«Να ξέρετε πως δεν υπάρχει Χούντα που δεν έχει πέσει. Όλες κάποτε πέφτουν. Έτσι θα πέσει και αυτή». Αυτά τα λόγια τα είχαν χλευάσει τότε. Δεν τα πήραν όσο σοβαρά έπρεπε. Ήταν μια προειδοποίηση ξεκάθαρη για το πιο σιχαμένο καθεστώς του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Και αυτό που κάνει τους άντρες ξεχωριστούς είναι το να κρατάνε τον λόγο τους. Κι ο Μελισσανίδης τον κράτησε. Κι όπως είπε ακόμη είμαστε στην αρχή...
Έπεσε η Χούντα. Πιο εύκολα από ότι περιμέναμε κι εμείς τα θύματα της. Που ζήσαμε την μισή ζωή μας με την φρίκη να σε κλέβουν, να σε χλευάζουν, να σε λένε ΑΕΚάκι, να σε ρίχνουν ακόμη και κατηγορία κι αυτοί να μαζεύουν τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ διορισμένοι 20 χρόνια! Χωρίς αξία. Χωρίς τιμή. Οι Δήμιοι πήραν την εκδίκηση τους…
Ακόμη είμαστε στην αρχή. Αυτό το φετινό είναι το πρώτο. Κι αν μια ομάδα άξιζε να τους πετάξει έξω από το πρωτάθλημα και το Κύπελλο αρχές Φλεβάρη μέσα σε τρεις μέρες ήταν η ΑΕΚ. Κανονικά. Σπαθάτα. Μέσα στο γήπεδο. Και εντός και εκτός έδρας που έλεγε ο Τάκης ο Τσουκαλάς στις εκπομπές όταν ήταν καβάλα στο άλογο. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ. ΤΙΜΙΑ. ΑΕΚΤΖΗΔΙΚΑ. Με τον Κομίνη, τον διαιτητή που θέλει κάθε φιλοξενούμενος. Για να μην έχουν να πουν ούτε… ψέμματα. Η ΑΕΚ τους έκανε καρπαζοεισπράκτορες.
Σε ότι αφορά τον αγώνα… Ειλικρινά δεν είμαι επηρεασμένος από την ταινία για την ΑΕΚάρα μας, το 1968. Αλλά φεύγοντας από το σπίτι για το γήπεδο είδα μια νεκροφόρα! Και μάλιστα ήταν ανοιχτές οι πίσω πόρτες για να μπει μέσα η… κάσα. Συγνώμη αν σας ταράζω αλλά είναι αλήθεια. Ήξερα πως για τον Γιώργαρο τον Αμερικάνο είναι γούρι. Πλέον είναι και για μένα. Αλλά θα σημαίνει νίκη με σασπένς. Οχι, δεν είχα… παραμυθιαστεί. Φοβόμουν και μετά το 2-0 πως κατι θα γίνει και θα έχουμε στο τέλος… καρδιοπάθειες. Και έτσι έγινε.
Ήταν το παιχνίδι από τα 6-7, έχω χάσει τον λογαριασμό, που νίκησε η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό από τότε που επέστρεψε που πήγαινε για την πιο εύκολη επικράτηση. Και για σκορ. Για διαφορά. Όμως το έχει η μοίρα. Οπως στον τελικό μπήκαν από το πουθενά στο παιχνίδι μόλις μπήκε ο μεγάλος Τσόρι και το έπνιξε ο Ανέστης έτσι και ακόμη…. χειρότερα χθες μπήκαν στο παιχνίδι ψόφιοι και πεθαμένοι την ώρα που πήγαινε για 3 και 4-0. Ηταν όμως δίκαιο. τα λάθη πληρώνονται. Όμως πραγματικά η επικράτηση ήταν ολοκληρωτική. Και χθες ο Μανόλο έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ.
Έχοντας μάθει τον Ολυμπιακό και το τεράστιο πρόβλημα που έχει μετά το 50- 60 σε φυσική κατάσταση κατέβασε την ομάδα συντηρητικά και στο δεύτερο μέρος έδωσε εντολή για επίθεση. Σε συνδυασμό με την αλλαγή του Αραούχο, που μπήκε με λύσσα και έβαλε το δεύτερο γκολ, μιλάμε για το απόλυτο ρεσιτάλ. Και βέβαια λυπάμαι τον… Χουλτ και τον Λόπες γιατί μετά την σέντρα που βγάζει ο Μπακάκης ως αριστερό μπακ θα πρέπει να τον πουλήσουμε για αλλαγή του… Μαρσέλο στην Ρεάλ για να παίξουν. Πλάκα κάνω. Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Αλλά έρχονται κι άλλες. Το πάρτι τελείωσε. Έρχεται ο Αστέρας. Ολυμπιακό αν είμαστε τυχεροί ξανά στο… Λιγκ Καπ!
