Ο ΠΑΟΚ έχει κάνει πολύ καλύτερα παιχνίδια στο «Καραϊσκάκης» από αυτό που έκανε την Κυριακή. Αν το ζητούμενο ήταν να δείξει μια διαφορετική εικόνα σε σχέση με τη συνηθισμένη του στα ντέρμπι του Λεκανοπεδίου, με συγχωρείτε αλλά εγώ δεν την είδα. Η αίσθηση του διαφορετικού, η εντύπωση, δηλαδή, ότι κάτι έχει αλλάξει στους συσχετισμούς του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν προέκυψε από την εμφάνιση του ΠΑΟΚ. Προέκυψε από την εμφάνιση και τις αντιδράσεις του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, αντιμετώπισε τον «Δικέφαλο» στην έδρα του με την πεποίθηση ότι έχει απέναντι του μια καλύτερη ομάδα. Η αγωνιστική προσέγγιση του Λεμονή, το ταμπούρι του τελευταίου μισάωρου, το ξέσπασμα του Σισέ μετά από ένα κρίσιμο και επιτυχημένο τάκλιν, το σπριντ του Προτό που έφτασε στη Θύρα 7 για να πανηγυρίσει το γκολ με τους συμπαίκτες του, τα «όλε – όλε» στο φινάλε, δείχνουν ότι για τους Ερυθρολεύκους αυτή δεν ήταν μια νίκη ρουτίνας. Ήταν νίκη υπέρβασης! Πλην όμως όλα τα παραπάνω αφορούν αποκλειστικά τον Ολυμπιακό. Δεν αφορούν τον ΠΑΟΚ. Οι γηπεδούχοι ήξεραν ότι παίζουν με ανώτερο αντίπαλο. Ο ΠΑΟΚ δεν ήξερε ή έπαιξε σαν να μην ξέρει την ανωτερότητά του. Και αυτή η ψευδαίσθηση ότι είχε καλή απόδοση, εφόσον γίνει πιστευτή από τους «Ασπρόμαυρους» θα είναι χειρότερη και από την ήττα.
Οι δηλώσεις του Λουτσέσκου για πολύ καλό ποδόσφαιρο, μετά τον αγώνα δεν συνάδουν επουδενί με ομάδα που χτίζει χαρακτήρα πρωταθλητή. Ουδεμία σημασία έχει τι έκανε ή δεν έκανε ο Ολυμπιακός στην αναμέτρηση. Σημασία έχει τι έκανε ο ΠΑΟΚ. Και έκανε ελάχιστα για να πάρει τη νίκη. Ούτε πίεσε ψηλά, ούτε αμύνθηκε χαμηλά για να βγάλει αντεπιθέσεις. Ούτε συνδυασμούς έβγαλε πέρα από μια - δυο περιπτώσεις, ούτε ιδιαίτερο πάθος ή πείσμα για να καλύψει την έλλειψη «ποδοσφαιροσύνης» του ντέρμπι. Ήταν χειρότερος του αντιπάλου του; Όχι. Ήταν καλύτερος. Ίσως, στα σημεία. Ήταν όμως καλός; Όχι, φυσικά! Ήταν όσο καλός επιβάλει το ρόστερ του; Ούτε συζήτηση πώς όχι!
Έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να στείλει έναν βασικό του ανταγωνιστή, εφτά πόντους πίσω του στη βαθμολογία και σε βαθιά αγωνιστική κρίση; Ασφαλώς.
Έδωσε στον Ολυμπιακό χρόνο και ψυχολογία για να ανασυνταχθεί; Μένει να αποδειχθεί αν οι Πρωταθλητές μπορούν να ανασυνταχθούν ή μέχρι εκεί φτάνουν οι δυνατότητές τους, αλλά σαφώς και ναι. Απέδειξε, κατ΄ αρχήν στον εαυτό του και κατά δεύτερον σε όσους τον αμφισβητούν, ότι διαθέτει την προσωπικότητα να σηκώσει το βάρος του πρωταθλητισμού, Όχι.
Τι κέρδισε τέλος πάντων ο ΠΑΟΚ στο «Καραϊσκάκης»; Απολύτως τίποτα. Εκτός κι αν θεωρείται κέρδος το «όλε – όλε» του Ολυμπιακού στο φινάλε. Λυπάμαι, όμως αν ο ΠΑΟΚ (αν φυσικά ως οργανισμός υιοθετεί την ικανοποίηση του προπονητή του) πράγματι αρκείται σε αυτό και δεν «αρρωσταίνει (με την έννοια του προβληματισμού και της λύσσας για απαντήσεις, όχι της εσωστρέφειας και του κανιβαλισμού) τότε θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα για να πάρει πρωτάθλημα.
Υ.Γ. Για ευχηθείς σε κάποιον να πεθάνει και να καεί η οικογένειά του στην κόλαση, πρέπει να σου έχει κάνει κάτι αβάσταχτο. Να σου έχει σκοτώσει το γιό, ας πούμε. Να σου έχει βιάσει την κόρη και τη γυναίκα. Να σε έχει καταστρέψει με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Αλλά να ευχηθείς σε κάποιον όλα τα παραπάνω, να μπεις μάλιστα στον κόπο να φτιάξεις και πανό στα ρωσικά για να το διαβάσει και να το καταλάβει, επειδή είναι μεγαλομέτοχος μιας άλλης ομάδας, ανταγωνίστριας της δική σου; Τότε είσαι ηλίθιος, δηλητηριασμένος, επικίνδυνος και κατά πάσα βεβαιότητα ψυχικά άρρωστος. Μάλλον χρειάζεσαι βοήθεια και σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν δεν έχεις θέση σε διάφορα ιδρύματα, σίγουρα δεν έχεις στην κερκίδα ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Είσαι γεμάτος αδικαιολόγητο μίσος και εν δυνάμει φονικό όπλο. Ισχύει για όλα τα πέταλα και για όλους τους οπαδούς που σκέφτονται ή λειτουργούν με παρεμφερή τρόπο.
Και θα το γράψω για χιλιοστή φορά: Οι μεγαλομέτοχοι που στηρίζουν και πριμοδοτούν με διάφορους τρόπους τέτοια προβληματικά άτομα α και οι δημοσιογράφοι – οπαδοί που σπεύδουν να αθωώσουν τα δικά τους «καλόπαιδα» και να καταδικάσουν τα «καλόπαιδα» των απέναντι για κάθε μικρή ή μεγάλη χυδαιότητα που διαπράττουν, είναι συνυπεύθυνοι για όσα έχουν συμβεί κατά καιρούς στα ελληνικά γήπεδα και όσα χειρότερα φοβάμαι πώς θα συμβούν στο μέλλον.
