Η χθεσινή βραδιά ήταν από αυτές που καθιστούν το ποδόσφαιρο τον βασιλιά των σπορ και το κάνουν το άθλημα που μπορεί να προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Την ώρα που ο Μασούρας έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα του Ανέστη, ο Μπίσεσβαρ άνοιγε το σκορ για τον ΠΑΟΚ απέναντι στον Παναθηναϊκό και όλα για την ΑΕΚ έμοιαζαν χαμένα. Όμως, περίπου μια ώρα αργότερα, η Ένωση τερμάτιζε στην πρώτη θέση των play off.
Δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα αυτή η χρονιά. Μια σεζόν που ξεκίνησε με τραγικά λάθη το περασμένο καλοκαίρι, λόγω του άκρως προβληματικού μοντέλου που υπήρχε στην εκτέλεση του προγραμματισμού της (το οποίο άλλαξε ριζικά στην πορεία) και έφτασε στο σημείο να είναι η ΑΕΚ φάτσα με το απίστευτο κάζο. Έχοντας στον πρώτο γύρο μια συγκομιδή που αν την έκανε ομάδα από τις τελευταίας ταχύτητας, θα αισιοδοξούσε ότι έφτιαξε μια καλή μαγιά για να εξασφαλίσει την παραμονή της στην κατηγορία.
Σε αυτό το σημείο ήταν η ΑΕΚ. Είχε κερδίσει ένα στα τρία παιχνίδια, ήταν έβδομη στη βαθμολογία και τα αποδυτήριά της θύμιζαν... νεκροταφείο, αφού είχε πάθει το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα: οι παίκτες της δεν είχαν την παραμικρή πίστη και έδειχναν να μην μπορούν να βγάλουν την παραμικρή αντίδραση σε όσα συνέβαιναν.
Σε εκείνο το καθοριστικό σημείο συνέβησαν δύο πράγματα. Καταρχήν ο Δημήτρης Μελισσανίδης βγήκε μπροστά και δήλωσε δημόσια την απόφασή του να διορθώσει τα λάθη που έγιναν, με τους ανθρώπους που χειρίζονται πλέον τα μεταγραφικά στην ΠΑΕ να προχωρούν σε προσθήκες που πραγματικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αλλαγή εικόνας της ομάδας, με πρώτες τον Αραούχο και τον Βράνιες.
Και δεύτερον, έγινε το ποδοσφαιρικά λογικό στον πάγκο. Ήρθε ένας κανονικός προπονητής, που γνώριζε την ΑΕΚ και είχε πετύχει την προηγούμενη φορά που βρέθηκε στον πάγκο της. Ο Μανόλο Χιμένεθ αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιφυλακτικότητα, κάποιοι τον καταδίκασαν... πριν κάτσει στον πάγκο, όμως κατάφερε και πάλι να πετύχει. Σχεδόν σε απόλυτο βαθμό.
Θα είχε πετύχει και αν τα πράγματα δεν άλλαζαν από εκείνο το δύσκολο λεπτό των δύο πρώτων γκολ σε Νέα Σμύρνη και Τούμπα. Θα ήταν και πάλι ο προπονητής που ανέλαβε την ΑΕΚ σε εκείνο το σημείο που περιέγραψα πριν και κατάφερε να αποκλείσει σε διπλούς αγώνες τον Ολυμπιακό με νίκη στο Καραϊσκάκη, που έφτασε στον τελικό και τον έχασε όπως τον έχασε, που έβαλε την ΑΕΚ στα play off και που την έβγαλε δεύτερη ή τρίτη...
Πάλι θαύμα θα είχε κάνει, όμως σε κάθε περίπτωση είναι στα βασικά ένστικτα μιας μεγάλης ομάδας (και κατά συνέπεια των οπαδών της) να ξεχνά γρήγορα που ήταν πριν και κοιτάζοντας το τώρα να ζητά κάτι ακόμη καλύτερο για αύριο. Λογικό είναι. Αλλά δεν ήταν αυτά τα 70 περίπου λεπτά στα γήπεδα Αθήνας και Θεσσαλονίκης που έκριναν τον Χιμένεθ. Κρίθηκε και μάλιστα ως πετυχημένος για το σύνολο της παρουσίας του.
Απλά στο τέλος έβαλε το κερασάκι μιας επιτυχίας (γιατί τέτοια είναι το γεγονός ότι η ΑΕΚ για πρώτη φορά... κέρδισε τα play off) που του άξιζε. Όπως άξιζε στον παιχταρά Αραούχο, που ό,τι κι αν συμβεί έβαλε την σφραγίδα του μέσα σε πέντε μήνες με την τεράστια κλάση του.
Όπως άξιζε και στον Λάζαρο που έφτασε το πικ του την κατάλληλη στιγμή, τον Μάνταλο που μόνιμα... φταίει αλλά μόνιμα βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά, τον Ντίντακ και τον Τσιγκρίνσκι που έπαιξαν επτά ματς σε 25 μέρες(!) και σε όλους τους υπόλοιπους που σήκωσαν κεφάλι και έδωσαν στην ΑΕΚ την πρώτη της ανατροπή για τη φετινή σεζόν, στο πιο καθοριστικό παιχνίδι.
Πλέον η ΑΕΚ έχει μπροστά της ένα καλοκαίρι στο οποίο υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να μεγαλώσει κι άλλο. Ξεκινάει με έναν πετυχημένο προπονητή και ένα υπάρχον ρόστερ άξιο σεβασμού, οι άνθρωποι που χειρίζονται το μοντέλο λειτουργίας της στα μεταγραφικά δεν θυμίζουν σε τίποτα τον περσινό... Πύργο της Βαβέλ, έχει μπροστά της την πρόκληση του Τσάμπιονς Λιγκ και μέσα σ΄όλα μετρά μέρες για να ακουστεί ο ήχος της μπουλντόζας στο οικόπεδό της, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το μόνο που χρειάζεται αυτή η ομάδα είναι απαιτήσεις από τον ίδιο της τον εαυτό, στήριξη, αλλά και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που κρατάει στα χέρια του τις τύχες της, γιατί τα βήματα που έχει κάνει πιστοποιούν πως την αξίζει...
Υ.Γ.: Την απόφαση για τον τελικό δεν θα μπω στη διαδικασία να την κρίνω, ούτε το χρονικό σημείο στο οποίο βγήκε, καθώς έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Θα σταθώ μόνο σε κάτι που έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος και θεωρώ ότι είναι άκρως σημαντικό. Δεν είναι δυνατόν ποινές (είτε αυτές αφορούν σε παίκτες, είτε σε ομάδες) που έχουν προκαθοριστεί στον ΚΑΠ για τον μαραθώνιο ενός ολόκληρου πρωταθλήματος, να ισχύουν απαράλλακτες σε ένα μίνι πρωτάθλημα όπως είναι τα play off. Είναι πέρα από κάθε λογική να μεταφέρονται σε αυτό οι κάρτες 30 αγώνων, να είναι ίδιες οι αγωνιστικές τιμωρίας για ένα παράπτωμα, αλλά και οι προβλεπόμενες αφαιρέσεις βαθμών. Ειδικά τώρα, που τη νέα σεζόν αυτό το μίνι πρωτάθλημα θα κρίνει τον τίτλο, πρέπει να γίνει η πρόβλεψη κι αυτό να αλλάξει.
Υ.Γ.1: Για τον Παναθηναϊκό είχα γράψει μετά το πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, σε ματς που έχασε, ότι του άξιζαν συγχαρητήρια που δεν κατέρρευσε από όσα έγιναν στο ματς της Λεωφόρου με τον ΠΑΟΚ, αλλά ήρθε στο Στάδιο να παρουσιάσει εικόνα ομάδας και να πάρει ό,τι μπορούσε. Ομολογώ ότι δεν περίμενα σε καμία περίπτωση ότι θα έβγαζε αυτή την αντίδραση μέχρι το τέλος, κάνοντας το 3Χ3. Μπράβο στον προπονητή του, μπράβο και στους παίκτες του. Δεν το γράφω επειδή η χθεσινή νίκη έδωσε στην ΑΕΚ την πρώτη θέση ή, μάλλον την έβγαλε πρώτη χωρίς να την ενδιαφέρουν οι... εφέσεις, αλλά επειδή είναι κάτι που δεν μπορείς να μη του το αναγνωρίσεις.
Υ.Γ.2: Αποφεύγω να μπαίνω στην κουβέντα που είναι... λατρεία στην Ελλάδα και αφορά τις κλήσεις του εκάστοτε ομοσπονδιακού, γιατί κάθε προπονητής έχει τις δικές του σκέψεις και συν τοις άλλοις, είναι δύσκολο να πείσεις ότι την όποια άποψη την εκφράζεις με κάποια αντικειμενικότητα. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση θα κάνω μια εξαίρεση, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται ένας εκλέκτορας να αγνοεί τόσο επιδεικτικά έναν ποδοσφαιριστή που ήταν ο καλύτερος σε απόδοση στη χώρα τον τελευταίο μήνα. Η μη κλήση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου, είναι από τις περιπτώσεις που σηκώνεις τα χέρια ψηλά...
