Δεν χρειάζεται να λέμε και να ξαναλέμε ότι οι μέρες που περνούν είναι οι πιο κρίσιμες/δύσκολες στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Μπαμ κάνει αυτό το πράγμα. Οπως μπαμ κινδυνεύει να κάνει και ο μεγαλύτερος και ιστορικότερος σύλλογος της χώρας. Και μάλιστα να προκαλέσει τρομακτικό κρότο, απίστευτα, αλλά και αδύνατον να διαχειριστούν, συναισθήματα οργής. Αγανάκτηση, πίκρα και συνάμα τρομακτικές αντιδράσεις κατά δικαίων και αδίκων.
Παρατημένος από τους πάντες και τα πάντα ο Παναθηναϊκός οδεύει με σπασμένα τα φρένα προς τον γκρεμό. Και ας μην γελιόμαστε, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ χειροπιαστό που να μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις στην ανατροπή. Ακόμη κι αν τα νούμερα μοιάζουν φουσκωμένα και δεν βγαίνουν. Γιατί πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω όσα ακούγονται αν δεν τα δω με τα μάτια μου. Αν δεν γίνει ένας ΔΗΜΟΣΙΟΣ έλεγχος. Και δεν το γράφω για να αμφισβητήσω τα νούμερα που έχουν βγει, αλλά επειδή δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτά δημιουργήθηκαν σε -υποτίθεται- μνημονιακή περίοδο.
Αν πάντως μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα έχει μείνει κάτι ζωντανό για το τριφύλλι αυτό είναι ΜΟΝΟ ο κόσμος του. Οποιος βλέπει τίποτα άλλο, ας το πει και σε εμάς τους υπόλοιπους. Μπας και ηρεμήσουμε και κλείσουμε μάτι για να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι. Μακριά από αυτή την κατάθλιψη διαρκείας που κάθε Παναθηναϊκός αισθάνεται.
Αυτός ο κόσμος λοιπόν αρνείται να συμβιβαστεί με την (σκληρή) πραγματικότητα. Μπορεί να ακούγονται ρομαντικά όλα αυτά που λέγονται και που ετοιμάζονται, ίσως να είναι κιόλας, ωστόσο καμία μάχη δεν χάθηκε πριν δοθεί. Και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, οργανωμένοι και ανοργάνωτοι είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν πρώτα αυτοί και μετά η αγαπημένη τους ομάδα. Η καταστροφή που βρίσκεται προ των πυλών, για να περάσει και… εντός, θα πρέπει να το κάνει πάνω από το πτώμα τους. Και δεν θα είναι εύκολο. Οπως δεν θα είναι και εύκολη η επόμενη μέρα σε όσους την προκάλεσαν.
Στην προσπάθεια αυτή που θα πραγματοποιηθεί, χρειάζεται μια οργάνωση. Και αυτή θα γίνει ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ από τη ΘΥΡΑ 13. Τα παιδιά αυτά που λατρεύουν όσο τίποτα άλλο τον Παναθηναϊκό και που εδώ και χρόνια στήνονται στον τοίχο για πράγματα που δεν έχουν βάση και δεν είναι και ώρα να τα αναλύσουμε όταν μιλούν οι ΠΡΑΞΕΙΣ, θα είναι πάλι εκεί. Να ενωθούν με όσους από τα εκατομμύρια των Παναθηναϊκών νοιώθουν και βλέπουν αυτό που έρχεται και να προσπαθήσουν να το φρενάρουν. Οσο μπορούν και όπως μπορεί ο καθένας.
Η ανακοίνωση της “13” είναι απλά ένα πρώτο βήμα από αυτά που θα γίνουν. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη κινήσεις για τη σωτηρία του συλλόγου. Και από τους οργανωμένους, οι οποίοι άμεσα θα ενημερώσουν για τα τι και τα πως και από τους παλαίμαχους και από τον απλό κόσμο που ήδη έχει κατακλύσει το διαδίκτυο με απίστευτα συγκινητικά μηνύματα και διάθεση για ΜΑΧΗ.
Και ακόμη κι αν στο τέλος της ημέρας η μάχη δεν κερδηθεί, θα έχουν τουλάχιστον ήσυχη τη συνείδησή τους ότι το πάλεψαν μέχρι τέλους. Διότι η ιστορία γράφεται πάντα από τους παρόντες. Οχι μόνο στα εύκολα και στις χαρές, αλλά κυρίως στα δύσκολα και στις λύπες. Αρχής γενομένης από το ματς του Σαββάτου ο κόσμος δίνει το δικό του μήνυμα. Σε πρώτη φάση γεμίζει τη Λεωφόρο. Και τώρα και σε κάθε ματς. Σε δεύτερη προσπαθεί με ότι έχει ο καθένας να γεμίσει τα ταμεία. Βάζοντας μπροστά σεβαστά και κοινής Παναθηναϊκής αποδοχής πρόσωπα θα κάνει μια αρχή. Και ποιος ξέρει; Μπορεί με εκείνα και με τα άλλα να ψηθεί και κανένας “μεγάλος”. Ο οποίος, όπως κι αν λέγεται, θα μπορεί και θα πρέπει να ονομαστεί και με τη βούλα σωτήρας του συλλόγου. Αλλά ας μην προτρέχουμε και ας μην μιλάμε με υποθέσεις.
Είπα σωτήρας και το μυαλό εύλογα πήγε στον Αλαφούζο. Οταν πριν χρόνια ανέλαβε να ηγηθεί της προσπάθειας με την Παναθηναϊκή Συμμαχία, ο σύλλογος βρισκόταν κοντά στα σημερινά. Μπορεί να ήταν λίγο καλύτερα, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα πήγαινε για φούντο. Οπως πάει και τώρα δηλαδή.
Ως “σωτήρας” λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλαφούζος. Γι’ αυτό και στηρίχτηκε απ’ όσους στηρίχτηκε, άσχετα αν η κρισιμότητα της τότε κατάστασης δεν είχε και δεν έχει γίνει ακόμη και τώρα αντιληπτή. . Και να σας πω και κάτι; Αν θέλετε αφορά και εμένα προσωπικά σε ένα βαθμό. Κανείς δεν πρέπει να μετανοιώνει που στάθηκε κοντά σε αυτή την προσπάθεια. Τον Παναθηναϊκό βοηθούσες, όχι τον Αλαφούζο. Αυτός δεν το είχε ούτε το έχει και ανάγκη. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, ακόμη και μετα τα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Αλαφούζος ξεκίνησε την προσπάθεια με καλές προθέσεις. Ασχετος μπορεί να ήταν, στημένος όχι. Γι’ αυτό και την στήριξα στο δικό μου κομμάτι.
Μα θα μου πείτε πως αυτή τη στιγμή ο Αλαφούζος έχει μετατραπεί σε “Νέρωνα” που θα κάψει τον Παναθηναϊκό, με την έννοια ότι η ομάδα στα δικά του χέρια και από το δικό του Stop θα σκάσει. Δεν διαφωνώ. Ομως την απάντηση για τη στροφή αυτή δεν οφείλει να την δώσει ο απλός κόσμος. Ούτε οι προδομένοι που τον πίστεψαν, ούτε οι δικαιωμένοι που του γύρισαν την πλάτη. Αυτός συμμάχησε με τον διάβολο, αυτός δεν σεβάστηκε και δεν σέβεται ούτε καν τον Μαρίνο, στον οποίο όχι μόνο έδωσε υποσχέσεις που δε τήρησε αλλά ούτε καν βγαίνει να του μιλήσει face to face, αυτός έχει κάνει ένα σωρό πράγματα τα οποία τα ξέρετε και τα ξέρουμε και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνουμε. Διότι στην παρούσα φάση σημασία έχει να βρεθεί λύση και όχι να γίνει αναζήτηση ευθυνών. Αυτά αργότερα, δίχως πίεση και με το μυαλό καθαρό.
Α και κάτι ακόμα. Χρειάζεται κι αυτό. Για τον κάθε απίθανο που θα σκεφτεί και θα πει πως τα λέω αυτά τώρα επειδή με έδιωξε. Καταρχήν τα λέω όποτε εγώ επιλέγω και ποτέ δεν φοβήθηκα τίποτα και κανέναν. Και τα έλεγα και στο ράδιο αλλά και πολύ νωρίτερα ΤΕΤ Α ΤΕΤ. Γι’ αυτό το έφαγα και το κεφάλι μου, το οποίο όμως παραμένει πάντα ψηλά. Αλλωστε, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει τόσο επαγγελματικά όσο και Παναθηναϊκά υπήρχα πολύ πριν ο Αλαφούζος αποφασίσει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Και όσο ζω και αναπνέω θα υπάρχω παρά τις τρικλοποδιές που μου μπαίνουν χρόνια τώρα και που δεν αρμόζουν σε άντρες. Όσο ήμουν εκεί που ήμουν λοιπόν τα δούλευα τα όποια λεφτά έπαιρνα. Και με το παραπάνω, για να μην νομίζετε πως ήταν και πολλά. Ούτε τα έκλεβα, ούτε και τα έπαιρνα κάτω από το τραπέζι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους γνωστούς – άγνωστους που αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης κουνάνε και το δάκτυλο. Και ήταν τιμή μου που δούλευα. Για τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ, όχι για τον οποιονδήποτε εργοδότη.
Δυο λόγια ακόμη για να κλείσουμε. Θα έχετε παρατηρήσει άλλωστε ότι ζορίζομαι να γράψω πολλά τον τελευταίο καιρό. Δεν μου βγαίνει, δεν πάει το χέρι μου. Να που σήμερα ξεφύγαμε λίγο σε λέξεις. Ποιος ξέρει πότε θα συμβεί αυτό ξανά... Λέγαμε και πιο πάνω ότι δεν είναι ώρα για αναζήτηση ευθυνών αλλά για λύσεις. Αλλωστε, ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και άκρη δεν θα βγάλουμε.
Αν πάντως θέλετε την ταπεινή μου άποψη το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια δεν είναι τα έξοδα αλλά τα έσοδα. Από το 11 ως το 17 αν έπαιζες... στοιχειωδώς στην Ευρώπη και είχες μπει και σε τίποτα ομίλους, δεν θα το συζητάγαμε και δεν θα υπήρχαν χρέη. Θα είχες εισπράξει τα χρήματα που προβλέπονται για τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, συν εισιτήρια κλπ και θα είχες καθαρίσει. Με τον τρόπο ωστόσο που επέλεξες να πολεμήσεις το παρασκήνιο και με τους ανθρώπους που έβαλες, δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στην επόμενη μέρα δεν είσαι πουθενά. Για το χρέος προ Αλαφούζου έχει τοποθετηθεί ΔΗΜΟΣΙΑ ο ίδιος ο Αλαφούζος σχετικά με το πόσο ήταν και ποιος το δημιούργησε, ενώ στην πολυμετοχικότητα ΤΑ ΠΑΝΤΑ γίνονταν κατόπιν έγκρισης του ΔΣ το οποίο αποτελούσαν μέτοχοι. Αυτά με κάθε καλή διάθεση και με σεβασμό στην «αλήθεια» του καθενός ώστε να μπει μια τελεία και να πάμε μπροστά. Ειδάλλως, δεν πάμε πουθενά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ραντεβού στη... Λεωφόρο, ραντεβού ΠΑΝΤΟΥ, όσο ακόμα χτυπάει η καρδιά του Παναθηναϊκού μας.
