Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε… Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από 20 λεπτά για να λάβει τέλος η σεμνή τελετή. Για να γίνει το προφανές, για να γίνει αυτό που πρέπει να γίνεται ΠΑΝΤΑ. Καλώς τα παιδιά και… πάμε παρακάτω!
Ο Παναθηναϊκός μετά από καιρό ήταν ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ. Μια ομάδα που με το καλημέρα πνίγει τον αντίπαλό της, καθαρίζει από νωρίς το παιχνίδι και δεν χαρίζει ημίχρονα, βαθμούς και τα συναφή. Και μην βιαστεί κανείς να πει πως «δεν υπάρχει κανένας Παναθηναϊκός» γιατί η προφανής απάντηση είναι πως για το μέγεθος του τριφυλλιού ούτε και οι υπόλοιποι υπήρχαν. ΕΣΥ τους έκανες μάγκες.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ούτε να μεγαλώσει κανείς το 3-0 επί του Λεβαδειακού προσπαθεί, ούτε τίποτα. Άλλωστε δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βλέποντας την εικόνα της ομάδας προβληματίστηκαν, για να μην πω εξοργίστηκαν κάνοντας μια απλή σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν. Αναρωτήθηκαν δε αυτό που λέμε και στον τίτλο. Αν τελικά ήταν τόσο δύσκολο και γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ.
Και τα λέμε αυτά διότι θυμάστε τι λέγαμε και τις προάλλες. Μετά τις σφαλιάρες. Ότι αυτό που συνέβαινε ήταν ΑΦΥΣΙΚΟ, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ η ομάδα αυτή που βλέπαμε να είναι ο Παναθηναϊκός. Διότι με εξαίρεση την Μπριζ όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια ήταν του «χεριού σου» και μόνο σου τα ‘χασες.
Το ματς με την Λιβαδειά έφυγε και δεν είναι για να καθόμαστε άλλο πάνω σε αυτό. Την Κυριακή υπάρχει ο Πλατανιάς και το μεθεπόμενο Σάββατο η Ξάνθη στα Πηγάδια. Τα είπαμε και στην προηγούμενη αναφορά μας, το ξαναλέμε και τώρα. Μέχρι να ρολάρει το πράγμα βλέπουμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, αναζητώντας την σταθερή και διαρκή βελτίωση της απόδοσης αλλά κυρίως τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.
Δεν είναι να στεκόμαστε παραπάνω λοιπόν στον αγώνα που έφυγε. Κοιτάμε μπροστά, κοιτάμε παρακάτω. Με αυτά και με αυτά και δίχως περαιτέρω αναλύσεις σας αφήνω και εγώ. Φεύγω από τη Λεωφόρο και ανεβαίνω για το ΟΑΚΑ. Μας περιμένει ο Ντέγιαν, ο Στόγιαν ο τρελός, ο Φράγκι, ο Μητσάρας, ο Φώτσης και τα άλλα τα «παιδιά».
