Είναι μια πολυτέλεια που ο φίλος του Πανιωνίου την εκτιμά, γιατί τη στερήθηκε όσα χρόνια έφτυνε το χτικιό απ’ την άκρη της γλώσσας.
Ποια είναι η πολυτέλεια; Ότι οριστικά πλέον, στο γήπεδο, ο φίλος του Πανιωνίου κάθεται ολόκληρος στη θέση του! Ηρεμος. Από κεί που ίσα-ίσα ακουμπούσε ο πισινός το καρεκλάκι, και το υπόλοιπο σώμα εξείχε, στην αγωνία ότι η κάθε στιγμή μπορεί να ήταν η διαφορά ανάμεσα στη Σούπερ Λιγκ και στη Φούτμπολ Λιγκ. Την πολυτέλεια, προφανώς, την επιτρέπει η ομάδα.
Η πίστη που η ομάδα υποχρεώνει να της δίνεις. Η ισορροπία της, το μυαλό της, η αυτογνωσία της. Και η φιλοδοξία της, όμως. Ένα κομψοτέχνημα Ουζουνίδη, στην επαγγελματική φάση της ωρίμανσής του και της δημιουργικότητάς του. Πολύ πιο ώριμος και δημιουργικός τώρα, απ’ όσο όταν έπαιρνε τον τίτλο με τον ΑΠΟΕΛ κάποτε στην Κύπρο. Δεν είναι όλα, τρόπαια.
Ο Ανσαριφάρντ παίζει επειδή αποδεικνύει πως είναι καλύτερος στη θέση απ’ τον αντίστοιχο Ελληνα. Ο Βιγιάλμπα (συμμετέχει στο rotation, αλλά) δεν παίζει βασικός επειδή δεν αποδεικνύει πως είναι καλύτερος στη θέση απ’ τον αντίστοιχο Ελληνα. Ετσι γίνεται. Για να παίξει ξένος, πρέπει να ‘ναι καλύτερος απ’ τον ντόπιο. Παντού, εκτός απ’ την Ελλάδα. Εδώ βάρος απόδειξης, ποιος είναι καλύτερος, φέρει ο ντόπιος.
Αυτό, μόλις δύο ξένοι και καθαρές αρχές, «κάνει» αποδυτήρια. Δεν είναι, μονάχα, οι έντεκα που ξεκίνησαν με τον Παναιτωλικό. Ο Πανιώνιος έχει να επιδείξει ολόκληρη λίστα ενδεκάδων σε παιγνίδια με, είτε απ’ την αρχή είτε στη ροή του ματς, 100% Ελληνες. Ο Λεβαδειακός κι η Καλλονή, αυτή τη στιγμή, μετράνε δώδεκα ξένους. Ο Πλατανιάς, δεκαπέντε. Η Βέροια, δεκατέσσερις.
Αμα ρωτήσεις τον Γιάννου πού πέρασε καλύτερα στη ζωή του, θα σου πει στον Πανιώνιο. Αμα ρωτήσεις τον Πλιάτσικα που υπέγραψε στη Σλόβαν Μπρατισλάβας, θα σου πει πως είναι ευγνώμων ότι τους τελευταίους μήνες έκανε προπονήσεις (έπαιζε ακόμη και στο δίτερμα!) στον Πανιώνιο. Θα σου πει, επίσης, πως ακριβώς επειδή το έζησε από μέσα, δεν τον ξαφνιάζει ότι ο Πανιώνιος είναι εκεί που είναι.
Είναι τα αποδυτήρια που «αποκαλύφθηκαν» στον πανηγυρισμό στην Κομοτηνή, ένα περιστατικό ήδη εμβληματικό της χρονιάς του Πανιωνίου. Ολοι φαίνεται να κοιτάζουν στην ίδια κατεύθυνση, όλοι χαίρονται με τις ίδιες χαρές, όλοι λυπούνται με τις ίδιες λύπες. Ξέρουν, ποδοσφαιριστές και προπονητές, πως δεν θα γίνουν πλούσιοι. Αλλά μπορούν να φτιάξουν την καριέρα τους και να γίνουν πλούσιοι…κάπου αλλού.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το όραμα είναι άλλο. Να γίνονται πλούσιοι, στη Νέα Σμύρνη. Μακρινό, όπως όλα τα οράματα. Αυτό που τώρα συμβαίνει είναι πως ό,τι ο Πανιώνιος πωλεί, τα χρήματα απευθείας πηγαίνουν στην Εφορία και στο ΙΚΑ, όχι σε αμμουδένια πυργάκια, αγορές του θεαθήναι κ.λπ. Με την επόμενη πώληση, ξελασπώνει και αδειοδοτείται.
Με τη μεθεπόμενη, βάζει εμπρός να φτιάξει προπονητήριο. Τα οράματα, τα εκπληρώσεις ή όχι, πάντως μόνον έτσι υποστηρίζονται. Ολο αυτό δε, δίχως μιζέρια. Με χαμόγελο και όρεξη. Και δίχως εκπτώσεις στην αγωνιστική ποιότητα. Ο Παυλόπουλος να ‘ναι καλά, να βρει τον επόμενο Κολοβό. Κι ο Μανίκας, να σταμπάρει τον επόμενο Χατζηησαία. Γιατί όλα, εκεί αρχίζουν. Και εκεί καταλήγουν.
Να πηγαίνει καλά το αγωνιστικό. Για να γίνουν τα υπόλοιπα. Ο Νίκος (Ζαμάνης) έχει όραμα, για τον Πανιώνιο. Αλλά χρειάστηκε, κι εξακολουθεί να χρειάζεται, να πείθει κάθε μέρα γι’ αυτό. Οσους (και για ό,τι τους) έχει κιόλας πείσει, το καταφέρνει σε μια αργόστροφη διαδικασία, βήμα-βήμα, με αίμα. Με…χρονοκαθυστέρηση. Κάνεις σήμερα, και περιμένεις ν’ αρχίσει να αναγνωρίζεται, ό,τι κάνεις, εν καιρώ.
Παράδειγμα. Ο Πανιώνιος πουλάει, στο μάξιμουμ εφικτό. Δεν ξεπουλάει, με το χέρι της επαιτείας απλωμένο. Αμα είναι να πουλήσει στον Παναθηναϊκό, θα το κάνει και δεν χρωστάει λογαριασμό γι’ αυτό πουθενά. Στον ΠΑΟΚ, το ίδιο. Αμα είναι να πάρει απ’ τον Ολυμπιακό, θα πάρει και δεν θα ρωτήσει κανένα για την άδειά του. Θέλει να προσλάβει τον χρήσιμο Γκαγκάτση; Θα προσλάβει τον Γκαγκάτση.
Κάποια στιγμή, με την προβλεπόμενη χρονοκαθυστέρηση, όλο αυτό θα γίνει συνείδηση. Η Κυανέρυθρη Πολιτεία έχει λουστεί κατάμουτρα πολλή αρνητική δημοσιότητα, από παρελθούσες χρήσεις. Η τρέχουσα χρήση, η ομάδα και ο οργανισμός, δεν δίνουν κανένα σοβαρό δικαίωμα για αρνητική δημοσιότητα. Και αντίστοιχο σχολιασμό.
Το κακό είναι ότι η αξιοπιστία χάνεται με τη μία, κι ανακτάται με τις δέκα. Η περηφάνια, ακόμη χειρότερα, με τις…εκατό.
