Μέσα στην απόλυτη πίκρα ένα πράγμα πρέπει να έχεις στο μυαλό. Να μην αδικήσει κανέναν όπως έκανε για παράδειγμα ο αχαρακτήριστος επόπτης που προφανώς ένιωσε άσχημα να ακυρώσει δύο… άκυρα γκολ στο τέλος. Και έτσι επειδή του έπεσε βαρύ που ακύρωσε ένα… άκυρο γκολ στο 92 απόφαση να μετρήσει ένα άκυρο γκολ στο…94. Δεν τον αδικώ λοιπόν λέγοντας ότι πρέπει να πάει σπίτι του.
Πρέπει να πάει! Γιατί διαμόρφωσε το αποτέλεσμα σε έναν αγώνα που αν μη τι άλλο η ομάδα που αδικήθηκε άξιζε και το τελευταίο γραμμάριο της νίκης που είχε πετύχει κόντρα σε όλα και που θα έδινε σε όλα τα μέλη της ομάδας, εκτός από ένα, την ικανοποίηση ότι έκαναν κάτι που δεν έδειχναν να έχουν στο DNA τους. Για αυτό δεν πρέπει το τελικό αποτέλεσμα να προκαλέσει μια κριτική που θα αδικήσει όλα τα μέλη της ομάδας της ΑΕΚ, εκτός από ένα, αφού σε αυτό το παιχνίδι όλοι οι καλοπροαίρετοι ΑΕΚτζήδες είδαν την ΑΕΚ που θέλουν να βλέπουν. Να την χτυπάει η τύχη και αυτή να την χτυπάει πίσω. Να την χτυπάει από μέσα το δήθεν δικό της παιδί και να απαντάει έτσι… Σαν να έπαιζε με 12 από την ώρα που βγήκε και όχι με τους 10 που έμειναν. Ακόμη και η αδράνεια στο τέλος δεν πέρασε έτσι παρότι το γκολ ήταν καταφανέστατο οφσάιντ.
Ο Μοράις είπε μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Πως δεν μπορεί να κάνει κάτι αυτός για τα λάθη του διαιτητή (ή του επόπτη) αλλά μπορεί να δουλέψει ακόμη περισσότερο ώστε η ομάδα να είναι πιο συγκεντρωμένη στο τέλος. Καλά έκανε και θύμισε και την Τούμπα όπου εκεί δεν υπήρχε οφσάιντ αλλά μόνο έλλειψη συγκέντρωσης στο τελευταίο κόρνερ του αγώνα που βέβαια δεν ήταν… κόρνερ.
Αυτή είναι η νοοτροπία που ταιριάζει στην ΑΕΚ. Η νοοτροπία που έδειξε χθες η ομάδα από την αποβολή και μετά και η νοοτροπία του προπονητή στις δηλώσεις. Μιλάμε για τη νοοτροπία του αγωνιστικού τμήματος. Γιατί η διοίκηση πρέπει να κυνηγήσει μέχρι… εξαφάνισης τον επόπτη που της στέρησε τους δύο βαθμούς που άξιζε περισσότερο από όλους όσους έχει πάρει στο φετινό πρωτάθλημα. Σε ένα πρωτάθλημα που καθόλου περήφανους δεν μας έχει κάνει η ομάδα κάτι κατάφερε χθες σε έναν αγώνα που δυστυχώς δεν έληξε με νίκη.
Σε αυτή την ΑΕΚ, σε αυτή τη νοοτροπία που είδαμε χθες στο χορτάρι και που ακούσαμε να εκφράζει ο Ζοζέ Μοράις δεν χωράει σίγουρα ο Χρήστος Αραβίδης. Δεν χωράει γιατί είναι η δεύτερη φορά. Και η ΑΕΚ δεν πρέπει να συγχωρεί δεύτερη φορά. Την πρώτη φορά σύσσωμος ο οργανισμός ΑΕΚ του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Τελικά ήταν λάθος. Το έκανα κι εγώ σε ότι με αφορά και μετανιώνω.
Χθες ο Αραβίδης μας πρόδωσε. Κι αυτό που μέσα στην οργή εκείνης της στιγμής ήταν το μόνο ενθαρρυντικό τουλάχιστον για μένα ήταν πως όλοι τον αποδοκίμασαν την ώρα που έβγαινε και φυσικά δεν ακούστηκε κανένα σύνθημα με το όνομα του. Για έναν παίκτη που έχει εισπράξει την μεγαλύτερη στήριξη από τον κόσμο της ομάδας χωρίς να είναι ποτέ από τότε που ήρθε και ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ αλλά γιατί προσπάθησε να εκφράσει τον οπαδό μέσα στο γήπεδο, αυτό πρέπει να είναι το τέλος. Οσο κι αν στοιχίσει.
Κουράγιο και ψηλά το κεφάλι. Εχω την τύχη, την ευλογία να πετάξω το πρωί της Τρίτης μαζί με την Βασίλισσα για την... Βασιλεύουσα. Για την Πόλη μας. Εκεί που κάθε φορά είναι σαν πρώτη και μοναδική και πάντα η λαχτάρα είναι ίδια. Για τη ΝΙΚΗ!
