Η εβδομάδα που πέρασε είχε πολύ «Μπερμπάτοφ. Δικαίως αφού είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, μια πολύ δυνατή μεταγραφή. Και τo λέμε στα ίσια ώστε να μην γινόμαστε σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε. Αλλωστε βάσει λογικής ο βασικός μας αντίπαλος ο Ολυμπιακός θα είναι και όχι ο ΠΑΟΚ… Α και ο Καμπιάσο είναι καλός παίκτης και ο Μπουοανότε επίσης. ΑΛΛΑ για να μην ξεχνιόμαστε εξίσου καλός – πιθανότατα και καλύτερος όλων – είναι ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, ο Μάικλ Εσιέν.
Φυσικά, για να το πω λαϊκά, το θέμα δεν είναι «ποιος την έχει πιο μεγάλη», αλλά η πολυαναμενόμενη ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του Γκανέζου σούπερ σταρ. Αυτό ΜΑΣ ΚΑΙΕΙ. Οι μέρες λοιπόν περνούν και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ο Εσιέν «φορτώνει» και σύντομα θα είναι μαζί μας.
Πιθανότατα όχι με τον Πανιώνιο (ίσως στον πάγκο), αλλά όπως όλα δείχνουν στο επόμενο ματς με τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο, μετά και τη νέα διακοπή και ένα έξτρα φιλικό που θα δοθεί στο Κορωπί. Εδώ που έχουμε φτάσει ένα παιχνίδι πάνω, ένα κάτω δεν είναι αυτό το ζητούμενο, όσο το να γυρίζει και να είναι ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ.
Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό η μεσαία γραμμή της ομάδας και γενικότερα ο Παναθηναϊκός θα αλλάξει επίπεδο. Θα «γλυκάνει» το παιχνίδι, θα δώσει άλλον αέρα και στους υπόλοιπους παίκτες, θα προσφέρει αυτό που λείπει. Θα δώσει το κάτι παραπάνω, θα κάνει τη διαφορά. Αυτό δηλαδή για το οποίο ήρθε, για το οποίο πλημμύρισε Παναθηναϊκή τρέλα και αρρώστια το αεροδρόμιο και «μάτωσε» το ταμείο.
Μίλησα μετά το σημερινό φιλικό κεκλεισμένων των θυρών με την Ελευσίνα και αυτό που έμαθα είναι ότι ο Εσιέν «πάει πολύ καλά». Ιατρικώς είναι καιρό τώρα εντάξει, ενώ βελτιώνει διαρκώς το ρυθμό και τα τρεξίματά του, κάτι που είναι και το βασικό ζητούμενο. Ήταν καλύτερος σε σχέση με το προηγούμενο φιλικό με το Αιγάλεω, έπαιρνε πρωτοβουλίες, ζήταγε μπάλα, την έπαιζε με τη μία, ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ, έμπαινε στις διεκδικήσεις, πηδούσε χωρίς επιφυλάξεις στις κεφαλιές.
ΟΚ, έχει να παίξει καιρό, μέχρι να βρει ρυθμό μπορεί να έχει κάποια πάνω και κάτω αλλά η ουσία είναι ότι δεν πονάει, ότι έχει μεγάλο κέφι και όρεξη για μπάλα και ότι σύντομα θα είναι μαζί μας απαλλαγμένος απ’ ότι τον (και μας) ταλαιπώρησε. Σαφώς και δεν υπάρχει κανείς που να μην πικράθηκε από την απουσία του τον μήνα της φωτιάς και δεν χρειάζεται να (ξανά) πούμε πόσο μας έλειψε. Η παρουσία και η ποιότητά του ήταν απαραίτητα στοιχεία εκείνη την εποχή ΟΜΩΣ ο Εσιέν δεν ήρθε για ένα μήνα στον Παναθηναϊκό αλλά για δύο χρόνια.
Αυτός, ο Σάντσεθ που όλο και ανεβαίνει, ο Αμπέντ που επίσης βρίσκει ρυθμό αλλά και τα «σίγουρα χαρτιά» που γνωρίζουμε από πέρσι και δεν μπορεί να ξέχασαν αυτά που ήξεραν, είναι τα βασικά συστατικά που σε κάνουν να βρίσκεις ξανά την ψυχολογία σου και να τραγουδάς το «σηκώστε κεφάλι πρωτάθλημα και πάλι». Σε μια καθαρά ποδοσφαιρική κουβέντα, δίχως σε αυτή να βάζεις εγκληματικές οργανώσεις και λοιπές ομορφιές έτσι;
