Με αυτή τη φράση του Στρατηγού Μακρυγιάννη συνήθιζε να ολοκληρώνει η μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ, η Original 21, τις ανακοινώσεις/μανιφέστα της πριν από τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τις τελευταίες δύο δεκαετίες, θέλοντας να διατρανώσει την πίστη των Ενωσιτών φιλάθλων στη νίκη κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και στο «κατεστημένο» που αντιπροσώπευε ο σύλλογος του Πειραιά για αυτούς. Πέρασαν πολλά χρόνια από τον Απρίλιο του 1994 και τους εορτασμούς στη Νέα Φιλαδέλφεια για το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα των κιτρινόμαυρων... θα συμπληρώνονται 24 την Άνοιξη του 2018, όταν θα πανηγυρίσει το φετινό...
Αυτό το πρωτάθλημα το χρωστάει ο Θεός...
Στον Δημήτρη Μελισσανίδη, τον άνθρωπο που το πιο γελοίο σενάριο συνωμοσίας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θέλει να «έριξε» εκούσια την Ένωση το 2012-13 για να την αναλάβει... καθαρή από χρέη, στον παντοδύναμο σε διεθνές επίπεδο επιχειρηματία που από αγάπη για τον σύλλογο, στον οποίο θα κτίσει νέο γήπεδο και θα βάλει το όνομά του μαζί με αυτά των Λουκά Μπάρλου και Νίκου Γκούμα στο χρυσό βιβλίο της Ιστορίας του, ανέχεται να τον αποκαλούν «καβούρια» ορισμένοι ΑΕΚτζήδες μεν, γραφικοί δε στα social media, την ώρα που με αργά αλλά προσεκτικά βήματα ενισχύει την ομάδα...
Στον Μανόλο Χιμένεθ, τον «παπατζή» του Οκτωβρίου του 2011 μετά από μια ήττα από την Στουρμ Γκρατς στο ΟΑΚΑ, αυτόν που έφυγε σχεδόν κλωτσηδόν από μια άρρωστη σε όλα τα επίπεδα ΑΕΚ την πρώτη φορά παρότι την οδήγησε στην κατάκτηση ενός τίτλου, του Κυπέλλου, έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια, αυτόν που δεν την ξέχασε ποτέ στα 5.5 έτη που μεσολάβησαν μέχρι να επιστρέψει τον Ιανουάριο για να αποδείξει ότι δεν είναι «τελειωμένος» μετά τη θητεία στο Κατάρ, αυτόν που δήλωσε κάποτε ότι κανείς δεν θυμάται τον δεύτερο, θυμούνται μόνο τον πρώτο, και βρίσκεται εδώ για να την κάνει πρώτη...
Στους ποδοσφαιριστές, τον Ανέστη που δέχθηκε δίκαιη αλλά υπέρμετρα σκληρή κριτική για τα λάθη του κι ας είναι περισσότερα τα παιχνίδια που έχει κρατήσει το «μηδέν» από αυτά που δέχθηκε γκολ, στους «λαβωμένους», μαχητές όμως, Τσιγκρίνσκι και Λαμπρόπουλο, στα «σκυλιά του πολέμου» Βράνιες και Τσόσιτς, στους Λόπες, Σιμόες, Γιόχανσον και Αϊντάρεβιτς που ήρθαν από ξένες χώρες για να συνδέσουν τη μοίρα τους μαζί της, στους «τρελούς» Αραούχο και Λιβάγια που πρόλαβαν να δεθούν με τους φιλάθλους της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, στον αρχηγό Μάνταλο, στον αναγεννημένο Μπακάκη, στον Γαλανόπουλο και στον Γκάλο, ίσως περισσότερο από όλους στον συγκλονιστικό Λάζαρο, ο οποίος πραγματοποίησε το μεγαλύτερο one man show από την εποχή του Ντέμη Νικολαΐδη στο ντέρμπι της Κυριακής...
Στους αφανείς ήρωές της, από τον εμβληματικό φυσιοθεραπευτή Νίκο Πανταζή (κι ας είναι πλέον... παλαίμαχος) που έκλαψε από λύπη εκείνο το βράδυ του 2013 στο Περιστέρι, αλλά χθες βούρκωσε από συγκίνηση και χαρά για την τιμή που του έκανε η ΑΕΚ, στον Βασίλη Δημητριάδη, τον Ανδρέα Δημάτο, την Αγγελική Αρκάδη και τον Βαγγέλη Γιαννίση, στον Πάνο τον διερμηνέα, στο ιατρικό τμήμα του Παντελή Νικολάου και του Άλκη Καλλιακμάνη, στελεχωμένο από ακραιφνείς ΑΕΚτζήδες και εξαιρετικούς επιστήμονες, στους φροντιστές, τον θρυλικό «Μήτσι» (Νίκο Κορομηλά), τον Γιώργο και τον Σπύρο, σε όλα τα παιδιά που εργάζονται για την ομάδα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας...
Στους φιλάθλους της ΑΕΚ, αυτούς που άντεξαν τόσες πίκρες τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αυτούς που έζησαν το σπίτι τους, το «Νίκος Γκούμας» να γκρεμίζεται, αυτούς που είδαν τον κάποτε πιο υπερήφανο σύλλογο της Ελλάδας να ντροπιάζεται από θλιβερές διοικήσεις που έφτασαν στο σημείο ακόμη και να καταθέσουν ένσταση για να πάρουν αγώνα στα χαρτιά και να συζητούν το ενδεχόμενο να την πουλήσουν σε... Τούρκους ή να αποκτήσουν δανεικούς ποδοσφαιριστές από τον Ολυμπιακό, αυτούς που την ακολούθησαν στα χωράφια της Γ΄ Εθνικής αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να την στηρίζουν, αυτούς που περιμένουν καρτερικά 23 και πλέον χρόνια για να την δουν να επιστρέφει στην κορυφή...
* Η κεντρική φωτογραφία του κειμένου είναι ενός από τους χιλιάδες ανώνυμους Ενωσίτες που έκλαψαν τη νύχτα της 14ης Απριλίου του 2013, μετά το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη στον αγώνα με τον Πανθρακικό, όταν ο Δικέφαλος Αετός έπεσε τελικά λαβωμένος στο χώμα, πληρώνοντας τα εγκληματικά λάθη των διοικήσεων του. Άραγε οι πολυάριθμοι εχθροί του που πανηγύρισαν εκείνο το μαύρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο βράδυ, εκείνοι που πίστεψαν ότι δεν θα ανοίξει ποτέ ξανά τα φτερά του, είχαν ξεχάσει τις προσφυγικές καταβολές του συλλόγου, λησμόνησαν ότι είναι γεννημένος από τις στάχτες και τον πόνο της Καταστροφής, παρέλειψαν να σκεφτούν μέσα στην χαιρεκακία τους ότι «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ»;
