Ήταν το clasico της ζωής μας! Μια ποδοσφαιρική μυσταγωγία δύο ωρών που παρακαλούσες να μην ολοκληρωθεί.
Δύο ομάδες με αντιπαλότητα που τσακίζει κόκκαλα και με διαφορές που ξεπερνούν τα στενά όρια του αθλητισμού, να ζουν το σενάριο του απόλυτου θριάμβου κάθε φιλοξενούμενου και του απόλυτου εφιάλτη κάθε γηπεδούχου.
Δεν θα σας γράψω ούτε για το έπος του Μέσι, ούτε για την ήττα του Κριστιάνο. Θα διαβάσετε, άλλωστε, δεκάδες κείμενα για την ανεπανάληπτη χθεσινή ματσάρα.
Θα σας ζητήσω, όμως, να μείνετε σε μια μικρή εικόνα. Για να είμαι ακριβής, μερικές μικρές εικόνες από τις εξέδρες του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», την ώρα που ο Μέσι εκτελεί τον Νάβας στις καθυστερήσεις, βγάζει τη φανέλα του και δείχνει επιδεικτικά το όνομά του στους οπαδούς της Ρεάλ.
Εσείς λέτε να μην υπήρχαν οπαδοί της «βασίλισσας» που ήθελαν να μπουν μέσα να τον… πλακώσουν; Πιστεύετε ότι οι Ισπανοί, ως λαός, είναι λιγότερο… Μεσόγειοι από εμάς. Το δικό τους αίμα δεν βράζει;
Κι όμως. Παρατηρήστε προσεκτικά τι συνέβη στις εξέδρες του «Μπερναμπέου» τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το γκολ του Αργεντίνου. Όχι στο σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι οι φίλοι των Καταλανών (στο πάνω διάζωμα των εξεδρών), αλλά ακόμη και στις πρώτες σειρές των καθισμάτων. Εκεί που οι φίλοι της Ρεάλ ένιωθαν τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους.
Δείτε, απλά, πόσοι μεμονωμένοι φίλοι της Μπαρτσελόνα υπάρχουν σκόρπιοι ανάμεσα στους φιλάθλους της Ρεάλ, φορώντας μάλιστα τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Δείτε πόσοι πετάγονται από τις θέσεις τους και ουρλιάζουν από χαρά. Κάποιοι, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να απαθανατίζουν με τα κινητά τους τους ομολόγους τους της «βασίλισσας» που θυμίζουν… αγάλματα!
Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι από εσάς αισθανθείτε προσβεβλημένοι από το χαρακτηρισμό, αλλά σκεφτόμενος τι θα συνέβαινε σε ελληνικό ντέρμπι, αν λάμβαναν χώρα οι συγκεκριμένες σκηνές, οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου παραπέμπουν σε κτηνωδία.
Γιατί, δυστυχώς, ο αριθμός των «ζώων» στις εξέδρες των ελληνικών γηπέδων, αρχίζει να υπερτερεί του αριθμού των υγιών φιλάθλων που βρίσκονται σε αυτές.
Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, βλέπετε, μαθαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα να σέβεται τον διπλανό του, τον συνάνθρωπό του. Να σέβεται τη δική του ανάγκη να χαρεί, να λυπηθεί, να εκφραστεί.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήμασταν κι εμείς άνθρωποι στα ελληνικά γήπεδα. Πηγαίναμε μαζί να παρακολουθήσουμε ένα ντέρμπι. Κάποιος θα κέρδιζε, κάποιος θα έχανε. Μπορεί στο τέλος του αγώνα να πλακωνόμασταν στα μπινελίκια. Πάντα όμως θα υπερασπιζόμασταν το δικαίωμα του αντίπαλου φιλάθλου να παρακολουθεί μαζί μας το παιχνίδι. Και να φοράει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, στη δική μας έδρα.
Πλέον, όμως, δεν συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι. Πλέον στα ελληνικά γήπεδα επικρατούν κτηνώδη ένστικτα. Κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Και στη ζούγκλα δεν υπάρχει σεβασμός.
Ναι και στην Ισπανία σκοτώνονται για τη διαιτησία. Και στην Ισπανία υπάρχει οπαδικός Τύπος (σε διαφορετική μορφή, αλλά υπάρχει). Και στην Ισπανία η αντιπαλότητα ανάμεσα σε ομάδες αγγίζει πολλές φορές τα όρια του μίσους.
Μόνο που τίποτα από τα παραπάνω δεν απαγορεύει στους φίλους της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα να συμπεριφέρονται ως άνθρωποι. Μια ιδιότητα που στην Ελλάδα τείνουμε να ξεχάσουμε…
Υ.Γ. Πατήστε εδώ για να δείτε εκτεταμένα στιγμιότυπα του μυθικού ντέρμπι που καθήλωσε το βράδυ της Κυριακής τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Από το 23.55 του βίντεο παρατηρήστε και τηλεοπτικά τις σκηνές που ελπίζω να σας κάνουν να εξοργιστείτε, να αντιδράσετε, να με βρίσετε - αν σας έχει ενοχλήσει ο χαρακτηρισμός «ζώα» - αλλά να μην αδιαφορήσετε. Το μόνο που δεν συγχωρείται πλέον είναι η αδιαφορία απέναντι στην εξαφάνιση κανόνων στοιχειώδους ανθρώπινης συμπεριφοράς από τα ελληνικά γήπεδα.
