Καταρχήν ξεκινάμε από τα φρέσκα και πάμε στην είδηση. Το πολυαναμενόμενο ραντεβού Γιαννακόπουλου – Αλαφούζου, που ήταν προγραμματισμένο αρχικά για την προσεχή Τρίτη, έρχεται πιο πίσω με προφανή σκοπό να τελειώσει η ιστορία και να αλλάξει μια ώρα αρχύτερα χέρια και σελίδα ο Παναθηναϊκός.
Σύμφωνα με τα όσα έχουμε μάθει, η συνάντηση, έπειτα από πρωτοβουλία του “βιαστικού” Γιάννη Αλαφούζου, κλείδωσε να γίνει το βράδυ της Παρασκευής και συγκεκριμένα αμέσως μετά το φιλικό της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού με την Ούνικς στο ΟΑΚΑ. Ενα ραντεβού που περιμένουν με μεγάλη αγωνία και λαχτάρα εκατομμύρια Παναθηναϊκοί ευχόμενοι να γίνει το αναμενόμενο και συνάμα απαραίτητο για τον σύλλογο RESTART.
Σαφώς και την τελική κατάληξη της υπόθεσης την γνωρίζουν μονάχα οι δύο άντρες. Οπως και το ακριβές στάδιο που έχει φτάσει η κουβέντα. Κατά την ταπεινή μου άποψη πάντως - και κόντρα στη συγκρατημένη και με ερωτηματικά κατά κάποιους ανακοίνωση του Δημήτρη - πιστεύω πως βρισκόμαστε μια ανάσα από την ολοκλήρωση του deal. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως μετά από τόσες επαφές που έχουν πραγματοποιήσει οι άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο, απομένει κάτι παραπάνω να κάνουν οι «μεγάλοι» από το να δώσουν τα χέρια και να υπογράψουν την... επανίδρυση του Παναθηναϊκού. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό που εννοώ είναι πως έχουμε πλέον φτάσει σε καταρχήν συμφωνία, η οποία απομένει να αποτυπωθεί και στο χαρτί.
Από εκεί και πέρα και σε συνέχεια των όσων έγραψα στο προηγούμενο blog γίνεται σαφές ότι το μπάσιμο του Δημήτρη (και) στο ποδόσφαιρο είναι μονόδρομος προκειμένου το τριφύλλι όχι απλά να σωθεί, όπως είναι σε πρώτη φάση το ζητούμενο (καθώς τώρα πάει προς τα βράχια), αλλά να γίνει ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ. Σε όλα τα επίπεδα, μα κυρίως στο διοικητικό σκέλος, εκεί που εστιάζεται και το βασικό πρόβλημα.
Τι θέλω να πω; Είναι αυτονόητο πως ο βαθμός συσπείρωσης και δυναμικής θα φτάσει ξανά σε πολύ υψηλά επίπεδα. Και το θέλει και το μπορεί ο Γιαννακόπουλος. Με το όνομα βαρύ σαν ιστορία που κουβαλάει, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κινείται και τον γνωρίζουμε από την «δράση» του στο μπάσκετ. Μια συσπείρωση που εσχάτως... αγνοείται και που με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν θα επιστρέψει ποτέ.
ΟΚ, μέσα από το ποστάρισμά του την περασμένη Κυριακή ο “DPG” ανέδειξε την πραγματικότητα. Αυτή στην οποία και “γαυρορίζες 20 χρόνων” υπάρχουν και οι δικέφαλοι έχουν βρει τις “καβάτζες” τους. Από την άλλη ωστόσο και ξέροντας πάρα πολύ καλά πως λειτουργει είμαι βέβαιος πως ο Γιαννακόπουλος ούτε λεφτά θέλει να πετάξει, ούτε να κάτσει να κάνει τον σάκο του μποξ. Και μπορεί να του πάρει κάποιο χρόνο αλλά την άκρη θα την βρει. Σε κάθε περίπτωση ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΕΠΤΟ θα περαστεί ξανά το μήνυμα ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα είναι (εξωαγωνιστικά) στη… φάπα, αλλά θα εμπνέει τον σεβασμό και το φόβο που του αξίζει, που του αρμόζει και που είχε χαθεί εντελώς.
Είναι καλό πως ο πήχης δεν ανέβηκε και αποφεύχθηκαν τα μεγάλα λόγια. Διότι αυτή τη στιγμή το πλάνο περιλαμβάνει κάποια στάδια προκειμένου να φτάσουμε εκεί που θέλουμε και ονειρευόμαστε όλοι οι Παναθηναϊκοί. Πρώτα η σωτηρία, μετά η σταθερότητα και εν τέλει η εκ νέου γιγάντωση. Τα παραπάνω είναι σαφές ότι αφορούν ποδόσφαιρο και Ερασιτέχνη. Για το μπάσκετ ας μην ανησυχεί κανείς. Τα (ακόμη) καλύτερα έρχονται…
