Υπάρχει πάντα εκείνη η στιγμή. Επαγγελματική, προσωπική ή αθλητική. Δεν το ξέρεις, αλλά δεν θα ξανάρθει. Δεν το φαντάζεσαι, αλλά δε θα τη ζήσεις ξανά. Σε προκαλεί, σε ιντριγκάρει, σε κινητοποιεί, αλλά μάντεψε: Δε θα επαναληφθεί. Δυστυχώς για σένα, δυστυχώς για μένα, δυστυχώς για τον καθένα. Είναι η στιγμή που θα πιστέψεις ότι έφτασες εκεί που ήθελες και θα αφεθείς να ονειρευτείς ότι μπορείς περισσότερα. Πιθανότατα, δε θα έρθουν.
Η στιγμή λέγεται κορύφωση. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην κορύφωση, παρά μόνο εκ των υστέρων και αυτό την καθιστά αρκετά μνησίκακη. Σα να θέλει να σε εκδικηθεί, αφού πρώτα εμφανίζεται στη ζωή σου και σε παρασύρει. Συμβαίνει σε όλους, έχει συμβεί σε όλους και δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι αν την πάτησες κι εσύ. Εξάλλου, δε θα σε καταστρέψει η κορύφωση. Απλώς, θα κάνει όλες τις υπόλοιπες στιγμές να μοιάζουν λίγο πιο πεζές και συνηθισμένες.
26 Οκτωβρίου του 2014. Η κορύφωση του Τάσου Αυλωνίτη. Στο 57’ μπήκε αλλαγή, στο 59’ άνοιξε το σκορ, ο Ολυμπιακός κέρδισε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο Έλληνας αμυντικός αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της αναμέτρησης… Ποιος θα τον αδικούσε αν σκεφτόταν ότι τα καλύτερα έρχονται; Και ποιος μπορεί να τον αδικήσει αν δεν μπορεί, τρία χρόνια μετά, να ξεπεράσει εκείνο το βράδυ; Ήταν, άλλωστε, η μοναδική σεζόν που έπαιξε με τους ερυθρόλευκους. 22 συμμετοχές μέσα στο 2014-15, την πρώτη χρονιά που βρισκόταν στον Πειραιά. Τη χρονιά που έμαθε το όνομά του γινόταν πρωτοσέλιδο, άλλοτε σε κιτρινόμαυρο και άλλοτε σε ερυθρόλευκο φόντο.
Προαναγγελία… ντέρμπι!
Ήταν πριν ακόμα το «ερχόμαστε» αποκτήσει σταθερή βάση, ρεαλιστική πορεία και λόγους χλευασμού. Ήταν, όμως, το πρώτο ντέρμπι Ολυμπιακού και ΑΕΚ με το πρίσμα στο μακρινό μέλλον, όταν ήταν δεδομένο πως θα υπάρξουν πολλά περισσότερα τέτοια. Εν έτει 2017 και μετά από περίπου οκτώ ματς γεμάτα ίντριγκα αποδεικνύεται πως ο Τάσος Αυλωνίτης ήταν κάτι περισσότερο από ένας καλός ποδοσφαιριστής. Ήταν το πρώτο έπαθλο για το νικητή. Το συμβόλαιό του με τον Πανιώνιο έληγε το καλοκαίρι του 2014 και είχε μιάμιση σεζόν που ήταν σταθερότατος στην απόδοσή του.
Η ΑΕΚ, μέσω του Νίκου Λυμπερόπουλου που ήταν μέχρι το 2013 εκπρόσωπός του, ήξερε καλά την περίπτωσή του. Έμοιαζε σίγουρο ότι θα γίνει παίκτης της, είχαν υπογραφεί συμβόλαια μέσω του Αχαρναϊκού (σ.σ. ως μη επαγγελματικό σωματείο τότε η Ένωση δεν είχε τέτοιο δικαίωμα) και έμοιαζε να τον… καπαρώνει για τη Β’ Εθνική και την επόμενη σεζόν. Μέχρι που αποφάσισε ο Ολυμπιακός ότι τον θέλει. Του κατέθεσε πρόταση, η υπόθεση έγινε λίγο μύλος, στην ΑΕΚ ήταν σίγουροι, στον Πειραιά το ίδιο και τελικά, ο στόπερ του Πανιωνίου φόρεσε τα ερυθρόλευκα.
«Σίγουρα το θέμα κούρασε λίγο, το ανέδειξαν τα ΜΜΕ και πήρε διαστάσεις. Από την πλευρά μου κράτησα μία στάση ουδέτερη, δεν βγήκα να μιλήσω καθόλου εκείνη την περίοδο», σχολίαζε το καλοκαίρι του 2014 όταν ακόμα δεν είχε ξεκαθαρίσει τυπικά το μέλλον του. Το αναμενόμενο έγινε, εντέλει, στις 6 Ιουλίου και ο Τάσος Αυλωνίτης μπορούσε πλέον να νιώθει και τυπικά παίκτης του Ολυμπιακού. Ο αρχικός του ρόλος ήταν εκείνος του… πέμπτου στόπερ στο ρόστερ. Μια θέση, η οποία δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ο Μίτσελ, όμως, και η μοίρα τα έφεραν αλλιώς.
Η πορεία του Τάσου Αυλωνίτη εκεί γύρω στα μέσα Αυγούστου έμοιαζε να είναι προς δανεισμό. Το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου όλες οι πληροφορίες συνέκλιναν στο γεγονός ότι ο 24χρονος αμυντικός θα επέστρεφε στον Πανιώνιο, αφού δε περίσσευε στον Ολυμπιακό. Μετά ήρθε ο καυγάς του Ισπανού τεχνικού με τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, η μεταγραφή του τελευταίου στην Τράμπζονσπορ και η θέση που… άνοιξε για τον Αυλωνίτη.
«Με βοήθησε πάρα πολύ ο Μίτσελ, γιατί μου έδωσε φανέλα βασικού. Ήταν σωστός απέναντί μου. Είχε ξεκαθαρίσει ότι θέλει τέσσερα στόπερ. Ο Αβραάμ δεν είχε φύγει και μου είχε ζητήσει να πάω δανεικός για να πάρω παιχνίδια. Πέμπτος δεν ήθελα να μείνω στον Ολυμπιακό. Είχε εκτιμήσει την προσπάθεια που έκανα στην προετοιμασία και μόλις αποχώρησε ο Αβραάμ, με φώναξε πίσω. Το εκτίμησα, διότι ήταν ξεκάθαρος από την αρχή. Στο τέλος έφτασα να παίξω σε 22 παιχνίδια»
Κι εκείνα τα παιχνίδια έμελλε να παραμείνουν τα σπουδαιότερα στο βιογραφικό του.
Δανεική περιπλάνηση!
Όταν παίζεις 22 ματς στον πρωταθλητή Ελλάδας, όταν καθιερώνεσαι στην ενδεκάδα από τον Οκτώβριο και μετά, είναι λογικό να αρχίσεις να σκέφτεσαι περισσότερο. Να αδημονείς για μια κλήση στην Εθνική ομάδα, να ονειρεύεσαι συμμετοχές στο Champions League και μια καριέρα γεμάτη εμπειρίες και τίτλους. Ειδικά, όταν έχεις ξεκινήσει από την επαρχία, έχεις περάσει αδιανόητες περιπέτειες (σ.σ. Αιγάλεω, Καβάλα) σε μικρότερες κατηγορίες, έχεις ακούσει μεγάλες ομάδες να ενδιαφέρονται για σένα (σ.σ. ΑΕΚ, το 2009) και τις έχεις δει μετά να σε προσπερνούν κι έχεις φτάσει 24 ετών για να πάρεις τη καλή σου ευκαιρία. Στα 24 ξέρεις ότι, κανονικά, δεν έχεις δεύτερη.
Η μεταγραφή του στον Πανιώνιο το 2011 ήταν μια κανονική ευκαιρία. Θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο σε μια κανονική ομάδα, η οποία χρησιμοποιεί με κανονικό τρόπο τους ποδοσφαιριστές της. Κατάφερε να την εκμεταλλευτεί να ξεπεταχτεί και να έρθει μετά ο Ολυμπιακός. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, τραυματίστηκε. Το καλοκαίρι του 2015 ένας τραυματισμός που τον είχε ταλαιπωρήσει και στον Πανιώνιο επιστρέφει. Ένας από τους πιο ύπουλους τραυματισμούς για τους ποδοσφαιριστές. Ο Τάσος Αυλωνίτης νιώθει ενοχλήσεις στους προσαγωγούς, χάνει κομμάτι της προετοιμασίας και χάνει έδαφος στο μυαλό του Μάρκο Σίλβα.
Μέσα σε μια ολόκληρη σεζόν θα παίξει μόλις σε τρία ματς και αυτά κυπέλλου. Το πρόβλημα θα επιμείνει. Θα χρειαστεί να περάσει την πόρτα του χειρουργείου το καλοκαίρι του 2016 και θα έχει όση υπομονή χρειάζεται για να επιστρέψει υγιής. «Πέρασα πολύ δύσκολα. Πήγα σε γιατρούς στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν να βρουν ακριβώς ποιο ήταν το πρόβλημα. Δεν είναι εύκολο να είσαι εκτός πέντε μήνες, αλλά ποτέ δεν το έβαλα κάτω και οι άνθρωποι αυτοί όπως και η οικογένεια μου με στήριζαν, γεγονός που μου έδινε δύναμη και έξτρα κίνητρο για να επανέλθω στο υψηλό επίπεδο».
Στο φινάλε των μεταγραφών ο Ολυμπιακός θα τον αφήσει ελεύθερο με… περιοριστικούς όρους, ώστε να καταφέρει να βρει τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του. Θα παίξει στο δεύτερο εξάμηνο για έξι μήνες στην Στουρμ Γκρατς (περισσότερο ως δανεικός παρά ως ελεύθερος) και ένα χρόνο μετά θα έρθει στη Σκωτία. Στη Χαρτς, παρέα και με τον Αλέξανδρο Τζιόλη, θα μπορέσει να βρει τον εαυτό του. Το πρωτάθλημα θα του ταιριάζει περισσότερο, όπως και Σκωτία, παρότι έπρεπε να συνηθίσει το πολύ ξύλο και την οδήγηση δεξιά!
Έπαιξε σε έντεκα ματς με την ομάδα του Εδιμβούργου και η ιστορία επαναλήφθηκε το καλοκαίρι. Πάλι έμεινε ελεύθερος, πάλι έψαχνε ομάδα, πάλι τη βρήκε μετά το πέρας των κανονικών μεταγραφών. Ο Τάσος Αυλωνίτης είναι πια στα 27 του χρόνια, δε θα δει ομάδες να σφάζονται για εκείνον, δε θα δίνει πρωτοσέλιδα ντυμένα με το όνομά του, δε θα δημοσιογράφους να περιμένουν πώς και πώς μία του δήλωση. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να πάρει μια ακόμα ευκαιρία. Έστω για μια κανονική καριέρα. Η κορύφωση, συνήθως, είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.