Η ΑΕΚ αρραβωνιάστηκε με τον Πόγετ, δεν τον παντρεύτηκε. Είναι, ο αρραβώνας, μία λύσις. Ρεαλιστική. Μία δοκιμαστική περίοδος συμβίωσης, εδώ με ορίζοντα επτά μηνών, για να δουν τα δύο δεσμευόμενα μέρη εάν τα χνώτα ταιριάζουν. Εάν δεν, να είναι ο χωρισμός εύκολος. Αναίμακτος. Δίχως τρελά κόστη.
Προκύπτει, συνεπώς, ένα πρώτο συμπέρασμα. Ότι, σε τούτη τη δέσμευση, κανείς δεν νιώθει σίγουρος για το άλλο μέρος. Η σιγουριά, η εμπιστοσύνη, θα οδηγούσε απευθείας σε γάμο. Φυσιολογικά οι επτά μήνες θα ήταν, μίνιμουμ, είκοσι. Ως το καλοκαίρι του 2017. Εν προκειμένω, ανιχνεύει κανείς κάτι το προσωρινό.
Προφανώς, ήταν επιθυμία και του προπονητή. Να εξασφαλίσει μία βελούδινη διαφυγή στην περίπτωση που του δοθεί, το καλοκαίρι του 2016, η δυνατότητα να εργαστεί σε κλαμπ της Πρέμιερσιπ ή της Πριμέρα. Ακόμη κι έτσι, θα μπορούσε να διατυπωθεί στο συμβόλαιο πρόβλεψη. Ένα buy-out.
Γενικώς, είναι η φάση που γεννώνται τα ερωτήματα. Είναι πιο πολύ λατίνος, ή πιο πολύ εγγλέζος, ή μία μίξη των δύο; Ο,τι κι αν είναι, είναι αυτό που φτουράει στην Ελλάδα; Τι νοοτροπία θα εμφυσήσει; Τι διαβεβαιώσεις πήρε, ενόψει Ιανουαρίου; Τι κατάλαβε, απ’ τη στήριξη στον προηγούμενο; Οι απαντήσεις, συν τω χρόνω.
Οι σοβαροί ερωτούν. Γρήγορες απαντήσεις, έχουν οι παπατζήδες. Το νούμερο-ένα εδώ και τώρα, είναι η διαχείριση του ρόστερ. Ο Ουρουγουανός παραλαμβάνει τη γκρίνια, ότι ο Δέλλας δεν αξιοποίησε στο μάξιμουμ τα θερινά ψώνια. Αλλά το θέμα είναι, να γίνει η δουλειά της ομάδας. Όχι τα χατίρια των γκρινιάρηδων.
Να δεχθεί κανείς ως περίπου βεβαιότητα, ότι ο ομόγλωσσος ή σχεδόν ομόγλωσσος Πόγετ θ’ ανεβάσει Πορτογάλους, Ισπανούς, Βραζιλιάνους, Αργεντινούς, Βενεζουελάνους. Το χρυσό μυστικό είναι να το πετύχει δίχως, την ίδια στιγμή, να κατεβάσει τους Ελληνες. Ειδάλλως, έχει ανοίξει μια τρύπα μες στο νερό.
Η τελική γραμμή σ’ αυτό είναι η πολιτική του κλαμπ. Για την ακρίβεια, να έχει το κλαμπ καθαρή πολιτική. Ενδιαφέρει, η κυριαρχία του ελληνικού στοιχείου ή το να παίζουν πιο πολύ οι ξένοι; Θέλουμε (και επενδύουμε συνειδητά ώστε) ν’ αναδεικνύονται Ελληνες; Να μεγαλώνουν; Να φτάνουν ως την Εθνική;
Εφόσον το θέλουμε, τότε εκτός απ’ το να τους αναδεικνύουμε, οφείλουμε μετά και να τους στηρίζουμε στη δύσκολη. Συμφέρει, να τους στηρίζουμε. Τα περιουσιακά στοιχεία, αυτοί είναι. Είναι η καλύτερη πιθανότητα, να έρθουν στο κλαμπ χρήματα. Απ’ τους ξένους, ποιος θα μπορούσε να το κάνει; Μόνον, ίσως, ο Γιόχανσον.
Μπροστά κι απ’ τη διαχείριση του ρόστερ δε, αυτές τις πρώτες ημέρες (αν θέλετε, εβδομάδες) πηγαίνουν οι όποιες αλλαγές στην ρουτίνα του προπονητηρίου. Πολύ πιο σημαντικό, η καθημερινότητα των ποδοσφαιριστών που εδώ και δύο-συν χρόνια την καθόριζε ο τόνος Δέλλα, απ’ το αν το 4-2-3-1 θα γίνει 4-4-2 ή 3-5-2.
Ανάλογα αν θα είναι οι αλλαγές ήπιες ή…εκρηκτικές, θα βγει αποδοχή και αφομοίωση ή αντίδραση και τραυματισμοί. Εμένα, για να είμαι εντελώς ειλικρινής, τα «εκρηκτικά» με τρομάζουν, δεν μ’ ενθουσιάζουν. Είναι επικοινωνία, δεν είναι αθλητισμός. Πάντοτε έλεγα για ωφέλιμο σύμμαχο τη λογική, όχι την παρόρμηση.
Η ενημέρωση ότι ο Πόγετ επιθυμεί να καθοδηγήσει την ομάδα στη Λεωφόρο, με ενάμισι dvd και μιάμιση προπόνηση, μυρίζει παρόρμηση. Η λογική θα ήταν να παρακολουθήσει αυτή τη μιάμιση προπόνηση, διακριτικά. Και η ΑΕΚ να του το φέρει κομψά, ότι δεν προλαβαίνουν τα γραφειοκρατικά.
Ο ίδιος ο Πόγετ, παίκτη με μιάμιση προπόνηση δεν θα τον έβαζε ν’ αγωνιστεί. Ετσι κι αλλιώς, εάν περί αυτού πρόκειται, η ίδια η φυσική παρουσία του αρκεί. Θα
λειτουργήσει σαν καύσιμο για την εξτρά ένταση που θα βγάλουν οι ποδοσφαιριστές, και στην προπόνηση και στον αγώνα.
Τους βλέπει, τους περνά ένα πρώτο ζύγισμα και τους παίρνει στα χέρια του τη Δευτέρα…
