Δε θα πω πολλά. Και δε θα τα πω λογοτεχνικά. Ούτε καν δημοσιογραφικά. Αν και δεν πρόκειται να βγάλω και τίποτα απ' αυτά που θα πω. Παρά μόνο το άχτι μου.
Δε θα βγάλω τίποτα γιατί απλούστατα αυτά που 'χω να πω δεν απευθύνονται σε νοήμονες ανθρώπους. Απευθύνονται σε ούγκανα. Και, δυστυχώς, όσο κι αν έχω προσπαθήσει στο παρελθόν, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έχω καταβάλει, είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Δεν μπορώ να μάθω με τίποτα την ουγκανική διάλεκτο.
Ναι. Ούγκανα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Καιρός να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Όχι μόνο όταν τα σπάνε και σκοτώνονται για ένα τόπι να τους λέμε ανεγκέφαλους και μετά να τους χαϊδεύουμε και να τους κωλογλείφουμε επειδή είναι πελάτες μας και τους έχουμε ανάγκη.
Ανεγκέφαλοι είναι. Εντελώς. Ούτε καν ο ορισμός "πρόβατο" δε στέκει, μην τους αποκαλείτε έτσι, αδικείτε τη συμπαθή συνωμοταξία των αιγοπροβάτων. Που έχουν πολύ περισσότερο νιονιό από οποιονδήποτε πωρωμένο οπαδό.
Χλωροφύλλες είναι. Ούγκανα. Καθένας που υποστηρίζει αρρωστημένα μια ομάδα και δε βλέπει τίποτ' άλλο γύρω του παρά το "νίκη πάση θυσία" είναι ουγκ. Κάτι σαν κι αυτούς που μας τα 'χουν ζαλίσει εδώ και μια πενταετία με το "ευρώ πάση θυσία" και δε πα' να μας πάρουν και τα κιλοτάκια οι δανειστές.
Νίκη πάση θυσία. Κι όλοι οι άλλοι να πα' να γαμηθούν. Αυτή είναι η νοοτροπία τους. Ψέματα, η έννοια "νοοτροπία" πρϋποθέτει νου. Δεν πρόκειται περί νοοτροπίας, λοιπόν, πρόκειται απλώς για αίσθηση. Τη μόνη αίσθηση που τους έχει απομείνει. Οι υπόλοιπες δε λειτουργούν εδώ και χρόνια. Δε βλέπουν, δεν ακούνε, δε μυρίζουν, δεν αγγίζουν (ούτε τους αγγίζει), δε γεύονται τίποτα. Παρά μόνο τρώνε. Κουτόχορτο.
Ομολογώ ότι κάμποσες φορές έχω παρασυρθεί κι έχω πέσει στην παγίδα να απαντήσω σε κάποια ούγκανα στο ακάουντ του sdna στο τουίτερ. Μαλακία μου.
Να απαντήσω τι; Και σε ποιον; Σ' αυτόν που, όποιον κριτικάρει την ομάδα του, τον λέει υπάλληλο και τσάτσο; Σ' αυτόν που 'χει καταπιεί την κασέτα "πονάς και φταίει ο Πειραιάς"; Σ' αυτόν που βλέπει στο ελληνικό ποσόσφαιρο έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο; Σ' αυτόν που, όποιον απίθανο τύπο κι αν σατιρίσεις απ' την ομάδα του -ακόμα και γραφικούς τύπους τύπου Σάββα- σε λένε κομπλεξικό;
Ναι, ρε ούγκανα. Είμαι κομπλεξικός. Είμαστε κομπλεξικοί, υπάλληλοι και τσάτσοι.ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ είναι να μας αποκαλείτε έτσι εσείς που τα βλέπετε όλα μονόχρωμα (ή δίχρωμα ή τρίχρωμα, ανάλογα με το πόσα χρώματα έχει η φανέλα της ομάδας σας).
ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ είναι για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Για όλους εκείνους που 'χουν αδειάσει τα γήπεδα την τελευταία εικοσαετία...
Ναι. Τίτλος τιμής. Και είμαστε ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ που μας τον κοτσάρετε εσείς.
Γιατί, αν μη τι άλλο, αυτός ο τίτλος ΔΕΝ είναι στημένος.
