Αν υπήρχε μία ελπίδα να σωθεί το κλινικά νεκρό ελληνικό ποδόσφαιρο, χάθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο Πανθεσσαλικό. Και δεν χάθηκε κατά τη διάρκεια των πολεμικών συρράξεων και των εικόνων ντροπής που ζήσαμε για πολλοστή φορά σε ένα ελληνικό γήπεδο.
Χάθηκε με ένα χειροκρότημα! Το χειροκρότημα της απόλυτης παράδοσης των υγιών δυνάμεων του ελληνικού ποδοσφαίρου (όσων έχουν απομείνει) στις δυνάμεις του μίσους, του φανατισμού, του τυφλού οπαδισμού, των οργανωμένων «στρατών».
Δεν ξέρω αν η κίνηση των ποδοσφαιριστών ΠΑΟΚ και ΑΕΚ να βγουν μαζί στον αγωνιστικό χώρο και να χειροκροτήσουν τον κόσμο που βρισκόταν στις εξέδρες, αποτέλεσε δική τους πρωτοβουλία, ή υλοποιήθηκε κατ’ εντολή των διοικήσεων σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ξέρω, όμως, ότι αποτέλεσε την ταφόπλακα κάθε ελπίδας που υπήρχε να σωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία όσων εξακολουθούν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρό μας (κυρίως των φιλάθλων και των ποδοσφαιριστών) χαρακτηρίζεται από την υγιή σκέψη των μελών της. Αυτό το χειροκρότημα, αποτέλεσε μια συμβολική όσο και εξοργιστικά κυνική ομολογία παράδοσης στο τέρας της μειοψηφίας που όλοι μας δημιουργήσαμε εδώ και πολλά χρόνια. Είτε με την άμεση συμμετοχή μας, είτε με τη σιωπή μας, είτε με τον φόβο μας.
Ειλικρινά μου φαίνεται αδιανόητο να έχει μετατραπεί ένα γήπεδο σε πεδίο μάχης, να μην έχουμε θρηνήσει από τύχη νεκρούς (γιατί είναι προφανές ότι σε έναν πόλεμο που χρησιμοποιούνται ακόμη και μαχαίρια, κάποιοι συμμετέχουν σε αυτόν αναλογιζόμενοι την πιθανότητα να σκοτώσουν αυτόν που θα χτυπήσουν) και η μόνη αντίδραση ομάδων και παικτών να είναι το… χειροκρότημα στους υπέροχους λαούς.
Δεν ξέρω αν στα επεισόδια συμμετείχαν 100, 200, 300, 500 οπαδοί των δύο ομάδων, ξέρω όμως καλά ότι όλα αυτά τα πρωτοπαλίκαρα κάθονταν στις εξέδρες του Πανθεσσαλικού την ώρα του χειροκροτήματος και… αποθέωναν τους παίκτες για την κίνησή τους. Κάποιοι άλλοι, βέβαια (περίπου 2.000 αγνοί φίλαθλοι της ΑΕΚ και φαντάζομαι και κάμποσοι του ΠΑΟΚ) είχαν εγκαταλείψει ήδη τη θέση τους, αηδιασμένοι από τις εικόνες που αντίκριζαν και φοβούμενοι για τη σωματική τους ακεραιότητα.
Η πικρή αλήθεια για όλους μας (όσο κι αν πολλοί αρνούνται να την παραδεχτούν), είναι ότι δεν μιλάμε πλέον για 100-200 πρωτοπαλίκαρα κάθε εξέδρας, αλλά για οργανωμένους στρατούς μίσους και βίας. Στρατούς στους οποίους συμμετέχουν χιλιάδες μέλη (και αναφέρομαι σε όλες τις μεγάλες ομάδες) όχι απαραίτητα με τη συμμετοχή τους στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά με την υποστήριξή τους και την ενεργή παρουσία τους σε κέντρα υπόθαλψης εγκληματιών, δολοφόνων και ακραίων στοιχείων.
Αυτούς τους στρατούς, λοιπόν, εμείς τους έχουμε βαφτίσει «υπέροχους λαούς». Είναι οι ίδιοι που χειροκρότησαν οι παίκτες του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Είναι οι ίδιοι που τρέχουν να αγκαλιάσουν μετά από κάθε γκολ οι ποδοσφαιριστές στα «φλεγόμενα πέταλα». Είναι αυτοί που αφιερώνουν τους θριάμβους τους…
Κι αν αποδείχτηκε κάτι στο Πανθεσσαλικό, είναι ότι οι συγκεκριμένοι στρατοί έχουν πλέον περισσότερη δύναμη από παράγοντες όπως ο Ιβάν Σαββίδης και ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Γιατί αν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στον τελικό του Βόλου, σε σχέση με άλλα «αιματηρά» παιχνίδια του παρελθόντος, είναι ότι αυτή τη φορά είδαμε δύο ιδιοκτήτες ομάδων να συμβάλλουν όσο πιο ενεργά μπορούσαν στη δημιουργία ενός φιλικού κλίματος, πριν από την έναρξη του αγώνα.
Κοινή ανακοίνωση έβγαλαν, σε κοινό δείπνο παρέστησαν. Κι όμως…
Οι «υπέροχοι λαοί» τους έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Τους έφτυσαν κατάμουτρα, αγνοώντας τις υποδείξεις και τις επιθυμίες τους. Κι αυτοί… απλά τους χειροκρότησαν και τους αποθέωσαν. Όπως το έχουν κάνει στο παρελθόν ο Κόκκαλης, ο Μαρινάκης, ο Πατέρας, οι Γιαννακόπουλοι, οι Αγγελόπουλοι…
Θα πείτε πολλοί «μα οι ίδιοι οι παράγοντες είναι αυτοί που δημιουργούν και συντηρούν τους στρατούς, πώς είναι δυνατόν να στραφούν εναντίον τους;»…
Δεν ξέρω αν τους δημιουργούν ή τους συντηρούν, ξέρω όμως ότι με την προκλητική σιωπή και ανοχή τους, κατάφεραν με το πέρασμα των ετών να τους γιγαντώσουν. Να τους προσφέρουν ανεξέλεγκτη δύναμη και πλέον να μοιάζουν παραδομένοι και οι ίδιοι στις ορέξεις τους.
Πάντα πίστευα – και εξακολουθώ να πιστεύω – ότι οι ομάδες μπορούν να καθαρίσουν μέσα σε μία νύχτα τα γήπεδά τους από τα αποβράσματα που φωλιάζουν σε αυτά. Γιατί δεν το κάνουν; Θέμα φόβου, προφανώς και δεν υφίσταται. Εδώ δεν φοβούνται να τα βάλουν ο ένας με τον άλλον σε πεδία πολύ πιο επικίνδυνα από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Προφανώς και είναι εύκολο να συλληφθούν όλοι οι ένοχοι των επεισοδίων στο Πανθεσσαλικό. Όχι μόνο γιατί στις περισσότερες φωτογραφίες φαίνονται ξεκάθαρα τα πρόσωπά τους, αλλά γιατί οι ίδιες οι ομάδες γνωρίζουν καλά που και πως μοίρασαν τα εισιτήρια που είχαν στη διάθεσή τους. Τίποτα δε θα γίνει όμως…
Γιατί πλέον αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο Μελισσανίδης, ο Σαββίδης, ο Μαρινάκης, ο Γιαννακόπουλος, οι Αγγελόπουλοι (άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο) έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αυτούς τους στρατούς, απ’ ότι οι στρατοί έχουν ανάγκη εκείνους. Αυτή είναι, δυστυχώς, η μία και μοναδική αλήθεια. Και είναι πικρή αλήθεια. Πολύ πικρή…
Υ.Γ.: Ξέρετε τι μου φαίνεται ακόμη πιο αδιανόητο; Ότι αρκούσε ένα οφσάιντ για να ξεχάσουμε όσα συνέβησαν νωρίτερα στο Πανθεσσαλικό. Πάντα θα αρκεί μία φάση, ένα γκολ, ένα διαιτητικό λάθος, ένα τρόπαιο για να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη απολύτως τίποτα και να συζητάμε για ποδόσφαιρο. Μέχρι να έρθει ο επόμενος νεκρός και να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα. Μέχρι να χαθεί ένας ακόμη Νάσος (στον οποίο οι παίκτες του ΠΑΟΚ αφιέρωσαν την κατάκτηση του τροπαίου). Αφού νωρίτερα, βέβαια, είχαν βγει στον αγωνιστικό χώρο να χειροκροτήσουν κάτι τύπους που κρατούσαν μαχαίρι σαν εκείνους που οδήγησαν στο θάνατο του Νάσου…
