Πριν από 15 χρόνια είχα διαβάσει στο ΒΗΜΑ ένα από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Ήταν πιστή μετάφραση ενός κειμένου ιταλικής εφημερίδας και το θέμα ήταν το γκολ του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο στο εκτός έδρας ματς της Γιούβε με την Μπάρι, τον Φεβρουάριο του 2001. Ένα κείμενο από αυτά που ζηλεύεις που δεν τα έχεις γράψει εσύ, αν έχεις τρέλα με το γράψιμο, και παράλληλα που σε κάνουν να ντρέπεσαι να δηλώνεις ότι κάνεις την ίδια δουλειά με αυτόν που το έγραψε.
Δυστυχώς η παραδοσιακή μου τσαπατσουλιά με έκανε να το χάσω, παρότι είχα κάνει καλή προσπάθεια και το είχα κρατήσει για 2-3 χρόνια. Περιέγραφε ένα ματς που κρίθηκε με ένα γκολ του Ντελ Πιέρο προς το τέλος του αγώνα, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ο Αλεξ είχε μπει αλλαγή γιατί δεν ήταν καλά ψυχολογικά, όμως η Γιούβε δυσκολευόταν και ο Αντσελότι τον χρειάστηκε. Στο 81’ έβαλε το γκολ και ξέσπασε. Αξίζει να δείτε το βίντεο που συνοδεύει το κείμενο. Χάρη στην τεχνολογία, το βρήκα.
Μέσα από το κείμενο ο δημοσιογράφος έλεγε όλη την ιστορία του Ντελ Πιέρο σε σχέση με τον μπαμπά του, που ήταν ηλεκτρολόγος στο χωριό που έμεναν πριν ο Αλεξ γίνει αυτό που έγινε. Όταν ήταν μικρός και έπαιζε μπάλα στη γειτονιά, έχοντας αρχίσει ήδη να δείχνει ότι δεν ήταν απλά ένα από τα εκατομμύρια παιδιά που κλοτσάμε την μπάλα για κάποια χρόνια στη ζωή μας παίζοντας σε φανταστικά γεμάτα γήπεδα που φωνάζουν το όνομα μας όταν βάζουμε το γκολ, αλλά ήταν ένα από τα παιδιά που θα έπαιζε πράγματι στα γήπεδα που εκατομμύρια έχουμε ονειρευτεί.
Και δεν θα έπαιζε απλά, αλλά θα άφηνε το στίγμα του. Έλεγε λοιπόν το κείμενο πως όταν ήταν μικρός ο Αλεξ ένα από τα πράγματα που του άρεσε ήταν να σημαδεύει δημόσιες λάμπες του δρόμου, της ΔΕΗ που λέμε εδώ, και να τις σπάει με την μπάλα. Και βέβαια τις πετύχαινε. Γιατί από μικρός ήταν από αυτούς που διέταζαν την μπάλα και δεν την κλότσαγαν απλά. Με αυτό το φαλτσάκι που θα δείτε στο βίντεο, να στέλνει την μπάλα εκεί που δεν πιάνεται, σε ένα ματς που έχει κολλήσει στο μηδέν μέχρι το 81’ και που έχει μπει αλλαγή μετά την χειρότερη εβδομάδα της ζωής του.
Έτσι έσπαγε τις λάμπες και τον είχε… επικηρύξει το χωριό. Κι ο μπαμπάς του για να σώσει το παιδί, πήγαινε πάντα και άλλαζε την σπασμένη λάμπα με μια καινούργια. Ηλεκτρολόγος γαρ… Και μέσα του περήφανος για το μαγικό πόδι του γιου του. Παρότι έχουν περάσει 14 χρόνια θυμάμαι περίπου πως τελείωνε το κείμενο.
Όταν ο γκολκίπερ της Μπαρι έκανε την έξοδο, ο Αλεξ σήκωσε για κλάσματα δευτερολέπτου το κεφάλι. Κι εκεί στη γωνία του τέρματος, μέσα στα δίχτυα, είδε την λάμπα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην την πετύχει. Να μην την σπάσει. Για να έρθει ο πατέρας του να του πει «δεν πειράζει» και να την αλλάξει… Δεν είχε καμία τύχη ο τερματοφύλακας, οι αμυντικοί, η Μπάρι, όποια ομάδα κι αν ήταν εκεί. Η λάμπα θα έσπαγε…
Αυτό το κείμενο θυμήθηκα γυρνώντας σπίτι με το μυαλό μου καρφωμένο σε εκείνα το μαγικά δευτερόλεπτα που με την ντρίμπλα ο αμυντικός του ΠΑΣ έφυγε από το… γήπεδο πριν λήξει το ημίχρονο και ο Βελίδης μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα. Την είχε μαζέψει πριν να γίνει το σουτ. Πόσο καιρό Θεέ μου είχα να γυρίσω σπίτι με μια υπέροχη εικόνα στο μυαλό. Αυτή η εικόνα του δεύτερου γκολ ήταν όλο το ματς.
Σε κάποια χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το σκορ αλλά το γκολ θα το θυμόμαστε. Και τα δύο γκολ του Ντιέγκο σαν να ξόρκιζαν το κακό ήταν, εκτός από το ότι χάρισαν τη νίκη και μέσα σε 10 λεπτά έκαναν το άγχος και την στεναχώρια όχι απλά χαρά, αλλά ευτυχία. Γιατί ο ΑΕΚτζής μόνο όταν βλέπει μπάλα είναι ευτυχισμένος. Αυτά τα μαγικά δευτερόλεπτα της διαφορετικής μπάλας όταν ο μάγος υποκύπτει για άλλη μια φορά στην επιθυμία του και γράφει στην ψυχή μας έτσι όπως κάνει το απίθανο τόσο καθημερινό. Τόσο απλό.
Σαν να κλωτσάει μια μπαλα μόνος του στο χωριό. Και να σημαδεύει λάμπες. Ο Ντιέγκο μας σημαδεύει ένα δέντρο. Και πρέπει να το πετύχει πολλές φορές για να το ρίξει κάτω. Μαζί θα το ρίξουμε ΑΔΕΡΦΕ μας. Μαζί θα ξορκίσουμε τους εφιάλτες μας. Για κάποιο λόγο έπρεπε να συναντηθούμε. Vamos Diego. Vamos AEKara…
