«Είμαι πατέρας και εγώ. Πήγαινα να δω το παιδί μου στη Λάρισα. Επειδή αγωνίζομαι στην Κύπρο δεν έχω πολλές ευκαιρίες για να τον επισκέπτομαι. Δεν μπορούσε να μη με επηρεάσει ψυχολογικά όλο αυτό το σκηνικό. Έβλεπα τα παιχνίδια του αδικοχαμένου παιδιού και αυτοκινητάκια διάσπαρτα στο δρόμο. Και μόνο η εικόνα σε σημαδεύει».
«Τον έχω σαν αδερφό μου. Εκτός από ένας ποιοτικός ποδοσφαιριστής, είναι και ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Με συμβουλεύει συνεχώς, είναι δίπλα μου σε ό,τι και να τον χρειαστώ και με στηρίζει σε όλα τα θέματα. Παρακολουθούμαι αγώνες μαζί και όποτε έχω χρόνο πηγαίνω στην Αθήνα να τον δω να αγωνίζεται από κοντά».
Δυο φαινομενικά διαφορετικές ιστορίες. Δυο επιφανειακά διαφορετικά κομμάτια ενός παζλ με μοναδικό συνδετικό κρίκο μια Εθνική οδό. Ο Σίλβα Κλέιτον πριν μερικούς μήνες ήταν ο αυτόπτης μάρτυρας του δυστυχήματος που συγκλόνισε την κοινή γνώμη στο 83ο χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας. Ήταν ο οδηγός που σταμάτησε για να βοηθήσει τον πατέρα, ο οποίος είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ο γιος του Σίλβα τόν περίμενε στον Τύρναβο. Εκεί όπου υπάρχει η οικογενειακή επιχείρηση και ζει η Μαρία.
Ο Βασίλης Βάνης ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ξακουστή για το καρναβάλι της πόλη της Θεσσαλίας. Ο πατέρας του, Γιώργος, και η μητέρα του, Στέλλα, διατηρούν μέχρι και σήμερα έναν συνοικιακό φούρνο, αντίθετο στην παράδοση της… boulangerie που εγκαινίασαν πριν ενάμιση χρόνο τα παιδιά τους στο κέντρο της πόλης. Η ιδέα για την επιχείρηση ήρθε ως επένδυση σε μυρωδιές που ο Βασίλης και η Μαρία γνώριζαν από παιδιά, έστω κι αν έχει εμπλουτιστεί με στρούντελ, κισλορέν και χειροποίητες μπάρες δημητριακών, τα οποία δεν θα βρεις σε έναν απλό φούρνο.
Το 2015, ο Βασίλης ήταν μόλις 20 ετών. Για τους περισσότερους είναι η ηλικία που ψάχνονται για το μέλλον τους. Εκείνος ήξερε. Είχε προσπαθήσει, είχε αποτύχει, είχε πειραματιστεί και είχε βρει τον προσανατολισμό του. Εν αρχήν ήταν το ποδόσφαιρο. Βρέθηκε στις ακαδημίες της ΑΕΛ 15 ετών και ως κεντρικός αμυντικός ονειρευόταν να γίνει ένας Μάρκο Ματεράτσι του κάμπου. «Από οκτώ χρονών, όταν ξεκίνησα στον Τύρναβο, κατάλαβα ότι μου αρέσει να παίζω μπάλα και να αθλούμαι», έλεγε σε συνέντευξή του το 2012, ένα χρόνο αφότου είχε επιλέξει μόνος του να πάει στη Λάρισα.
«Στην ΑΕΛ σου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψεις πιο σκληρά και πέρα από αυτό, είναι η ομάδα που αγαπάω, καθώς έχει γράψει την δική της ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα ήταν τιμή μου λοιπόν να αγωνιστώ στην μεγάλη ομάδα κάποια στιγμή και εγώ. Προς το παρόν αγωνίζομαι στην εφηβική ομάδα ως κεντρικός αμυντικός και είμαι πολύ ικανοποιημένος διότι έχουμε κάνει 12 νίκες σε 12 αγώνες».
Η χρονιά που περιγράφει συνεχίστηκε καλά και η Λάρισα κατέκτησε το πρωτάθλημα εφήβων, όμως ο ίδιος κατάλαβε σύντομα ότι δεν θα γινόταν σαν το πρότυπό του. «Είναι δυνατός, ψηλός με ωραίο στυλ κάτι που θυμίζει εμένα», δήλωνε με θαυμασμό για τον βετεράνο, πλέον, Ιταλό αμυντικό, ευχαριστούσε όλους τους προπονητές που τον έχουν βοηθήσει, εξυμνούσε τον κουνιάδο του, Σίλβα Κλέιτον, και παράλληλα έθετε στόχους για το μέλλον.
Δημοσιογράφος, μάνατζερ, τεχνικός διευθυντής!
Η αθλητική επικαιρότητα της Λάρισας δεν τον έμαθε σήμερα. Στο arenalarisa.gr έδωσε συνέντευξη το 2012, στο athleticlarisa.gr δούλεψε επί σειρά ετών ως δημοσιογράφος και σε όλα τα μίντια προβάλλεται σήμερα το όνομα ενός δικού τους ανθρώπου. Φαίνεται, εντέλει, πως η έτερη φιλοδοξία που είχε για τη ζωή του, ταίριαξε περισσότερο στον Βασίλη Βάνη.
«Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο, να γίνω ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και παράλληλα να σπουδάζω αθλητική δημοσιογραφία. Από ‘κει πέρα έχει ο Θεός και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Κι έγινε! Ο Βασίλης Βάνης δεν κατάφερε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, όμως δεν το… ταλαιπώρησε κιόλας. Άλλαξε άμεσα τον προσανατολισμό του και φρόντισε στα 22 του χρόνια – πέρα από την επιχειρηματική του δραστηριότητα – να έχει ένα πλούσιο βιογραφικό.
Σπούδασε sports management, διδάχτηκε τρεις γλώσσες και σκεφτόταν πάντα λίγο πιο μακριά από μια ημιθανή καριέρα σε μικρομεσαίες ερασιτεχνικές ομάδες. Με τη Λάρισα και τον Αλέξη Κούγια συνεργάστηκε στο παρελθόν ως εκπρόσωπος (στο τιμ του Κώστα Μπότου) αρκετών ποδοσφαιριστών και λίγη ώρα μετά την ανακοίνωσή της πρόσληψής του στη θέση του τεχνικού διευθυντή, έκανε λόγο για ένα όνειρο ζωής.
Ένα όνειρο που είχε από παιδί. Απλώς για μερικά χρόνια ήταν… μασκαρεμένο σαν ένα κομμάτι που παζλ που ξέρεις ότι κάπου κολλάει, αλλά δεν έχεις βρει ακόμα το που.
