MENU

Δεν βαριέμαι να γράψω, ούτε δεν μπορώ από τα νεύρα μου. Απλά είναι στιγμές που τα λόγια περιττεύουν και δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αλλωστε απ΄ όπου και να το πιάσεις το παιχνίδι της Τούμπας θα λερωθείς. Βρωμάει και ζέχνει. Ο Παναθηναϊκός ΕΠΡΕΠΕ να αποκλειστεί και… αποκλείστηκε. Με το έτσι – θέλω. Νταβατζιλίκι.

Και να πεις πως δεν το ξέραμε; Μας το… έλεγαν κιόλας και το λέγαμε και εμείς. Αυτό είναι και το πιο χοντρό και εξοργιστικό. Και μεταξύ δείχνει και με τι ανυποληψία συνεχίζει να σε αντιμετωπίσει το σύστημα. Λες και δεν είσαι πουθενά. Που ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν είσαι. ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ λοιπόν το ‘χε τούμπανο από τη μέρα που ορίστηκε ο Κύζας. Κι όσοι πανηγυρίζουν σαν να μην έγινε τίποτα… κρυφό καμάρι.

Αυτό το «υπερεργαλείο» για τον οποίο σας έλεγα από την πρώτη στιγμή πως θα πάει σε αποστολή… ΠΗΓΕ. Και έκανε τα… πάντα. Δεν γινόταν να περάσει αλλιώς ο ΠΑΟΚ. Γενικά δεν υπήρχε κανένας ΠΑΟΚ μέσα στο γήπεδο. Δεν είναι προσβολή αυτό, αλλά η πραγματικότητα. Μέσα τους το ξέρουν και οι ίδιοι, άσχετα τι λένε και που δεν μας ενδιαφέρει και στην τελική.

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις… Τα πέναλτι στο πρώτο μέρος; Το ανύπαρκτο φάουλ από το οποίο ήρθε το 1-0 και ενώ έως τότε ο αντίπαλος δεν είχε περάσει τη σέντρα; Τις κάρτες που τους χάρισε; Την ανύπαρκτη δεύτερη κίτρινη του Χουλτ, μετά την οποία καπάκι ήρθε το 3-0 και τέλειωσε το ματς; Και μιλάμε για τα χοντρά. Γιατί κανονικά δεν χρειάζονται ούτε αυτά. Ο διαιτητής που θέλει με το έτσι θέλω να φέρει ένα αποτέλεσμα κάνει μπαμ από το πρώτο λεπτό. Από τα πιο απλά, όπως το «ξύλο» στον Μπεργκ, όπως ΚΑΘΕ του σφύριγμα.

Ηταν μια από τις πιο εξοργιστικές, τις πιο ξετσίπωτες θα έλεγα διαιτησίες. Και αν μη τι άλλο την έχουμε την εμπειρία να το καταλάβουμε. Βγαλμένη από τις πιο σκληρές μέρες του… Ολυμπιακού. Από ένα ανθρωπάκι που παίζει με το ψωμί, τον ιδρώτα και την τρέλα της μεγαλύτερης ομάδας στην Ελλάδα και όπου αύριο θα πίνει σαν κύριος το καφεδάκι του στη Θεσσαλονίκη όπως τον έπινε τόσο καιρό. Δεν θέλω καν να συνεχίσω να αναφέρομαι σε αυτόν. Λερώνομαι.

Ξέρω. Είναι πολλοί που τα ΄χουν με τον Κλωναρίδη. Για την επιπολαιότητά του στο πρώτο μέρος. Ισχύει αυτό, δεν αντιλέγω. ΟΜΩΣ, στη μεγαλύτερη πριονοκορδέλα των τελευταίων ετών να κάτσεις να ασχοληθείς με τα χαμένα τετ α τετ είναι σαν να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Να κάνεις τον μαλάκα. Αν ψάξετε θα βρείτε πολλούς. Μακριά από εμάς όμως… Και να πω και κάτι τελευταίο; Ακόμη και να βάζαμε γκολ, όσα χρειαζόταν να φάμε θα τα τρώγαμε. Θα τα ‘βαζε μόνος του ο Κύζας αν χρειαζόταν; Τι διάολο δεν καταλαβαίνετε μερικοί;

Και οι τυφλοί είδαν…