Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα δικό του παιχνίδι την Κυριακή το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Δυσκολεύτηκε να ελέγξει το ρυθμό και να επιβληθεί στο κέντρο στα πρώτα 20 λεπτά.
Ενα διάστημα όπου υπήρξε πρόβλημα στη μετάβαση προς το δεύτερο τρίτο του γηπέδου εξαιτίας της πίεσης ψηλά της ΑΕΚ. Οι "πράσινοι" μπήκαν στο ντέρμπι αγχωμένοι δεν μπορούσαν να βγάλουν τη μπάλα από την άμυνα προς το κέντρο και να την κυκλοφορήσουν και στο ίδιο διάστημα είχε και η ΑΕΚ τη μοναδική της καλή φάση από στημένο (κόρνερ) με τον Πέκχαρ λίγο πριν το δεκάλεπτο.
Στο υπόλοιπο διάστημα του ντέρμπι ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος χάρη στο πλάνο αποσυντονισμού του νευραλγικού κέντρου της ΑΕΚ, με τις "παγίδες" των Ζέκα και Αμπεϊντ προς τον Σιμόες και τον "εγκλωβισμό" του μαζί με τον Γιόχανσον, που (απ)έδειξαν: α)οτι το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού είχε διαβάσει και στήσει σωστά την ομάδα στο γήπεδο και β)το επίπεδο ποιότητας και επιρροής ποδοσφαιριστών όπως ο Κάρλος Ζέκα.
Ο Πορτογάλος -παρουσία του Φερνάντο Σάντος στην εξέδρα- ήταν το ιδεατό 6άρι, παίρνοντας αμπάριζα τους δύο βασικούς (Γιόχανσον-Σιμόες) αντιπάλους του (βέβαια η ΑΕΚ στα πλέι οφ θα έχει και τον Μάνταλο στην τριάδα, άρα θα είναι σαφώς ενισχυμένη).
Στο πλευρό του ο Ζέκα, είχε τον Αμπεϊντ αριστερά, που έβγαλε μέγα πάθος και στο πρώτο ημίχρονο θύμισε για πρώτη φορά φέτος τα στάνταρ του προπέρσινου πρέσινγκ του.
Και δεξιά του τον Εσιέν που είχε το πρώτο καλό σουτ στο 11', να επιτηρεί τον Βάργκας χωρίς πρόβλημα και να δίνει ασφάλεια με τις εύκολες αλλά και εύστοχες πάσες του, ισοφαρίζοντας τρόπον τεινά τα τραγικά του τρεξίματα (αν και για αυτό "ευθύνεται" κυρίως ο Ζέκα).
Αυτό έδειχνε η εικόνα του ντέρμπι απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν σαφώς χειρότερος από τα ματς με τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό που νίκησε με το ίδιο σκορ και όποιος ενδιαφέρεται μόνο για το ταμπλό, προφανώς δεν χρειάζεται να κάνει τον κόπο να διαβάσει παρακάτω. Προχωράμε.
Στην άμυνα η τετράδα ήταν σχεδόν άψογη και ειδικά οι δύο κεντρικοί στόπερ, ο Μολέντο και ο Τελάντερ έδειξαν να έχουν χημεία, και κυριάρχησαν των αντιπάλων τους όποιοι κι αν ήταν αυτοί, πρωτίστως όμως επί του πανύψηλου Πέτκχαρ.
Για τον Μολέντο ειδικότερα αξίζει να σημειώσουμε ότι ήταν οι πρώτες σοβαρές εξετάσεις του και τις πέρασε με άριστα, αποτελώντας ένα ακόμη δείγμα που ενισχύει την άποψη ότι στο κομμάτι των μεταγραφών ο Στραματσόνι έχει προσθέσει πράγματι ποιότητα (με αρκετούς παίκτες να "έρχονται" όπως ο Λέτο, ο Μπουμάλ, ο Σάντσεθ, ο Μαμούτε, ο Ευτανζελίστα) στην ομάδα. Εκ των πραγμάτων θα περιμένουμε για να διαπιστώσουμε και το πλήρες εύρος της ποιότητας αυτής.
Αυτονόητα η ασφάλεια στην άμυνα και η υπεροχή στο κέντρο μετατράπηκε σε ευκαιρίες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Εκεί ο Καλτσάς ήταν "διάολος", αλλά έχασε τρομερή ευκαιρία στο 25' και δεν έκανε κίνηση μισό γκολ στο πρώτο δοκάρι στη συρτή σέντρα του Πράνιτς στο 40'.
Ο Βλαχοδήμος επίσης ήταν σαφώς μόνιμος "μπελάς" για τον Μπακάκη (που ήταν όλο "πίσω βήματα" για να μην εκτεθεί), μάρκαρε αλλά και πλαγιοκοπούσε, πλην όμως η επιπολαιότητα στην τελική επιλογή έβγαζε "μάτι".
Ο Μπεργκ εξέθεσε τον Αρθο με την ποιότητά του (δεν "έβραζε" τυχαία το ΟΑΚΑ) και θα είχε σκοράρει αν δεν φώναζε παρών ο Ντίντακ με τάκλιν στο σουτ του Σουηδού άσου από την (μοναδική από τον άξονα) κάθετη πάσα-φωτιά του Βιγιαφάνιες (73').
Ηταν επίσης ξεκάθαρο ότι είχε πάρει πάνω του όλη την προσοχή της αντίπαλης άμυνας (φυσιολογικό να το πράξει ο Πογιέτ) αλλά οι υπόλοιποι επιθετικοί δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, τους χώρους που βρήκαν στον τομέα καθηκόντων τους, δεν τους μετουσίωσαν σε γκολ.
Εκεί υπήρχε μέγα θέμα προσωπικότητας που έκανε εν τέλει και τη διαφορά. Του ενός παίκτη στο (έστω ένα) "φτερό" του Μπεργκ. Εκεί, ακόμα πιο σωστά, "πλήγωσε" τον Παναθηναϊκό η απειρία και η έλλειψη παραστάσεων, αφού ούτε ο Καλτσάς, ούτε ο Βλαχοδήμος, ο Βιγιαφάνιες και ο Μαμούτε έχουν ξαναπαίξει ποτέ σε ανάλογο ντέρμπι. Προφανώς με τον Καρέλη θα ήταν διαφορετικά τα δεδομένα, όπως θα ήταν αλλιώς εάν ήταν διαθέσιμος ο Μπουμάλ ή ετοιμοπόλεμος ο Λέτο που έχει αποδεδειγμένα και την προσωπικότητα και τη σωστή νοοτροπία τέτοιων αγώνων.
Γκολ λοιπόν δεν έμπαινε παρά τις ευκαιρίες και την υπεροχή, με την ΑΕΚ να μην μπορεί να βγάλει ξανά φάση μετά το 8', εκτός από μία, μετά την αλλαγή του συστήματος της σε 4-4-2 (65') και στην αναμπουμπούλα τη αλλαγής αυτής, με τον Αραβίδη (66') που χάθηκε ελέω του υποδειγματικού τάκλιν του Τελάντερ.
Μία βαθιά μπαλιά στο 79', ένα φάουλ του Τελάντερ σε διεκδίκηση στον αέρα, που δίνεται και δεν δίνεται, με τον Βλαχοδήμο να κάνει τραγικό λάθος στο τείχος και τη μπάλα να πηγαίνει μισό μέτρο έξω από την περιοχή, στο πρώτο γκολ από στημένο (!) που δέχεται ο Παναθηναϊκός επί Στραματσόνι, έγινε η ζημιά για τον Παναθηναϊκό και γνώρισε μία ήττα που δεν του άξιζε με τίποτα.
Στο ποδόσφαιρο συμβαίνει συχνά: κάποιες φορές που δεν το αξίζεις θα νικήσεις. Κάποιες άλλες θα το αξίζεις και δεν θα τα καταφέρεις. Αλλά στη "σούμα", όταν γίνεται δηλαδή ταμείο, αποδίδεται σχεδόν πάντοτε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.
Στην Ελλάδα βέβαια (συνολικά) δεν φημιζόμαστε για την ανεκτικότητα και την υπομονή μας και δεν φτάνουμε συχνά μέχρι τη "σούμα". Αρα είναι φυσιολογικά και δύσκολο για τον Παναθηναϊκό, συνολικά ως οργανισμό, να σκεφτεί ποδοσφαιρικά και να περιμένει απαιτητικά αλλά ψύχραιμα μέχρι το καλοκαίρι, πνίγοντας το θυμό του για τα φετινά μάγια και προσδοκώντας ότι τα ξόρκια είναι θέμα χρόνου να πιάσουν τόπο. Υπάρχει ένα ακόμα, το μεγαλύτερο ντέρμπι τη χώρας, στο Φάληρο. Υπάρχουν στη συνέχεια και τα πλέι οφ για τα ευρωπαϊκά εισιτήρια, πράγματα αλλόκοτα και οξύμωρα για μία καινούρια ομάδα που όντως "χτίζεται", είναι στα "μπετά", δεν ευθύνεται για τα "καλοκαιρινά" και κολυμπάει σε νερά δυσανάλογα με την ποδοσφαιρική διάρκεια ζωής της.
Υ.Γ.: Λάθη στο ποδόσφαιρο θα γίνονται πάντοτε. Δεκάδες, σε κάθε ποδοσφαιρικό ματς. Κάποια περνάνε στο "ντούκου" όταν ο αντίπαλος δεν τα εκμεταλλεύεται, κάποια άλλα καθορίζουν το νικητή. Το "σταύρωμα" ενός παίκτη για ένα καθοριστικό λάθος θυμίζει την ανύπαρκτη αθλητική παιδεία μας και μας φέρνει στο νου όσα πέρασε ο Καρνέζης μετά από ένα παλαιότερο ντέρμπι με την ΑΕΚ στο ίδιο γήπεδο. Τότε που είχε βαπτιστεί άσχετος και ανίκανος, αλλά η εξέλιξη της καριέρας του κατέδειξε τη βιασύνη και την αφέλειά μας. Προφανώς και είναι λάθος να "σταυρώνεται" ο οποιοσδήποτε για μία κακή στιγμή. Είτε λέγεται Βλαχοδήμος, είτε Καλτσάς, είτε όπως αλλιώς θέλετε.
Υ.Γ.1: Η ευθύνη για τα χαστούκια της φετινής σεζόν δεν είναι δυνατόν να βαραίνει τον Στραματσόνι (ειδικότερα μετά από εκτός έδρας ντέρμπι στο οποίο η ομάδα είναι καλύτερη απ' τον αντίπαλό της στο γήπεδο) όπως δεν θα βάραινε κανέναν προπονητή που θα αναλάμβανε μία ομάδα υπό αυτές τις συνθήκες, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με πλάνο να "χτίσει" απ' την αρχή μία νέα ανταγωνιστική ομάδα, με στόχο τα προκριματικά του καλοκαιριού. Το ίδιο ισχύει για παράδειγμα και για τον Κλοπ στη Λίβερπουλ (υπάρχουν φυσικά δεκάδες άλλα), όμως οι Αγγλοι έχουν άλλη νοοτροπία από τη δική μας και κυρίως την ποδοσφαιρική γνώση ότι την ομάδα του (κάθε) Κλοπ θα τη δουν του χρόνου.
Ο Στραματσόνι είχε σαφώς μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη διαχείριση του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Απέναντι στην ΑΕΚ όχι.
Υ.Γ.2: Η ευθύνη συνολικά, ξεκάθαρα και αποκλειστικά, βαραίνει τον Αλαφούζο. Αυτός αποφάσισε ότι οι επιλογές του απέτυχαν, αυτός "σκούπισε" Αναστασίου, Φύσσα και Βόκολο, (προφανώς) μετά τις φετινές αποτυχίες και πήρε την απόφαση να αλλάξει ριζικά την ομάδα στα μέσα της σεζόν με στόχο να είναι έτοιμη στα προκριματικά της Ευρώπης.
Και ο ίδιος οφείλει να εξηγήσει δημοσίως τους λόγους αλλά και τους στόχους που έχει θέσει από 'δω και πέρα. Εάν δεν το κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην "καεί" πρόωρα και αυτή η προσπάθεια, πολύ πριν γίνει η "σούμα" που ποδοσφαιρικά δικαιούται και αντικειμενικά της αξίζει.
