Μιλιβόεβιτς; Κασάμι; Μασουάκου; Ελ Αμπντελαουί; Ρομπέρτο; Ντουρμάζ; Ο Μαρινάκης τους το φύλαγε, εφέτος, για έκπληξη. Ολοι, εδώ. Μία, προφανώς, ειλημμένη απόφαση. Πώληση, μόνον εκεί που θα ήταν ανόητο να πεις όχι.
Οι αγοραπωλησίες είναι σαν τα ματς. Περίμενε ως το 90’+, μίλα μετά. Τίποτα, την 1η Σεπτεμβρίου, δεν είναι όπως μπορεί να φαίνεται τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Ειδάλλως, μοιάζει με το ν’ αρχίζεις να γράφεις το παιγνίδι στην εφημερίδα από το 46’ ή το 60’. Στην Κωνσταντινούπολη, στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ 2005, είδα δεκάδες χιλιάδες (γραμμένες, κιόλας, στο ημίχρονο) λέξεις να πετιούνται, εν τέλει, στους κάδους των υπολογιστών. Δεν θα ήθελα να μου συμβεί.
Αντιλαμβανόμαστε ότι, ενώ έγινε η συνήθης φασαρία, τρελή πρόταση δεν έφερε κανείς. Η κατάληξη είναι ένα ισορροπημένο ρόστερ που μπορεί να υποστηρίξει το «πορτογαλικό» 4-3-3. Τη δε τελευταία ώρα, το πιο κρίσιμο, η frontline ανέβηκε κατηγορία. Εγινε, από ελαφρών βαρών ως τότε, μεσαίων. Μια ομάδα, πλέον, που της επιτρέπεται να ξαναβάλει τον στόχο των, μίνιμουμ, εννέα πόντων στο γκρουπ. Ποτέ δεν ξέρεις πόσες είναι οι πιθανότητες, αν δεν κάνεις το παν για να τις εξαντλήσεις…
Αλλού, ενόψει Τσάμπιονς Λιγκ:
* Αρσεναλ. Μάλλον ο Βενγκέρ ένιωσε ότι δεν του λείπει κάτι, μονάχα πήρε τον Τσεχ για να ικανοποιήσει…το πάθος του με τον Μουρίνιο! Πώς δεν πήρε και τη γιατρίνα;
* Ατλέτικο. Χρυσό μετάλλιο! Βιέτο, Φερέιρα-Καράσκο, Τζάκσον, επιστροφή Φιλίπε Λούις, επιστροφή Ολιβερ. Αριστουργηματική δουλειά. Ο Αρντά εντάσσεται στα ανόητο-να-πεις-όχι.
* Μπαρσελόνα. Το rotation στο ισπανικό Σούπερ Καπ απέδειξε ότι, τουλάχιστον ως τον Ιανουάριο, θα πάει με την απαράμιλλη βασική ενδεκάδα της και με το ένα μάτσο θνητούς αναπληρωματικούς.
* Μπάγερν. Η ατραξιόν της χρονιάς, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ντάγκλας Κόστα. Πιο Ριμπερί κι απ’ τον Ριμπερί. Ο λογαριασμός Βιδάλ/Σβάινσταϊγκερ βγάζει συν.
* Τσέλσι. Θα βρει μπροστά τον Ντε Μπράουνε, δίκαιη τιμωρία για το λάθος να τον αφήσει. Θα παίζει σερί, ο Ντιέγκο Κόστα; Αν παίζει, θα είναι φρόνιμος; Απίθανα, και το ένα και το άλλο. Ευτύχημα, ο Πέδρο.
* Γιουβέντους. Όταν κατεβάσει τετράδα Κεντίρα/Μαρκίζιο/Πογκμπά/Ερνάνες σε ρόμβο στους χαφ, ξαναπαίρνει πρωτάθλημα. Ο Ντιμπάλα θα κάνει να ξεχαστεί ο Τέβες. Ο Αλεξ Σάντρο, σύντομα θα ξεκουράσει τον Εβρά.
* Λέβερκουζεν. Ατύχημα, ο τραυματισμός του (ιδανικού μεταΡόλφες) Αράνγις. Η δουλειά πέφτει στον μονοκόμματο Κράμερ. Ο Σον ήταν φευγάτος, το μαμούνι-Μεχμέντι είναι υπερπολύτιμος, ο supersub Τσιτσαρίτο δεν βλάπτει.
* Μάντσεστερ Σίτι. Πήρε ό,τι χρειαζόταν, Οταμέντι, κάτσε-καλά. Πήρε και Ντε Μπράουνε, γιατί…τι θα ήταν η ζωή δίχως χλιδή; Συν Στέρλινγκ, εκεί που δεν θα τον τρελάνουν με αλλαγές θέσεων και υπέρογκες ευθύνες. Πώς να χάσει;
* Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παραγέμισε στη μέση, χάθηκε στις ουτοπίες Σέρχιο Ράμος/Μίλερ, πλήρωσε το ταμ-ταμ για τον Φαν Χάαλ, έμεινε θεόγυμνη πίσω+μπροστά. Στον πανικό, Μαρσιάλ. Ούτε 20 ετών. Οι υπέρογκες ευθύνες.
* Γκλάντμπαχ. Χάνει τον υπέροχο Κρούζε που πήγε στην «ανώτερη» Βόλφσμπουργκ. Και παίρνει, σέντερ-φορ, τον Ντρμιτς. Ο,τι πάθει, καλώς θα το πάθει.
* Παρί Σεν-Ζερμέν. Όλα, ανθηρά. Η καρδιά, Τιάγκο Μότα/Βεράτι/Ματουϊντί, κρατάει γερά. Κουζάβα, για μεταΜάξουελ. Και δώρο, Ντι Μαρία. Απ’ το να παίζει έξω αριστερά ο Καβάνι…
* Ρεάλ. Φλορεντίνο, για τα μέτρα του, σε φάση καταναλωτικής καταστολής. Ο Ντε Χέα ήταν φιάσκο, αλλά δεν είναι δράμα. Με Νάβας και Κασίγια, η εστία δεν φαντάζει ακριβώς άδεια.
* Ρόμα. Οσο «φεύγει» από Τότι/Ντε Ρόσι/Ντε Σάνκτις, για καλό είναι. Ο Τζέκο το βοηθάει, ο Στσέσνι επίσης, αλλά πρέπει να της βγει (δίπλα στον Μανωλά) κι ο Ρούντιγκερ. Κακό ότι πήγε, πάλι, πίσω ο πολυτραυματίας Στρόοτμαν.
* Σεβίλλη. Πώς το ‘κανε ο Μόντσι, να πωλήσει Μπάκα και να νομίσει ότι αρκεί ο Ιμόμπιλε; Κάπως το ‘σωσε, in extremis, με Γιορέντε. Ο Ν’Ζόνζι, από μεσαία ομάδα της Πρέμιερσιπ σε ισχυρή της Πριμέρα, θα χρειαστεί χρόνο.
* Βαλένθια. Αμπντενούρ, αντί Οταμέντι, είναι εντάξει. Ράιαν, αντί Ντιέγκο Αλβες, επίσης είναι εντάξει. Αλλά, τώρα, χτύπησε…κι ο Ράιαν. Θα το αντέξει. Κόμπακτ, έτοιμη ξανά για top-4.
* Βόλφσμπουργκ. Ντράξλερ αντί Ντε Μπράουνε, το καλύτερο εφικτό. Εφυγε ο Πέρισιτς, αλλά…να μη κάνει κάτι κι ο Σίρλε που τον έχουν χρυσοπληρώσει και τρώει πάγκο; Το μέγα ερώτημα είναι, γιατί Ντάντε;
Αυτά. Τον Ιανουάριο, πάλι. Όπως είπαμε. Στο 90’+
