Το ντιμπέιτ για την τριπλή τιμωρία ήταν ανοιχτό, από χρόνια. Μια σερνάμενη γκρίνια, ότι στην προφανή ευκαιρία για γκολ είναι «πάρα πολύ» και αποβολή, και πέναλτι (ή φάουλ), και αποκλεισμός απ’ το επόμενο παιγνίδι. Να το ελαφρύνουμε, λοιπόν; Να το δούμε.
Μια λογική ελάφρυνση θα ήταν ν’ απαλειφθεί το τρίτο σκέλος, ο αποκλεισμός απ’ το επόμενο παιγνίδι. Να γινόταν παγκόσμιος κανόνας της FIFA, άρα εσωτερικός κανονισμός των έξι συνομοσπονδιών και των 209 ομοσπονδιών, ότι αυτή είναι η μοναδική περίπτωση κόκκινης κάρτας που δεν φέρνει αυτόματο αποκλεισμό απ’ το αμέσως επόμενο παιγνίδι.
Πράγματι, πρόκειται για μια «ειδική κατάσταση» παιγνιδιού στην οποία δεν προκύπτει κανένας λόγος να επωφελείται ο επόμενος αντίπαλος απ’ την απουσία του παίκτη που αποβάλλεται. Σκοπός είναι, να επωφελείται ο εκείνη τη στιγμή αντίπαλος. Αυτός που κόπιασε ποδοσφαιρικά, για να φτάσει στην προφανή ευκαιρία.
Θα μπορούσε να συζητηθεί περαιτέρω ελάφρυνση; Θα μπορούσε. Να εξαιρείτο της αποβολής, π.χ. ο τερματοφύλακας. Εκεί, λόγω ιδιαιτερότητος της θέσεως, η κύρωση είναι όντως πολλαπλή. Δεν τιμωρείται μόνον ο τερματοφύλακας. Τιμωρείται και ο συμπαίκτης του τερματοφύλακα, που θυσιάζεται για να μπει αναπληρωματικός τερματοφύλακας.
Ή ο συμπαίκτης που φοράει τη φανέλα του τερματοφύλακα (επειδή οι τρεις αλλαγές έχουν εξαντληθεί) και στέκεται σαν τερματοφύλακας-μασκαράς στην εστία. Μια φάρσα. Σε μια τέτοια συγκυρία και μόνον, επίσης μια πολύ «ειδική κατάσταση» παιγνιδιού, θα μπορούσε εκτάκτως να επιτρέπεται η τέταρτη αλλαγή. Για ν’ αποφεύγεται η φάρσα.
Το Διεθνές Συμβούλιο δεν έκανε τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Τι έκανε; Από την πολλαπλή κύρωση (για να το σκέπτεται κανείς περισσότερες από μία φορές προτού στερήσει στον αντίπαλο την προφανή ευκαιρία) πήδησαν, μ’ ένα ακροβατικό σάλτο, στην άλλην άκρη. Στην ελάχιστη κύρωση. Πρακτικά, κατάργησαν τα δύο απ’ τα τρία σκέλη. Την κόκκινη, άρα και τον αποκλεισμό από το επόμενο παιγνίδι.
Αυτό είναι ένα άλλο «πάρα πολύ». Πλέον, κόκκινη παίρνεις μονάχα εάν το γκολ είναι 100% σίγουρο (σταματώντας, με το χέρι επάνω στη γραμμή, τη μπάλα που πηγαίνει μέσα) ή εάν το φάουλ είναι βίαιο. Βίαιο; Ανατρέχοντας σε ό,τι πρόχειρο έχει η ζώσα μνήμη του καθενός ποδοσφαιρόφιλου να κατεβάσει, η άμεση διαπίστωση είναι ότι εννέα στα δέκα φάουλ «τελευταίου παίκτη» δεν είναι βίαια.
Κάνουν όμως εξίσου, και τα παγαπόντικα, τη δουλειά. Ένα σπρωξιματάκι, ένα τραβηγματάκι, μια τρικλοποδίτσα, ένα χεράκι που σταματάει την πάσα προς τον παίκτη που βγαίνει τετ-α-τετ. Στο εξής, απ’ την 1η Ιουλίου, σημαίνουν πέναλτι ή φάουλ. Αλλ’ όχι κόκκινη. Εάν η βούληση του νομοθέτη κάποτε ήταν να το σκέπτεται κανείς δύο και τρεις φορές, τώρα η μετάβαση είναι τόσο μεγάλη που ο νομοθέτης κατέληξε να ευνοεί το κλέψιμο.
Επιπλέον, σαν να μη είναι αρκετά τα υπόλοιπα γύρω-γύρω, προσθέτει ένα εξτρά σημείο δυνητικής (βέβαιης, πες) τριβής. Ενας εφιάλτης για τον διαιτητή, επί τόπου να ξεχωρίσει τι είναι βίαιο, τι όχι. Εν ολίγοις έκαναν ό,τι χρειάζεται…για να το αναθεωρήσουν πάλι, του χρόνου τέτοιον καιρό. Το πολύ σε δύο χρόνια, εκτίμηση, θα το έχουν ξαναλλάξει.
Η μεγάλη απόφαση της Παρασκευής στο Κάρντιφ, ωστόσο, δεν ήταν αυτή. Η μεγάλη απόφαση για τη μελλοντική «εικόνα του παιγνιδιού» είναι το βίντεο. Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε δύο χρόνια που θα έχει ολοκληρωθεί η πειραματική περίοδος. Εικάζω, όχι τόσο διαφορετικά ώστε να κάνει απερίσπαστος τη δουλειά του στο ματς, δίχως μπραβιλίκια και καφριλίκια, ο video assistant referee. Αλλ’ αυτό, πώς θα το κάνουμε εδώ εάν η FIFA το 2018 πει το οριστικό ναι, είναι δικό μας πρόβλημα.
Παγκόσμιο πρόβλημα μπορεί να είναι ότι η χρήση του βίντεο προαπαιτεί την χάι-τεκ οργάνωση που ακούγεται μάλλον ανέφικτο να είναι, εκεί και τότε, διαθέσιμη σε 209 χώρες. Σε όσες θα είναι (διαθέσιμη) πάντως, δεν γεννάται καμία αμφιβολία ότι, έτσι, το παιγνίδι γλιτώνει από πολλά. Είναι μία δικλείδα δικαίου, στα χοντρά. Γκολ, πέναλτι, κόκκινη. Ή κάρτα σε λάθος παίκτη.
Ο χρόνος θα λειτουργήσει, ως συνήθως για το καλό. Θα βοηθήσει να μπει το καινούργιο εργαλείο στην κουλτούρα του σπορ. Ο κόσμος θα το συνηθίσει. Και θα το εκτιμήσει. Εντάσεις θα αμβλυνθούν. Σε βάθος, η διαδικασία θα πάψει να κάνει εντύπωση στον θεατή. Θα φτάσει να είναι κάτι τόσο φυσιολογικό, όσο το instant replay στο NBA.
Συνάμα, επειδή με τη χρήση του βίντεο τα ματς θα διαρκούν (από, πάνω-κάτω, 95 λεπτά σήμερα) 100+, αυτό θα είναι το καθοριστικό βήμα να μεταπηδήσει το σπορ στη λογική-ευλογία του καθαρού χρόνου. Για την ακρίβεια, έχει κιόλας μεταπηδήσει. Το ποδόσφαιρο σάλας. Αργά ή γρήγορα, θα μεταπηδήσει και το ποδόσφαιρο στο χόρτο. Εκεί κι αν αξίζει να δούμε, από πόσα γλιτώνει το παιγνίδι!
Είναι σωστές/πολλές/λίγες οι καθυστερήσεις που δείχνει η πινακίδα του τέταρτου; Είναι ή δεν είναι κωμωδία να παίρνουν σκόπιμη κάρτα, κάνοντας καθυστέρηση, οι παίκτες; Ν΄ αφήνει ή να μη αφήνει ο διαιτητής την εκτέλεση ενός «εκπρόθεσμου» κόρνερ ή ενός υποσχόμενου φάουλ; Να δείχνει ο διαιτητής το ρολόι, σε παίκτες που τον πιέζουν;
Αν πετάξουμε δυο-τρεις μπάλες στο τερέν, ή εάν δια μαγείας εξαφανίσουμε τα μπολ-μπόι, κερδίζουμε κάτι; Το παρακάνουν οι τραυματίες, και οι φυσικοθεραπευτές, της ομάδας που προηγείται; Αργούν να βγουν, όταν γίνονται αλλαγή, οι παίκτες της ομάδας που προηγείται; Αργεί ο τερματοφύλακας, ή ο παίκτης που εκτελεί πλάγιο, να επαναφέρει τη μπάλα;
Με τον καθαρό χρόνο, με το χρονόμετρο (που είναι και πολύ πιο φτηνό από μια χάι-τεκ τηλεοπτική παραγωγή) σταματημένο όσο η μπάλα για οποιονδήποτε λόγο «δεν παίζει», μονομιάς όλ’ αυτά παύουν να μας απασχολούν. Τι θα μείνει, μετά; Ότι θα θυμόμαστε, και θα γελάμε, πόσο μας τσιτσίριζαν όλ’ αυτά ενώ (επί 150-τόσα χρόνια) η λύση δίπλα μας ήταν τόσο, μα τόσο, απλή. Δύο καθαρά τριαντάλεπτα.
