Παρελθόν πριν καν γίνει παρόν και μέλλον λοιπόν ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Λέγαμε και χθες, κρατώντας χαμηλά τη μπάλα σε αντίθεση με άλλους που το προχώρησαν όσο δεν πάει, πως κάθε βοήθεια είναι απαραίτητη στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Επομένως όλες οι προσπάθειες πρέπει να αγκαλιαστούν.
Μα εδώ χάθηκε το τόπι και μάλιστα με το καλημέρα ρε παιδιά. Και… παραδόξως αυτό δεν έγινε ΜΟΝΟ από δημοσιογράφους, για να μην πω ότι εκεί υπάρχει και η μικρότερη ευθύνη.
Απολύτως λογική εν ολίγοις η απόσυρσή του, όσο παράξενη και μυστήρια κι αν φαίνεται σε κάποιους και όσο κι αν πονάει που επιστρέφουμε στη μιζέρια μας, από την οποία προφανώς και δεν φύγαμε ποτέ. Διότι το βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου ανθρώπου, λένε όσοι τον γνωρίζουν, πως είναι η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ. Κάτι δηλαδή που αγνοείται στον Παναθηναϊκό εδώ και χρόνια. Είναι αυτό που λέμε… «σοβαρότης μηδέν» ένα πράγμα…
Μόνο πως ξεκίνησε η όλη φάση να δει κανείς και θα καταλάβει πολλά. Πάρα πολλά. Αν έχω πληροφορηθεί σωστά έγινε προ ημερών ένα ραντεβού με τον Κωνσταντίνου προκειμένου ο τελευταίος να ζητήσει μια «ένεση» από τις συχνές που έκανε ο Θεοδωρόπουλος τα τελευταία χρόνια. Κουβέντα στην κουβέντα, ο Mr Chipita ρίχνει στο τραπέζι μια ιδέα που έχει. Αυτή αφορά κάποια χρήματα που θα βάλει αυτός και κάποιοι ακόμη, βάζοντας στην εξίσωση και τον κόσμο. Παρακινούμενο και με μπροστάρηδες μια σειρά από παίκτες – κράχτες, κατά προτίμηση από γενιές από το 2004 και μετά, και ο σημερινός πρόεδρος του Παναθηναϊκού «αναλαμβάνει» να τους μαζέψει.
Οσο τους είδατε, τους είδαμε και εμείς, αλλά και ο Θεοδωρόπουλος. Είδατε και ποιοι εμφανίστηκαν, τους οποίους ΚΑΘΕ Παναθηναϊκός οφείλει να σέβεται για την προσφορά τους ως ποδοσφαιριστές αλλά ΩΣ ΕΚΕΙ, μα και τι ακολούθησε. Ακόμη και η άμεση διαρροή του θέματος, σε αυτές τις δουλειές είναι ΘΕΜΑ. Τι άλλο να πούμε; Το αλαλούμ με τον Αντωνιάδη και τον Γιούρκα που δεν μίλησαν ποτέ; Τη συνέντευξη του Καρούλια, ο οποίος θεώρησε φρόνιμο μια εβδομάδα από τη μέρα που μπροστά στα μάτια του Παναθηναϊκοί έπαιζαν ξύλο και υποτίθεται εκπροσωπώντας ένα πλάνο συσπείρωσης και ενότητας, να «επιτεθεί» και να βγάλει στη σέντρα όσους δεν ήθελαν την οικογένεια Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό; Τη (νέα) διαρροή με κάθε λεπτομέρεια του πλάνου πριν προλάβει να τα πει ο ΙΔΙΟΣ; Τα σενάρια ότι το καλοκαίρι θα αναλάβει κιόλας την ομάδα, ενώ και οι πέτρες ξέρουν πως δεν σκέφτηκε ποτέ να διοικήσει;
Να μην συζητήσω για τον κανιβαλισμό στα social media για έναν άνθρωπο που απλώς θέλησε να βοηθήσει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κι όμως «εμείς» ακόμη δεν τον είδαμε «Γιάννη» τον βαφτίσαμε. Χθες τον βρίζαμε γιατί μπήκε και σήμερα, οι ίδιοι, γιατί… βγήκε.
O «πατατάκιας», ο «μπροστινός του… μπροστινού» και δεν συμμαζεύεται. Και απορούμε κιόλας μετά γιατί κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί. Ετσι για να γίνει και λίγο αυτοκριτική, άσχετα αν δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος του προβλήματος έτσι;
Τέλος πάντων. Για να τελειώνει η ιστορία και να μην λέμε κάθε φορά τα ίδια. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που οδηγεί τους πάντες να την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια και αν είναι αυτό που… φαντάζονται πολλοί. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν εμφανιστεί ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ επενδυτής στην ομάδα, το φούντο είναι πιο δεδομένο από ποτέ. Η κίνηση Θεοδωρόπουλου, είπαμε και χθες ότι ήταν ότι πρέπει για να γίνει απλά μια ένεση, να λειτουργήσει σχετικά το «μαγαζί» μπας και ψηθεί κανείς να επενδύσει. Δεν ήταν αυτό που… φαντάστηκαν κάποιοι και που τον ενόχλησε.
Μακάρι να υπάρξει κάτι καλύτερο ή έστω και ανάλογο γιατί αλλιώς δεν πάμε πουθενά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και όλα τα υπόλοιπα απλά να ‘χαμε να λέγαμε…
