Έμοιαζε με μία οφθαλμαπάτη. Στο ένα άκρο ήταν ο Τιάγκο. Στο άλλο ο Έλντερ. Ναι, άλλα ποιός ήταν ο Τιάγκο και ποιός ήταν ο Έλντερ; Ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, το οποίο δεν αποκάλυπταν με τίποτα οι γονείς τους.
Γεννήθηκαν την ίδια μέρα, ένα πρωινό της 4ης Ιανουαρίου του 1989, αλλά με μερικά δευτερόλεπτα διαφορά. Ήταν αυτό που λέμε identical twins. Παντού αυτοκόλλητοι. Στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο γήπεδο, παντού. Μόνο που ο ένας έπαιζε πάντα αριστερά και ο άλλος δεξιά. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίσουν τα διδυμάκια που από την ηλικία των 12-13 στα γηπεδάκια της Κοϊμπρόες έδειχναν ότι έχουν το ποδόσφαιρο μες το αίμα τους.
Ήταν παντού και πάντα μαζί. Από τα την Κοϊμπρόες, στην Παδροένσε, στα τμήματα υποδομής στην Πόρτο, στην Καντάλ, ακόμα και στην Ιταλία. Ο Έλντερ έμεινε για λίγο στην Πάρμα και ο Τιάγκο στην θυγατρική της, Βάλε Ντ΄Αόστα. Εκεί, στην Ιταλία ο καθένας αποφάσισε να χαράξει τη δική του ρότα και ο Έλντερ Γκόμες αποφάσισε στα 20 του πως πρέπει να επιστρέψει στην Πορτογαλία για να ασχοληθεί σοβαρά με την καριέρα του. Με καθυστέρηση ενός έτους τον ακολούθησε και ο δίδυμος αδερφός του που δεν άντεξε άλλο την μοναξιά στην Ιταλία.
Ένα τραγικό γεγονός άλλαξε για πάντα την πορεία της ζωής του νέου αριστερού μπακ της ΑΕΚ. Όταν ο τότε προπονητής του στην Εσπίνιο (ομάδα τρίτης κατηγορίας), Αντόνιο Ζεσούς έφυγε ξαφνικά από τη ζωή από καρδιακό επεισόδιο, στη θέση του ανέλαβε ο βοηθός του, ο οποίος είχε άλλα πλάνα για τον Έλντερ Λόπες. Μέχρι τότε ήταν ένας ταλαντούχος και γρήγορος αριστερός εξτρέμ, ο οποίος όμως δεν είχε μεγάλη σχέση με το γκολ: «Μία μέρα πριν από ένα κρίσιμο παιχνίδι με πλησίασε ο κ. Φιλό (ο νέος κόουτς) και μου είπε: «Ξέρεις κάτι; Εσύ θα παίξεις αριστερό μπακ και ο αδερφός σου ο Τιάγκο δεξί μπακ. Ξέρεις και κάτι άλλο; Όχι μόνο θα κερδίσουμε, αλλά εσύ θα κάνεις μεγάλο ματς, διότι είσαι από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν τα χαρακτηριστικά για να κάνουν μεγάλη καριέρα σε αυτή τη θέση».
Τα λόγια αποδείχθηκαν, όντως, προφητικά. Η Εσπίνιο κέρδισε με 2-0 την Τοντέλα, ο Έλντερ Λόπες ήταν ο καλύτερος του γηπέδου και πράγματι μία μεγάλη καριέρα ξεκίνησε από εκείνη την ημέρα!
Μετά από δύο γεμάτες σεζόν στην Τοντέλα και την Μπέιρα-Μαρ, το καλοκαίρι του 2013 ήρθε η επιβράβευση. Η μεγάλη μεταγραφή σε ομάδα πρώτης κατηγορίας (Πάσος-Φερέιρα), με την οποία έφτασε να παίζει μέχρι και στα προκριματικά του Champions League και στους ομίλους του Europa League. Μία ομάδα με οικογενειακό κλίμα, όπου βρήκε τον μέντορα του στο πρόσωπο του Πάουλο Φονσένα (νυν τεχνικός της Σαχτάρ Ντόνετσκ), ο οποίος κάλυψε όλα του τα τακτικά κενά και τον έκανε έναν από τους κορυφαίους αριστερούς μπακ του πορτογαλικού πρωταθλήματος.
Τρεις γεμάτες σεζόν (91 παιχνίδια), αρκετές ατομικές διακρίσεις (στην τριετία 2013-16 έπαιξε έχοντας στο άλλο άκρο της άμυνας τον Ντιόγκο Φιγκέιρας του Ολυμπιακού, αλλά και τον Ροντρίγκο Γκάλο) ήταν αρκετές για να φέρουν προτάσεις από ουκ ολίγες ομάδες, που άρχισαν σταδιακά να του χτυπάνε την πόρτα. Δύο μεγάλοι του πορτογαλικού ποδοσφαίρου (Μπράγκα και Σπόρτινγκ Λισαβώνας) τη χτύπησαν λιγάκι πιο ένονα, όμως εκείνος επέλεξε την Λας Πάλμας, «έναν επίγειο παράδεισο», όπως τόνισε χαρακτηριστικά σε μία πρόσφατη συνέντευξη του.
Ακόμα και σήμερα, θεωρεί την εμπειρία του στην Primera Division, ότι πιο ανταγωνιστικό έχει ζήσει: «Έχω αγωνιστεί σε πάνω από 100 παιχνίδια στο πρωτάθλημα της Πορτογαλίας, έχω παίξει σε ομίλους Europa League, στα προκριματικά του Champions League, όμως το επίπεδο της Primera Division είναι ανώτερο από οτιδήποτε έχω συναντήσει», τόνιζε χαρακτηριστικά.
Ακόμα θυμάται με ανατριχίλα τη στιγμή που χρειάστηκε να βρεθεί στο διάβα του και να μαρκάρει τον Λιονέλ Μέσι, πέρασε όμορφες στιγμές πλάι στο φιλαράκι του, τον Κέβιν-Πρινς Μπόατενγκ, όμως δεν ήταν όλα ιδανικά στα Κανάρια Νησιά.
Στα μέσα της περσινής καλοκαιρινής προετοιμασίας κι ενώ έδειχνε ότι κερδίζει τη μάχη για τη φανέλα του βασικού, δέχθηκε ένα χτύπημα στο γόνατο που τον έκανε να χάσει πάνω από ένα μήνα και συνάμα την εκκίνηση του πρωταθλήματος. Με την Λας Πάλμας να ξεκινάει σαν τρένο και τον «παλιό» Ντάνι Καστεγιάνο να ξεκινάει για 6η συνεχόμενη σεζόν ως βασικός αριστερός μπακ, το μονοπάτι ήταν ανηφορικό.
Το τέλος της σεζόν βρήκε τον Πορτογάλο να «γράφει» 15 συμμετοχές (με μία ασίστ) στο πρωτάθλημα κι άλλες δύο στο κύπελλο, σε μία περίεργη ρούκι χρονιά,, που με την ολοκλήρωση της είδε την Λας Πάλμας να χωρίζει με τον Κίκε Σετιέν, τον άνθρωπο που τον έφερε στα Κανάρια Νησιά. Ίσως αυτός και να ήταν ο λόγος που να τον έφερε ένα βήμα πιο κοντά στην ΑΕΚ.
Έστω κι αν θεωρεί τον Κριστιάνο Ρονάλντο ως καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο (Πορτογάλος γαρ), έχει ως ποδοσφαιρικό του πρότυπο τον Μαρσέλο (της Ρεάλ Μαδρίτης) αφού κάπως έτσι (θέλει να) είναι και στο γήπεδο. Ένας φουλ επιθετικός μπακ, που του αρέσει να παίζει ψηλά, να έχει συμμετοχή στο παιχνίδι, να δημιουργεί και να απειλεί με τις σέντρες και τα κάθετα τρεξίματα του.
Δεν είναι ιδιαίτερα αθλητικός (άλμα, δύναμη, τάκλιν) κι αυτό τον κάνει ευάλωτο καμιά φορά στα μετόπισθεν, αναπολεί τις ημέρες που έπαιζε με τον αδερφό του (εδώ και τρία χρόνια κάνει καριέρα στη Ρουμανία με τη φανέλα της Κλουζ) και ονειρεύεται την ημέρα που θα κληθεί στην Εθνική ομάδα. Εξάλλου, για τους συμπατριώτες του είναι μία ακόμα περίπτωση όπως αυτή του Φάμπιο Κοεντράο ή του Ράφαελ Γκερεϊρό που από μέτριοι εξτρέμ, μεταμορφώθηκαν σε εντυπωσιακοί μπακ, μετατρέποντας τα μειονεκτήματα τους σε πλεονεκτήματα.
Μία Άλλη Εντελώς Κατάσταση μπακ δηλαδή από τον Ντίντακ Βιλά, τον οποίο θέλει να κάνει μακρινή ανάμνηση στους οπαδούς της Ένωσης.
