Το βίντεο αρχίζει να παίζει. Ο καλλιτέχνης που το επιμελήθηκε έκανε εκπληκτική δουλειά. Οι στιγμές έχουν μονταριστεί για να φαίνονται αμοντάριστες και ο Τζέιμς περιγράφει στον Σταύρο Θεοδωράκη ποιο είναι το ωραιότερο γκολ για έναν ποδοσφαιριστή. Είναι έντεκα χρονών ακόμα και εκείνη την εποχή βρισκόταν στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης. Μια φωνή από το βάθος τον προτρέπει να μιλήσει για εκείνο το ένα γκολ, που πέτυχε στον τελικό. Ο μικρός δυσανασχετεί. «Ναι, θα το πω», λέει απρόθυμα και ξεφυσάει, ενώ η κάμερα στρέφεται στον πατέρα του, συνδέοντας τη φωνή με τη φυσική παρουσία.
Ο Παύλος ή Πωλ Ευμορφίδης έμοιαζε με εκείνους τους παρεμβατικούς και αυταρχικούς γονείς, οι οποίοι θέλουν να ελέγχουν τη ζωή των παιδιών τους. Τόσο ασφαλές, όσο και πρόχειρο το συμπέρασμα. Αυτοδημιούργητος, πλούσιος, πετυχημένος, νέος και ποδοσφαιρόφιλος. Και ταυτόχρονα, επαναστατικός, ελεύθερος, ραδιούργος, κοσμογυρισμένος και απλούστερα, περήφανος μπαμπάς. Άλλωστε, το είχε βάλει το γκολ ο Τζέιμς στον τελικό Άγιαξ-Φέγενορντ και αυτό δεν ήταν πάντοτε μια εύκολη πρόβλεψη για το μέλλον. Για την ακρίβεια υπήρξε μια στιγμή που το μέλλον δεν είχε γκολ, ποδόσφαιρο και μπάλα. Ήταν αμφίβολο αν θα είχε καν περπάτημα…
«Δε θυμάμαι πολλά. Μόνο που μου έβγαζαν νερό από το πόδι». Ο Τζέιμς ήταν πέντε ετών. Ένα χτύπημα στο ποδόσφαιρο αποτέλεσε την αφορμή για να μπει στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι η κατάστασή του ήταν πολύ σοβαρότερη. Μια κύστη, όπως περιγράφει ο πατέρας του, έτρωγε τον μυελό των οστών του μικρού και ένας Έλληνας γιατρός κατόρθωσε να σώσει τη ζωή του και το αριστερό του πόδι. «Αφού καταράστηκα θεούς και δαίμονες ξεκίνησα να συμβιβάζομαι με την ιδέα και να ψάχνω τον καλύτερο γιατρό σε όλον τον κόσμο. Έστειλα παντού την ακτινογραφία και έψαχνα γιατρό σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτός που με κέρδισε και τον εμπιστεύτηκα ήταν ο κ. Κανελλόπουλος, ο οποίος μάλιστα δεν παίρνει καν φακελάκι! Κάναμε λοιπόν την εγχείρηση στο ΚΑΤ και όλα πήγαν καλά».
Ο Τζέιμς μπορούσε, πλέον, να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και ο πατέρας του, θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τον βοηθήσει. Ποιος γονιός που περνάει ένα τέτοιο άγχος, θα έκανε κάτι διαφορετικό; «Το παλεύει πολύ με το ποδόσφαιρο και θεωρώ πως είναι μεγάλος ήρωας, καθώς έχει χοντρό πρόβλημα με το πόδι του. Είμαι ευχαριστημένος που έχει φτάσει εκεί καθώς το να έχεις ένα πόδι «κούφιο», όπου έχεις κάνει εγχείρηση στα πέντε σου και να καταφέρεις να γίνεις επαγγελματίας στα 18 σου είναι μεγάλο κατόρθωμα. Πριν δύο χρόνια, δε, ο γιατρός του επίσημου Άγιαξ, του είπε ότι θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένος που περπατάς!», εξηγεί ο Παύλος Ευμορφίδης για έναν από τους τέσσερις ήρωες της ζωής του. Τα τέσσερα παιδιά του ή πέντε ήρωας, συνυπολογίζοντας και τη γυναίκα του Μίριαμ!
Ο Βίλεμ είναι σήμερα 27 ετών, η Έμα 24ων χρονών, ο μικρός Τομ 15 ετών και ο Τζέιμς 21. Καθένας έχει ακολουθήσει έναν διαφορετικό δρόμο, μια διαφορετική περιπέτεια. Το αυτοδίδακτο, ατίθασο πνεύμα του πατέρας τους, ενός ανθρώπου που ζει χωρίς κινητό και αυτοκίνητο και που έμαθε εφτά γλώσσες χωρίς να σπουδάσει καμία εξ αυτών, είχε ξεκάθαρη επιρροή στη ζωή τους. Η Έμα είναι στη Νέα Υόρκη, ο Βίλεμ έζησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στις φαβέλες στη Βραζιλία και ήταν εκείνος που συνόδεψε τον πατέρα του στη διαδρομή Άμστερνταμ-Αθήνα με ποδήλατο και ο μικρός προς το παρόν ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Είχε κάποιον να θέλει να μοιάσει…
Καριέρα σαν όνειρο!
Η οικογένεια άλλαζε πολλά σπίτια. Έμεινε στην Ολλανδία, στη Μαδρίτη, στην Βαρκελώνη, στην Αθήνα. Δεν άλλαζε, όμως, δύο πράγματα. Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και την ΑΕΚ! Η μοναδική ελληνική ομάδα που έπαιξε μετά την εφηβεία του ο Τζέιμς ήταν η Ένωση, ίσως επειδή ο Στέλιος Μανωλάς ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που ξεχώρισαν το ταλέντο του. «Από μικρός είχα τρέλα με τα αυτοκίνητα και με το ποδόσφαιρο, το οποίο με τράβηξε βλέποντας αρχικά το μεγάλο μου αδερφό να παίζει», διηγείται ο Τζέιμς που ξεκίνησε να παίζει στην Ένωση Ερυθραίας.
«Από την ηλικία των τεσσάρων ετών, που είχα επαφή με το εν λόγω άθλημα, ένιωθα μεγάλη χαρά και δε με ένοιαζε τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Νομίζω, πως τα μικρά παιδιά που αρχίζουν το ποδόσφαιρο, δε πρέπει να ξεκινάνε από μεγάλους συλλόγους, έτσι ώστε να μαθαίνουν καλύτερα τα μυστικά της μπάλας». Η ωριμότητά του από παιδί ήταν μαζί με το ταλέντο του από τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν να ξεχωρίζει. Κι ό,τι ξεχωρίζει στην Ελλάδα, δεν αργεί να προσελκύσει ευρωπαϊκό ενδιαφέρον.
Μέσα σε ένα χρόνο εκφράζεται το ενδιαφέρον του Άγιαξ και ο μικρός μαζί με την οικογένειά του μετακομίζουν στο Άμστερνταμ. «Το μόνο που είχα στο μυαλό μου τότε ήταν να βγει και να περπατήσει. Δε θέλαμε τίποτα άλλο», κάνει ένα flash back ο πατέρας του για την πορεία που είδε ξαφνικά να παίρνουν τα πράγματα και για το όνειρο του παιδιού του, που θα υποστήριζε με όλες τους τις δυνάμεις. Την ολλανδική πρωτεύουσα ακολούθησε η ισπανική, αφού μέσα σε ένα χρόνο η Ρεάλ τον προσκαλεί στις δικές της ακαδημίες.
«Όταν φύγαμε από τον Άγιαξ οι προπονητές του έκλαιγαν. Γίνεται πράγματι πολύ καλή δουλειά στις ακαδημίες των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Ο Τζέιμς έχει όλα τα στοιχεία για να κάνει σπουδαία καριέρα. Έχουμε υπογράψει και θα πάμε μαζί στην Ισπανία», εξηγούσε τότε ο Μίλτος Καρατζάς, που υπήρξε πρώτος του προπονητής και μέντορας. Ο Τζέιμς αρχίζει να γίνει ένα success story, σπουδαιότερο και από του Παύλου, που χρόνο με το χρόνο, γιγάντωνε την Coco-mat!
«Είμαι πολύ ευχαριστημένος που θα παίξω στη Ρεάλ. Μου αρέσει η Ισπανία και η Μαδρίτη. Ήμουν εκεί για τρεις ημέρες και όλοι μου φέρθηκαν άψογα. Τα υπόλοιπα παιδιά με δέχθηκαν από την πρώτη στιγμή πολύ καλά, ήρθαν και με ρώτησαν το όνομά μου και με αγκάλιασαν. Είμαστε στην ίδια ομάδα με το γιο του Ζιντάν και θα γίνουμε φιλαράκια. Ήταν από τους πρώτους που ήρθαν και μου μίλησαν. Δεν πρόκειται να αφήσω το σχολείο, αλλά το ποδόσφαιρο είναι πρώτο για μένα», έλεγε με παιδικό ενθουσιασμό ακόμα, προσθέτοντας ότι θέλει να ολοκληρώσει τις σπουδές του για να μην μπορεί κανείς να τον πει χαζό! Έχοντας, πλέον, στα είκοσί του χρόνια φτάσει να μιλάει έξι γλώσσες προφανώς και δε χρειάζεται να ανησυχεί για μια τέτοια ταμπέλα…
Η ταμπέλα που ίσως θα έπρεπε να τον απασχολεί είναι ότι δεν μπορούσε να μείνει στο ίδιο μέρος. Ανήσυχο ή ανυπόμονο πνεύμα; Στην Βαρκελώνη και στη Μασία βρέθηκε δύο χρόνια μετά τη Μαδρίτη και ήταν το μέρος που μάλλον τα βρήκε πιο σκούρα από οπουδήποτε. Απέτυχε και έγινε πιο σκληρός. «Δεν τον ήθελαν. Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να δει μια πλευρά της ζωής που του ήταν άγνωστη έως τότε. Ο μεγάλος αδερφός του ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες. Γνωρίζει ανθρώπους που ποτέ δεν θα γνώριζε ο Τζέιμς. Τον πήρε και πήγαινε στη Βραζιλία. Μείνανε σε φαβέλες για μήνες. Εκεί, έκανε καθημερινά προπόνηση στο μποξ. Έχασε οκτώ κιλά που είχε πάρει από τραυματισμό. Επέστρεψε στη Βαρκελώνη αντράκι. Ο Τζέιμς έπρεπε να βιώσει την αγριότητα της φτώχειας για να επιστρέψει πιο δυνατός σε ένα άθλημα που δόξασαν άνθρωποι χωρίς μέλλον σε αυτήν τη ζωή», διηγήθηκε ο πατέρας του, ενώ ο μικρός σε έναν απολογισμό που έκανε για τα χρόνια του στην Μπαρτσελόνα μάλλον δεν ήταν ικανοποιημένος.
«Ωραία είναι, αλλά δεν είναι τόσο σπουδαίο. Και μόνο που έχεις παίξει κάποια στιγμή στην Μπαρτσελόνα, δημιουργεί προσδοκίες στον κόσμο. Αλλά εγώ ήμουν μόνο δώδεκα».
Προσγείωση στην Ολλανδία!
Ο πατέρας του τον χαρακτηρίζει περίεργο τύπο. Ψαγμένο. Ο Τζέιμς έφυγε από την Βαρκελώνη, όταν αντιλήφθηκε ότι δε θα είχε την εξέλιξη άλλων συμπαικτών του. Ο ίδιος ο οργανισμός της Μπαρτσελόνα δεν είχε διάθεση να επενδύσει περισσότερο στο ταλέντο του και να τον περιμένει. Δεν είναι όλα ένα μαγικό, ονειρεμένο ταξίδι στο ποδόσφαιρο. Ο χώρος μπορεί να είναι αδυσώπητα σκληρός, ειδικά αν δεν είσαι προετοιμασμένος. Ο Ευμορφίδης έμοιαζε να είναι. Γύρισε στην Ολλανδία και προσπάθησε εκ νέου να χτίσει γύρω από το ταλέντο του.
«Το πρόβλημα υγείας δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά δε θέλω να το σκέφτομαι γιατί αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Θα ήθελα κάποια στιγμή να καταφέρω να γίνω παράδειγμα για άλλα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό», θα πει εκείνη την εποχή και θα αρχίσει να ονειρεύεται να παίξει με την Εθνική Ελλάδας. Στην καριέρα του, όμως, δε θα αλλάξουν πολλά. Ο Άγιαξ θα τον υποδεχτεί πίσω, θα τον κάνει επαγγελματία το 2013, όμως θα τον αφήσει ελεύθερο για να πάει στην Άλκμααρ το 2015. Η επόμενη φιλοδοξία του ήταν να καταφέρει να παίξει στο ολλανδικό πρωτάθλημα. Στην Eredivisie, μαζί με τους μεγάλους. Δεν το κατάφερε, ωστόσο δεν έπαψε στην καριέρα του και στη ζωή του να αποτελεί θέμα για τους Ολλανδούς.
«Από τον καρκίνο στη Ρεάλ», τιτλοφορούταν το ντοκιμαντέρ 52 λεπτών με θέμα τη ζωή του, που κυκλοφόρησε στη χώρα. Ο ίδιος το διέψευσε με οργή. «Είναι τεράστια ασέβεια να παρουσιάζεις κάποιον ότι έχει καρκίνο», δήλωνε και ξεκαθάρισε: «Είχα μια κύστη στο πόδι μου και σε καμία περίπτωση αυτό που γράφτηκε».
Το βίντεο, εκείνο το μονταρισμένα αμοντάριστο, έχει πια τελειώσει. Έχει αρχειοθετηθεί. Η ιστορία του Τζέιμς Ευμορφίδη γίνεται ολοένα και περισσότερο δική του, χωρίς την παρέμβαση του περήφανου πατέρα. Η επιρροή του, όμως, δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι μεγάλωσε τα παιδιά του για να μην φοβούνται, να μην διστάζουν, να τολμούν και να ρισκάρουν. Όπως θα το έλεγε, άλλωστε, και ο ίδιος…
«Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο δεν εκείνος που κάνει τα περισσότερα, αλλά εκείνος που ευχαριστιέται περισσότερο όσα κάνει». Και μετά από τόσες περιπέτειες, θέλει και ο Τζέιμς να ευχαριστηθεί εκείνο που πάντα τον παρακινούσε. Το ποδόσφαιρο…
