Κανονικά τέτοιες μέρες πρέπει κατά βάση να ασχολείσαι με τις γνωστές Φιλιππινέζες του συστήματος. Οι οποίες επειδή δεν είναι και μαθημένες στον ανταρτοπόλεμο, επειδή ακόμη κι αυτό που (δεν) συμβαίνει τους μοιάζει πρωτόγνωρο, φοβερό και τρομερό, δίνουν ρέστα και ξεφτιλίζονται όπου τους δίνεται δημόσιο ή ιδιωτικό βήμα.
Είναι ακόμη πιο όμορφο όμως και διασκεδαστικό απλά να τους ακούς, να κάνουν όλο αυτό το θόρυβο. Να θυμάσαι τι έλεγαν τότε (20 χρόνια δηλαδή)και τι λένε τώρα. Πως ακυρώνουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό μην έχοντας ούτε τη στοιχειώδη τσίπα και τον ανδρισμό να παραδεχτούν πέντε πράγματα. Αλλά που να τα βρουν άλλωστε; Αμα μπει το «κέρμα», το τζουκ μποξ θα πει και το τραγούδι. Τους αφήνουμε λοιπόν (για την ακρίβεια τους παρακολουθούμε διασκεδάζοντας) και πάμε στα δικά μας.
Φυσικά και δεν γνωρίζω αν ο Παναθηναϊκός θα πάρει φέτος το Κύπελλο. Πιθανότητες πάντως έχει και μάλιστα τουλάχιστον όσες και οι υπόλοιποι. Δεν τολμώ να πω περισσότερες διότι παρότι τη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει να βρίσκεται σε καλύτερο αγωνιστικό «φεγγάρι» από τους υπόλοιπους αυτό συνήθως δεν φτάνει. Και γιατί δεν ξέρεις πως θα είσαι σε 20μέρες, αλλά και γιατί συχνά αυτό είναι και το… τελευταίο που μετράει.
Άλλωστε, είναι γνωστό πως η «μπάλα» παίζεται σε άλλα… γήπεδα. Σε γραφεία διαιτητών και παραγόντων που όπως μάθαμε έχουν μέχρι και κάμερες παρακολούθησης, στην πιάτσα γενικότερα. Και - δυστυχώς - ο Παναθηναϊκός εκεί άκρες δεν έχει, οπότε ποντάρει μόνο στο ποδόσφαιρο. Παρεμπιπτόντως, RIP στον Παυσανία. Δεν πιστεύω να τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα, αλλά να «αποκατασταθεί» στην ομάδα της καρδιάς του. Όπως τόσοι και τόσοι κατά το παρελθόν.
Ότι και να γίνει πάντως στο φινάλε, στους καλύτερους από πλευράς ονομάτων και ανταγωνιστικότητας, ημιτελικούς της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας, ο Παναθηναϊκός οφείλει και το ότι έφτασε ως εδώ και το ότι μπορεί να πάει και παρακάτω σε έναν άνθρωπο. Γι’ αυτό και βάζω τον τίτλο περί του Κυπέλλου του Μαρίνου.
Τι θέλω να πω; Καταρχήν, γενικά μιλώντας, σαφώς και δεν είναι επιτυχία για το τριφύλλι ότι έφτασε στους τέσσερις. Αυτό μας έλειπε. Το αναφέρουμε ωστόσο επειδή πολύ απλά ΔΕΝ θα έφτανε ούτε εκεί, δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να διεκδικήσει τον τίτλο και θα τον στοίχειωνε ένας ντροπιαστικός αποκλεισμός σε όμιλο από δυο ομάδες Β’ Εθνικής και τον «νεκρό» Ηρακλή. Αυτό ΕΣΩΣΕ σε πρώτη φάση ο Μαρίνος και αυτό του πιστώνεται με το συγκεκριμένο άρθρο, πέρα από τα υπόλοιπα που έχουν κατά καιρούς αναλυθεί.
Θυμίζω ότι ο Έλληνας προπονητής ήρθε στην ομάδα μετά την ήττα από τον ΟΦΗ και στην κυριολεξία παρέλαβε χάος. Ο Ιταλός μπορεί να έκανε, σαν μονάδες, καλές μεταγραφές το καλοκαίρι, μπορεί να το ξεκίνησε καλά το πράγμα και να έδωσε ελπίδες, εκεί ωστόσο που είχε φτάσει δεν υπήρχε καμία σωτηρία και πήγαινες με σπασμένα φρένα στον γκρεμό. Αν δεν άλλαζες προπονητή δεν υπήρχε περίπτωση ΟΥΤΕ τον Απόλλωνα να νικήσεις, ούτε να έχεις «μαζευτεί» και να παρουσιάζεις την εικόνα που έχεις τώρα. Ησουν ικανός να χάσεις όχι από τον Απόλλωνα, αλλά από τον… οποιονδήποτε και δεν θα σήκωνες ποτέ κεφάλι.
Και που ξέρετε λοιπόν… Ισως, λέω ίσως, να είναι γραφτό για τον Παναθηναϊκό να πάρει ένα από τα πιο ΤΡΕΛΑ Κύπελλα στην ιστορία του. Ένα Κύπελλο στο οποίο είχες πάρει απόφαση ότι αποκλείστηκες! Και αναφέρομαι στο πως πέρασε εκείνο το απόγευμα από τη Ριζούπουλη, τι προσθαφαιρέσεις έγιναν με το ματς στο Ηράκλειο, τι ζήσαμε γενικότερα. Σταματάμε λιγάκι, επικεντρωνόμαστε στο αυριανό ματς με την Βέροια στη Λεωφόρο και σε όσα ακολουθούν, μαθαίνουμε την κλήρωση και επανερχόμαστε. Μπας και γίνει το θαύμα και σωθεί η χρονιά…
