Ότι κάποια στιγμή θα «έσπαγε» και η Λεωφόρος ήταν νομοτελειακό. Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο ρε αδερφέ. Όμως από το «παίζω και χάνω» μέχρι το «πετάω λευκή πετσέτα και με παίρνουν με τα χέρια κάτω» η απόσταση είναι όσο από τη Λεωφόρο ως τη… Νέα Σμύρνη.
Αν είχε κάτι να υπερηφανεύεται ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τα παιχνίδια ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στην έδρα του. Εκεί όπου δεν έπαιρνε χαμπάρι από κανέναν, εκεί όπου κοιτούσε στα μάτια τους πάντες και τα πάντα.
Το να χάσεις ένα ματς λοιπόν θα επαναλάβω πως είναι ανθρώπινο και συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αυτό όμως που είδαμε κόντρα στον Πανιώνιο δεν ήταν Παναθηναϊκός. Ή αν θέλετε καλύτερα ο «Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη». Με άλλα λόγια σαφώς και δεν μπορεί να τεθεί η παραμικρή αμφισβήτηση για το δίκαιο αλλά και το άνετο της κυανέρυθρης νίκης.
Και το θέμα δεν είναι απλά ότι χάθηκε ένα παιχνίδι. Είναι ότι έχουν χαθεί κι άλλα στο παρελθόν, είναι ότι μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό μοιάζει σαν να τελειώσει το λάδι στο καντήλι σου, σαν να πηγαίνεις με σπασμένα τα φρένα στον γκρεμό. Και δεν αναφέρομαι στο διοικητικό κομμάτι, όπου τα λόγια και τα αναθέματα είναι περιττά, αλλά ΚΑΙ στο αγωνιστικό. Εκεί όπου σιγά – σιγά και για καλό και για κακό ας μην κοιτάμε μόνο πόσο απέχουμε από την κορυφή. Ας ρίχνουμε καμιά ματιά και στην ουρά…
Μοιάζει να έχει πάψει να θυμίζει ομάδα εδώ και καιρό ο Παναθηναϊκός, με τους περισσότερους να αναζητούν ήδη τον επόμενο σταθμό στην καριέρα τους. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση σε παιχνίδια σαν αυτό με τον Πανιώνιο σε σχέση με αυτά που… δίνουν μεταγραφή. Μπορεί να είναι υπερβολικό, να κάνω λάθος και να αδικώ κάποιους, αλλά τουλάχιστον στο φτωχό μου το μυαλό κάπως έτσι το βλέπω.
Σε κάθε περίπτωση η εικόνα του τριφυλλιού τον τελευταίο καιρό ασφαλώς και δεν είναι αποδεκτή και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την δικαιολογήσει η έλλειψη χρημάτων και η ανυπαρξία κανονικής διοίκησης. Σαφώς και είναι σοβαρότατο θέμα, το έχουμε αναδείξει και προβάλει μέχρι εκεί που δεν παίρνει, να υπάρχουν όμως και όρια. Και με τέτοιες παρουσίες ξεπερνιούνται…
Δεν είναι ώρα για να λέμε περισσότερα. Και γιατί το έχουμε εξαντλήσει το πράγμα, αλλά και γιατί είναι τόσο μεγάλη η πίκρα που το χέρι δεν μπορεί να συνεχίσει να γράφει. Πάμε λοιπόν σε κάτι άλλο. Εξίσου σημαντικό ή μάλλον περισσότερο. Και αναφέρομαι στο… τρίτο ημίχρονο και «αυτό» που ακολούθησε.
ΟΚ, το να πει κανείς εν έτη 2017 ότι ο κόσμος είναι πιο διχασμένος από ποτέ δεν ισοδυναμεί με ανακάλυψη της Αμερικής. Μια καθημερινή ματιά στο τι γίνεται πχ στα social media αρκεί για να περιγράψει την κατάσταση. Το να μεταφέρεται ο διαδικτυακός καυγάς στην ίδια σου την εξέδρα και πάλι δεν είναι κάτι που συνέβη πρώτη φορά, είναι σίγουρα όμως κάτι που δείχνει ότι η εσωστρέφεια έχει περάσει σε άλλα επίπεδα.
Δεν εξετάζω το γιατί φτάσαμε ως εδώ, ούτε το αν ο κόσμος έχει φορτωθεί από τους γνωστούς – άγνωστους με μισές αλήθειες οι οποίες και ισοδυναμούν με τα μεγαλύτερα ψέματα. Την πραγματικότητα σχολιάζω που είναι πικρή. Γίνεται σαφές ότι ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται απλά ΕΠΕΝΔΥΤΗ, αλλά να είναι και νέος και άφθαρτος ώστε να μηδενίσει το κοντέρ και να πάμε από την αρχή. Βέβαια, ας βρεθεί πρώτα ο επενδυτής και μετά το συζητάμε…
