έχει τρελαθεί φτάνοντας στα όρια του εγκεφαλικού. Θα τα βάλει κάτω τα πράγματα, θα το πάει από εδώ, θα το φέρει από εκεί και πιστεύω θα την βρει άκρη του. Είναι μαθημένος στα δύσκολα, έχει αποφασίσει να ζήσει με τα προβλήματα και αν ποτέ πέσει θα τον βρουν... όρθιο.

Τούτες τις ώρες δεν μπορούμε να πούμε τίποτα περισσότερο παρά «γερό στομάχι». Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πιαστείς, να στηριχτείς, να ελπίσεις. Τουλάχιστον χειροπιαστό, στα όρια δηλαδή του δεδομένου και του τελειωμένου. Προσωπικά έχω πει κι άλλες φορές, το επανέλαβα και προσφάτως στη... βόλτα με την Αριάδνη ότι η λύτρωση θα έρθει. Δεν ξέρω αν χρειαστεί να δούμε και χειρότερες καταστάσεις, αλλά ΘΑ ΕΡΘΕΙ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το πιστεύω περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Το βαρέλι δεν έχει πάτο!