Δεν είναι μόνο ψυχολογικά τα κέρδη του Παναθηναϊκού από το διπλό στη Βέροια.
Σαφώς μία εκτός έδρας νίκη, μετά από τα μύρια όσα έχουν προηγηθεί, προσδίδει πρωτίστως αυτοπεποίθηση στους παίκτες και κατ’ επέκταση τα αποδυτήρια και την ομάδα εν γένει.
Πάνω απ’ όλα όμως αυξάνει την απαραίτητη ηρεμία στον Στραματσόνι προκειμένου να δουλέψει απερίσπαστα πάνω στην αγωνιστική φιλοσοφία που θέλει να εμφυσήσει στους Πράσινους.
Μία φιλοσοφία made in Italy που είναι ξεκάθαρο ότι έχει ως βασικό μέλημα την τακτική συνοχή, το οργανωμένο πρέσινγκ στο δεύτερο τρίτο του γηπέδου και την τάχιστη μετάβαση, μετά από κλέψιμο, στην επίθεση.
Κάποια ψήγματα αυτής τα είδαμε στη Βέροια, καθώς οι δύο από τις τρεις κλασικές ευκαιρίες (38’ Πέτριτς, 52’ Καρέλης) της ομάδας προέκυψαν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Σωστό πρέσινγκ, λάθη των αντιπάλων, κλέψιμο, σοβαρές προϋποθέσεις για γκολ.
Οπως επίσης είναι ευδιάκριτο ότι δουλεύονται και εφαρμόζονται διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα στις στατικές φάσεις από τις οποίες (όπως έλεγε και ο μάστορας σε αυτόν τον τομέα, Φερνάντο Σάντος) προκύπτει το 60% των γκολ ενός αγώνα.
Αλλο ένα 20% αφορά στις επιθέσεις όπου η αντίπαλη άμυνα βρίσκεται σε ανισορροπία, με διαταραγμένη δηλαδή τη συνοχή της, και υπό αυτήν την έννοια κρίνεται ως φυσιολογικό να μην (πολυ)δίνει σημασία ο “Στράμα” στα ποσοστά κατοχής της μπάλας.
Είναι ωστόσο ξεκάθαρο ότι στην οργάνωση του παιχνιδιού, το “χτίσιμο” της επιθετικής ανάπτυξης απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.
Σε επίπεδο προσώπων τα σημαντικότερα κέρδη του Τριφυλλιού είναι κατά βάση δύο: α)η χημεία που έδειξε να διαθέτει το δίδυμο Σάντσεθ-Τελάντερ στο κέντρο της άμυνας και δη η ηγετική παρουσία του Ισπανού άσου που όσο περνάει ο καιρός αποκτά το ρόλο για τον οποίο προοριζόταν στην ομάδα. Τόσο στο χτίσιμο του παιχνιδιού από πίσω, όσο και στο κουμάντο των μετόπισθεν και τα μέτρα που πρέπει να έχουν σε σχέση με τη μεσαία γραμμή.
Ο δε θηριώδης Δανός πιστοποίησε εκ νέου ότι έχει όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για να καθιερωθεί στην ομάδα και με εξαίρεση ένα λάθος διώξιμο στο 90’ προσέθεσε άλλη μία άκρως ελπιδοφόρα παρουσία.
Και β)το “benvenuto” στον Μάικλ Εσιέν, διότι για πρώτη φορά από την ημέρα που φόρεσε τα πράσινα, ο Γκανέζος αγωνίστηκε ως πραγματικό μέλος της ομάδας.
Στο δεύτερο ημίχρονο (δείγμα ότι του λείπει αγωνιστικός ρυθμός, αλλά και ότι με παιχνίδια στα πόδια του θα ανεβάζει διαρκώς την απόδοσή του) ο Εσιέν ανέβασε στροφές, έβγαλε πάθος, είχε δύο μακρινά σουτ προς την εστία (το ένα εκ των οποίων πέρασε δίπλα απ΄ το δοκάρι ενώ το δεύτερο κόντραρε στα σώματα), ένα καθοριστικό κόψιμο της μπάλας στην άμυνα με τάκλιν και γενικώς όσο περνούσε η ώρα ανέβαζε στροφές, πιστοποιώντας την ποιότητα και την εμπειρία του. Καλώστον κι ας άργησε…
Υ.Γ.: Δεν είναι η πρώτη φορά που είδαμε τον Παναθηναϊκό με διάταξη 4-3-2-1. Ούτε προφανώς θα είναι η τελευταία.
Ο συγκεκριμένος σχηματισμός, που στην Ευρώπη περιγράφεται ως “χριστουγεννιάτικο δέντρο” εξαιτίας της μορφής που αποκτά στον αγωνιστικό χώρο, χρησιμοποιήθηκε τη δεύτερη σεζόν του Αναστασίου σε δύο ευρωπαϊκά ματς στο Γιουρόπα Λιγκ.
Το ένα εξ αυτών, μάλιστα, ήταν ίσως το μοναδικό στη διοργάνωση που το Τριφύλλι παρουσιάστηκε άκρως ανταγωνιστικό, στο 1-1 με την PSV μέσα στο Αϊντχόφεν.
Το δεύτερο ήταν με την Εστορίλ (1-1) μέσα στη Λεωφόρο όπου οι Πράσινοι είχαν παραχθεί με πολλές αλλαγές στο αρχικό τους σχήμα και δεν κατέκτησαν τη νίκη στις λεπτομέρειες.
Με γνώμονα το “χτίσιμο” της ομάδας το καλοκαίρι και το έμψυχο δυναμικό που υπάρχει διαθέσιμο, το συγκεκριμένο σύστημα πληροί τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει, μαζί με το ρόμβο, το βασικό τακτικό όχημα του φετινού Τριφυλλιού.
Υ.Γ.1: Το υλικό του φετινού Παναθηναϊκού είναι σαφώς υποτιμημένο. Στη Βέροια έμειναν εκτός αποστολής για λόγους τακτικής ο Νίνης και ο Καλτσάς. Καλώς ή κακώς δεν βρίσκονταν ούτε στον πάγκο δύο παίκτες που διαθέτουν ποιότητα.
Το γεγονός ότι δεν έχουν εξασφαλισμένη θέση στη 18άδα δείχνει και το μέγεθος του ανταγωνισμού.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις στο ρόστερ, με πιο καραμπινάτη (αλλά όχι μοναδική) την αδικαιολόγητα ορφανή (για μία ακόμη χρονιά) δεξιά πλευρά της άμυνας. Αλλο αυτό όμως κι άλλο η πλήρης απαξίωση.
