Η ελπίδα η αλλαγή του χρόνου να φέρει μαζί της και την αλλαγή αυτής της γκρίζας αγωνιστικής παρουσίας της ΑΕΚ φέτος, πήγε... περίπατο. Η ομάδα του Ζοσέ Μοράις συνέχισε ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το 2016, κάνοντας ακόμη μια γκέλα στο ΟΑΚΑ, την πέμπτη της ισοπαλία σε οκτώ παιχνίδια συνολικά! Νομίζω αυτό από μόνο του τα λέει όλα. Το να μην έχει κερδίσει μια ομάδα ούτε τα μισά παιχνίδια στην έδρα της συνιστά τον ορισμό της αγωνιστικής κρίσης.
Σε ένα ματς στο οποίο είχε συντριπτική κατοχή και σχεδόν από δέκα τελικές προσπάθειες σε κάθε ημίχρονο (δέκα στο πρώτο και εννιά στο δεύτερο), η Ένωση έμεινε στο 0-0 με τον Παναιτωλικό. Η ΑΕΚ επιστράτευσε έναν από τους τρόπους που έχει βρει για να μην κερδίζει: Να μην σκοράρει, όπως είχε κάνει και στα ματς με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο και τον Ηρακλή. Έχει κι άλλους στο ρεπερτόριό της. Να βρίσκει αυτό το ένα γκολ και να μη της φτάνει τελικά (με Κέρκυρα και Γιάννινα), να πετυχαίνει δύο και να αυτοκτονεί (με Ατρόμητο)...
Μπορεί να γίνει (και θα γίνει) μεγάλη κουβέντα για τις αγωνιστικές κινήσεις του Μοράις, ο οποίος όντως βρέθηκε σε κακή μέρα τόσο με τις αρχικές του επιλογές (Μάνταλο στα άκρα), όσο και με τις αλλαγές του. Κυρίως με την απόφαση να αποσύρει τον Πέκχαρτ και να βάλει φορ τον Βάργκας (κάτι που είχε κάνει ακριβώς με το ίδιο σχήμα, με Μάνταλο και Μπακασέτα στα άκρα, στην προπόνηση της περασμένης Παρασκευής) σε ένα χρονικό σημείο που μοιραία κάποια στιγμή η ΑΕΚ θα άρχιζε να ψάχνει τα γεμίσματα, και την καθυστερημένη είσοδο του Χριστοδουλόπουλου.
Σε αυτό το -τουλάχιστον- ατυχές κοουτσάρισμα σήμερα δεν μπορεί να υπάρχει πειστική απάντηση, όσο κι αν ο Πορτογάλος τεχνικός προσπάθησε να δικαιολογήσει τις αποφάσεις που πήρε. Ήταν λάθος και μάλιστα σε μια περίοδο που οι λύσεις στα άκρα και τη μεσαία γραμμή του έδιναν το δικαίωμα να κάνει πολλές άλλες επιλογές.
Από εκεί και πέρα, μπορεί να συζητήσει κανείς για την ατυχία που είχε σε ακόμη ένα παιχνίδι η ομάδα (πράγματι θα μπορούσε να έχει βάλει ένα γκολ σε τόσες φάσεις), για τα ελάχιστα που έχει πάρει έως τώρα η ΑΕΚ από τους επιθετικούς της (κάτι που αυξάνει πολύ την πίεση να έρθει και να βγει ο νέος φορ, που όλα δείχνουν ότι θα είναι ο Ντίας), για τη σειρά λαθών που έγιναν από το καλοκαίρι έως τώρα...
Όμως, στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω, το καθένα μόνο του και όλα μαζί, μοιάζουν πλέον με τόσα που έχουν μαζευτεί να μην είναι η καρδιά του προβλήματος της φετινής ΑΕΚ. Κατά τη διάρκεια της σεζόν υπήρξαν αρκετά επιμέρους σημεία στα οποία σταθήκαμε σε ένα παιχνίδι, διορθώθηκαν στο επόμενο, όμως... χάλασε κάτι άλλο. Και πάει λέγοντας...
Και το σημαντικότερο ζήτημα είναι πως δεν αποτελεί την λύση αυτό που προβάλλει ο Μοράις στις συνεντεύξεις του τον τελευταίο καιρό: Να... λύνει πότε το ένα και μετά το άλλο. «Να μειώσουμε τα λάθη» μετά την ισοφάριση με τον ΠΑΣ Γιάννενα, «να βελτιώσουμε την επίθεση» μετά το στείρο 0-0 με τον Παναιτωλικό...
Η ουσία του προβλήματος είναι το προφανές: Η φετινή ΑΕΚ δεν ξέρει πώς να κερδίζει τα ματς. Δεν έχει την πυγμή, την αποφασιστικότητα και την... αύρα για να κάνει δικά της τα παιχνίδια. Τα λάθη που κάνει διαφέρουν από αγώνα σε αγώνα, αλλά η ρίζα του κακού είναι αυτή. Δεν είναι θέμα πάθους ή διάθεσης. Κόντρα στον ΠΑΣ και τα δύο περίσσευαν. Είναι ζήτημα κυρίως χαρακτήρα, ο οποίος δεν αποκτάται από τη μια μέρα στην άλλη και σίγουρα όταν ξεκινήσεις στραβά, είναι δύσκολο να τον χτίσεις όταν σε έχει πάρει από κάτω.
Μακάρι η περαιτέρω ενίσχυση -που σίγουρα θα έρθει- να βοηθήσει ώστε να σηκώσει η ομάδα κεφάλι και ταυτόχρονα ο Μοράις (που δεδομένα δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες ακόμη) να αποδειχθεί ότι έχει αυτός το δίκιο, αναζητώντας το γιατρικό στο να βρίσκει επιμέρους λύσεις σε κάθε πρόβλημα που εντοπίζει από παιχνίδι σε παιχνίδι...
